Ik (36/V) geloof dat ik in 1991 voor 't laatst (met regelmaat) naar de tandarts geweest ben - ik ben na een zeer pijnlijke wortelkanaalbehandeling een x-aantal jaren niet geweest.
In 1999 ben ik 2 maal bij een tandarts geweest die mij maar een vervelende patient vond omdat ik van de angst enorm zat te huilen. Meneer beet mij bij het tweede bezoek toe dat ik op moest houden met dat gejank want op deze manier kon hij niets doen. (Hij had me inmiddels wel naar de mondhygieniste gestuurd waar ik vreemd genoeg niet zo bang voor was) Toen de tandarts mij op deze wijze toesprak ben ik uit de stoel geklommen en heb hem toen ik de deur uitwandelde duidelijk gemaakt wat ik van hem dacht. (Niet in nette bewoordingen)
De mondhygieniste raadde mij aan om naar de ACTA te gaan. Daar ben ik ook twee of drie keer geweest en daar had ik een hele aardige vrouwelijke tandarts die voor mij regelde dat mijn kiezen (gedeeltelijk afgebroken en gedeeltelijk vanwege enorme gaatjes) onder narcose door een kaakchirurg verwijderd werden. Dit was in maart 2001. Hierna ben ik dus nooit weer bij de tandarts of ACTA geweest omdat mijn angst nog steeds niet opgelost was. Door extreme paradontitis is mijn kaak dan ook behoorlijk geslonken (met name aan de voorzijde waar ik nog wel tanden heb).
Mijn tanden zien er echt niet uit en ik durf bijna niet meer te lachen uit angst dat anderen van mijn gebit schrikken (niet dat ze dit niet doen wanneer ik gewoon praat maar goed angst enzovoorts). Ik poets twee tot drie maal daags (in elk geval twee maal), maar nu beginnen er ook gaatjes in mijn tanden te komen. (Vanavond is er eentje bij gekomen aan de achterkant van mijn voortanden)
Ik ben onderhand verhuisd en woon niet meer in de regio Amsterdam. Als ik alleen al denk aan het feit dat ik een tandarts moet gaan bellen breekt het angstzweet me uit en moet ik al bijna huilen. Ik ben dus op zoek naar een angsttandarts in Groningen, Drenthe of Friesland.
Soms wilde ik dat ik in 2000 de hele boel maar had laten trekken door de kaakchirurg en een kunstgebitje had aangeschaft.
In 1999 ben ik 2 maal bij een tandarts geweest die mij maar een vervelende patient vond omdat ik van de angst enorm zat te huilen. Meneer beet mij bij het tweede bezoek toe dat ik op moest houden met dat gejank want op deze manier kon hij niets doen. (Hij had me inmiddels wel naar de mondhygieniste gestuurd waar ik vreemd genoeg niet zo bang voor was) Toen de tandarts mij op deze wijze toesprak ben ik uit de stoel geklommen en heb hem toen ik de deur uitwandelde duidelijk gemaakt wat ik van hem dacht. (Niet in nette bewoordingen)
De mondhygieniste raadde mij aan om naar de ACTA te gaan. Daar ben ik ook twee of drie keer geweest en daar had ik een hele aardige vrouwelijke tandarts die voor mij regelde dat mijn kiezen (gedeeltelijk afgebroken en gedeeltelijk vanwege enorme gaatjes) onder narcose door een kaakchirurg verwijderd werden. Dit was in maart 2001. Hierna ben ik dus nooit weer bij de tandarts of ACTA geweest omdat mijn angst nog steeds niet opgelost was. Door extreme paradontitis is mijn kaak dan ook behoorlijk geslonken (met name aan de voorzijde waar ik nog wel tanden heb).
Mijn tanden zien er echt niet uit en ik durf bijna niet meer te lachen uit angst dat anderen van mijn gebit schrikken (niet dat ze dit niet doen wanneer ik gewoon praat maar goed angst enzovoorts). Ik poets twee tot drie maal daags (in elk geval twee maal), maar nu beginnen er ook gaatjes in mijn tanden te komen. (Vanavond is er eentje bij gekomen aan de achterkant van mijn voortanden)
Ik ben onderhand verhuisd en woon niet meer in de regio Amsterdam. Als ik alleen al denk aan het feit dat ik een tandarts moet gaan bellen breekt het angstzweet me uit en moet ik al bijna huilen. Ik ben dus op zoek naar een angsttandarts in Groningen, Drenthe of Friesland.
Soms wilde ik dat ik in 2000 de hele boel maar had laten trekken door de kaakchirurg en een kunstgebitje had aangeschaft.
Vreemd...
De eerste stap is gemaakt zonder een gigantische paniekaanval....
me complimneten
gr mir
Bovendien kan iedereen zien wat er aan de hand is.
Het is een hele moeilijke weg, maar als je dan toch eenmaal zover bent, krijg je er zoveel 'leven' weer voor terug. Ik ben nu 2 jaar van mijn problemen af en ik kan wel stellen dat ik nog nooit zoveel gelachen heb als in die twee jaar.
Ik hoop dat je zoektocht positief eindigt, houdt je ons op de hoogte?
Sterkte!
Vond het wel vreselijk eng maar later ging het wel iets beter. Nu gaat de tandarts de fotos bekijken en een behandelplan opstellen....