Gesplitst van: Hoe deed men het vroeger eigenlijk??

alles is relatef, maar gaatjes zullen gaatjes zijn, zenuwen blijven gevoelig en de angst om je over te geven aan het onbekende is de reden van veel angsten. Er zal best wat veranderen, alleen als je aan de reparerende kant zit zal je merken dat de patient vrijwel altijd degene is die het zichzelf moeilijk maakt of in de weg zit.
En al die narcose mogelijkheden, leuk hoor, maar of het niet slechts een omzeilen van die angst is. Of vind je zoiets vallen ondere een verbeterde techniek?

(edit door dj: het onderstaande in dit bericht is offtopic)

Maar wat ik vaak bespeur is dat mensen een soort maakbaarheid van hun wensen eisen. En dat is niet altijd even realistisch. Dan stuit dat tegen het hollandsche inborstje van "ik bepaal wel effe zelf wat goed voor me is" en dat leidt dan tot ongewenst gedrag naar de hulpverlener. Redelijk, nee. Wel passend in de huidige manier van assertief zijn.
En dat er iets op internet staat is voor mensen al vaak een reden om dat dan ook te willen.
Maar mijn idee van een betere toekomst is dat iedereen eerst eens leerde dat je je niet ongegeneerd kan volkeilen met limonadesiroop en gevulde koeken. Dat onderhoud van je gebit niet bestaat uit 2x per jaar naar de tandarts en dat de verantwoordelijkheid bij jezelf ligt. En dat niet alles te verzekeren is. Dat is een gezonde insteek.
Willen dat verdovingen en reparaties beter en prettiger gaan hoort daar ook bij, maar een kies eruit wippen wordt nooit echt een feest. Ook niet als je ronkend uit de narcose komt en je bedje onder spuugt.

Als ik morgen een roze toverstokje had, zou ik het overmorgen gaan gebruiken. Eerst al de patienten gezond, daarna ik naar een onbewoond eiland, happy end voor iedereen