Sinds half december ben ik onder behandeling bij een angsttandarts.
Mijn angst is al een stuk minder als in het begin. Ik was 10 jaar niet geweest, voor mij was het absoluut niet haalbaar om eerder te gaan.
Ik ben er echt nog elke dag blij om dat ik weer behandeld word, dat ik er zelf heen ga en dat het me lukt om het toe te laten. De begeleiding is SUPER!!!!! Stukje bij beetje wordt mijn angst minder.
Vanmorgen ben ik ook weer geweest en nu kreeg ik voor het eerst een vulling met verdoving. Eerst vroeg ze waar ik me het meest druk om maakte en 'als' ik wat zou voelen van de verdoving, wat voor cijfer was nog net haalbaar voor mij op de schaal van 1 tot 10. Ik zei: 5 is wel het maximale. Ze heeft het vooraf verdoofd met een zalfje, van de verdoving heb ik NIETS gevoeld. Dat was voor mij al weer een hele overwinning. Het boren en de vulling zelf ging heel goed. Ik heb bijna geen angst gevoeld zelfs, voor het eerst. Het was een behoorlijk grote vulling, achter de voortanden bovenin. Het is heel mooi geworden.
Later zei ze: ik moest maar vast op zoek gaan naar een reguliere tandarts bij wie ik me op mijn gemak voel. Ik hoef bij haar nog maar twee keer te komen (!), dus totaal 9 behandelingen waarvan het meeste was om tandsteen te verwijderen. Ze vertelde me dat de belangrijkste dingen al waren gedaan. Tot mijn verbazing: als een paar vullingen het belangrijkste zijn, na 10 jaar niet geweest te zijn..... ik ben echt superblij!
En dan ook al grotendeels van de angst af...
1 vraagje heb ik trouwens: nu is de verdoving uitgewerkt. Eerst voelde de vulling door de verdoving ook wat 'dikker'. Drinken gaat prima maar ik vind het toch nog wel eng om daar te eten. Ik eet zoveel mogelijk aan de zijkant met kleine hapjes. Ergens bang dat de vulling loslaat of zo. Ergens weet ik wel dat dat niet zal gebeuren maar het gevoel is ook wennen: een vulling te hebben waar je jaren een gat had zitten. Ik ga er steeds met mijn tong langs, eerlijk gezegd krijg ik er nog een beetje de zenuwen van, dat gevoel van een vulling op die plek. Is dit normaal? Ik heb het idee dat ik het morgen al vergeten ben en weer net zo normaal eet als anders. Aan de andere kant: het is pas de eerste vulling in zo lange tijd, het is natuurlijk wennen. Heeft iemand tips of kan ik weer gewoon alles eten ook met de voortanden?
Ingrid
Mijn angst is al een stuk minder als in het begin. Ik was 10 jaar niet geweest, voor mij was het absoluut niet haalbaar om eerder te gaan.
Ik ben er echt nog elke dag blij om dat ik weer behandeld word, dat ik er zelf heen ga en dat het me lukt om het toe te laten. De begeleiding is SUPER!!!!! Stukje bij beetje wordt mijn angst minder.
Vanmorgen ben ik ook weer geweest en nu kreeg ik voor het eerst een vulling met verdoving. Eerst vroeg ze waar ik me het meest druk om maakte en 'als' ik wat zou voelen van de verdoving, wat voor cijfer was nog net haalbaar voor mij op de schaal van 1 tot 10. Ik zei: 5 is wel het maximale. Ze heeft het vooraf verdoofd met een zalfje, van de verdoving heb ik NIETS gevoeld. Dat was voor mij al weer een hele overwinning. Het boren en de vulling zelf ging heel goed. Ik heb bijna geen angst gevoeld zelfs, voor het eerst. Het was een behoorlijk grote vulling, achter de voortanden bovenin. Het is heel mooi geworden.
Later zei ze: ik moest maar vast op zoek gaan naar een reguliere tandarts bij wie ik me op mijn gemak voel. Ik hoef bij haar nog maar twee keer te komen (!), dus totaal 9 behandelingen waarvan het meeste was om tandsteen te verwijderen. Ze vertelde me dat de belangrijkste dingen al waren gedaan. Tot mijn verbazing: als een paar vullingen het belangrijkste zijn, na 10 jaar niet geweest te zijn..... ik ben echt superblij!
En dan ook al grotendeels van de angst af...
1 vraagje heb ik trouwens: nu is de verdoving uitgewerkt. Eerst voelde de vulling door de verdoving ook wat 'dikker'. Drinken gaat prima maar ik vind het toch nog wel eng om daar te eten. Ik eet zoveel mogelijk aan de zijkant met kleine hapjes. Ergens bang dat de vulling loslaat of zo. Ergens weet ik wel dat dat niet zal gebeuren maar het gevoel is ook wennen: een vulling te hebben waar je jaren een gat had zitten. Ik ga er steeds met mijn tong langs, eerlijk gezegd krijg ik er nog een beetje de zenuwen van, dat gevoel van een vulling op die plek. Is dit normaal? Ik heb het idee dat ik het morgen al vergeten ben en weer net zo normaal eet als anders. Aan de andere kant: het is pas de eerste vulling in zo lange tijd, het is natuurlijk wennen. Heeft iemand tips of kan ik weer gewoon alles eten ook met de voortanden?
Ingrid
dus ook een redelijk grote vulling op beide tanden.
Dat voelde "raar", maar ik heb op de terugweg van de TA er zonder
problemen meteen een hambuurger en frites mee gegeten.
Ik had om 10u ontbeten en had enorme honger na mijn behandling die
een half uur later begon dan afgesproken en ook nog eens langer duurde...
Om ±15u00 kwam ik langs de McD met nog meer dan een uur te rijden
tot thuis, dus ik heb het er "gewoon" op gewaagd...
Volgens mij hoeven de witte vullingen zich ook niet meer
te "zetten" en kun je ze eigenlijk meteen belasten...
Omdat bij mij de voortanden ook aan de voorkant al wit gevuld zijn
is me aangeraden wel een beetje op te latten met grote harde dingen
zoals appels, maar dta is bij mij zo omdat die tanden nu aan de voor-
EN achterkant uit vulling bestaan, dat zal bij jou niet zo zijn, toch?
Groetjes,
JAN
Je hebt het toch maar weer mooi gedaan Jan... enne wat moet dat een heerlijk gevoel zijn geweest zo bij de MCD :)
Volgens mij smaakt het dan veel beter :)
Ik ben ook al eens een stukkie vulling van mijn 2de voortand [boven] verloren en het is nu weer heel netjes gemaakt in begin ben ik dan wat voorzichtiger maar nu eet ik weer alles ook aan die kant... appels hapte ik toch al nooit in die deed ik in stukkies zou dan ook geen straf voor me zijn maar het is me niet verboden toen...
bedankt voor jullie reacties.
Inmiddels ben ik de zenuwen/angst weer aardig kwijt. Nog niet helemaal maar sinds gisteravond gaat het veel beter. Toen heb ik patat gegeten, nou, als dat lukt met een nieuwe vulling dan zal het wel oke zijn. Nu ik er vandaag minder op let voelt het ook 'normaler'. Ik denk dat ik eraan begin te wennen.
Ik zal het woensdag nog wel aan de tandarts vertellen maar ik denk dat het gewoon een beetje tussen de oren zat. Wat een fijn idee trouwens: als ik me ergens 'zorgen' om maak, kan ik het haar gewoon vragen...
Echt, ik ben nog elke dag blij dat ik weer naar de tandarts ga. Vorige keer zelfs heel weinig angst nog maar gehad, terwijl het wat nieuws was: een vulling met verdoving... Ik ga echt vooruit wat dat betreft.
Groetjes, Ingrid