Deur....pijn...doodsangst...

Met dezelfde doodsangst als de anderen heb ik me hier nu ook aangemeld.... het begin is er zullen we maar zeggen (ril)

Doodsangsten sta ik uit, en ik verga van de pijn. Heb me vanmiddag ziek gemeld op werk van de pijn en probeer nu diezelfde pijn (voor de zoveelste keer :cry: ) maar te drukken met paracetamol en ibuprofen. Tot nu toe helpte het redelijk, vandaar waarschijnlijk ook dat ik het al zeven jaar zonder tandarts uithoud... :oops: Ik zal er nu echt aan moeten geloven denk ik..... ik heb nu zo ontzettend veel pijn... heb het vermoeden dat ik een stuk vulling kwijt ben en er een zenuw blootligt :cry:
In de loop der jaren ben ik inmiddels al voor het overgrote deel mijn verstandskiezen kwijtgeraakt, niet zoals het hoort, maar de pijn viel nog uit te houden.

Mijn eerste tandarts heeft waarschijnlijk mijn angst voor de tandarts veroorzaakt. Deze man heeft mij uiteindelijk, na mijn vele huilbuien dat hij mij zo'n pijn deed, hardhandig in de behandelstoel gegooid en stevig vastgehouden. Logischerwijs deed deze behandeling nog meer pijn dan voorgaande, al was het alleen maar om het psychologische aspect.
In mijn puberperiode werd ik opstandig en heb mijn moeder aangegeven dat ik toch echt een andere tandarts wilde omdat ik anders niet meer naar deze man zou gaan.
Mijn moeder en ik kwamen terecht bij een fantastische tandarts, alhoewel mijn angst bleef. Mijn moeder beloofde mij dat ze altijd met mij mee zou blijven gaan, al was het alleen maar om mijn handje vast te houden :wink:
Over mijn tweede tandarts niets dan lof, het is een lieve, rustige en begripvolle man, heeft mij, zelfs bij de gaatjes die hij heeft geboord en gevuld, nooit of te nimmer pijn gedaan. Ik zou mij eigenlijk geen betere tandarts kunnen wensen, en toch bleef ik doodsbang.
Inmiddels zeven jaar geleden, ik was 22, overleed mijn moeder... en had ik niemand meer die mijn handje kon vasthouden. Ik ben hierna nog eenmaal geweest, voor een afgebroken vulling en de halfjaarlijkse controle en heb daarna de moed niet meer op kunnen brengen.
Eenmaal heb ik het geprobeerd, ik heb 30 mg oxazepam (kalmeringsmiddel) geslikt en op het punt gestaan om te bellen, en het uiteindelijk toch niet gekund. Heel erg helaas, de situatie is er zeker niet beter op geworden; drie verstandkiezen zijn zo goed als helemaal afgebroken of weggerot, erg veel pijn heeft het (gelukkig?) niet gedaan.
Nu zijn echter na de verstandskiezen andere kiezen op hun beurt aan het wachten en dit doet me werkelijk behoorlijk veel pijn. Deze twee kiezen links achterin zijn ooit gevuld, en van de vulling begint nu stukken af te brokkelen, hier ligt denk ik ook een zenuw bloot, ik ging vanmiddag werkelijk door de grond van de pijn.

Ik wéét dat ik hier niet mee rond kan blijven lopen. Er moet iets aan gedaan worden en ik ken de man die dat moet gaan doen (als hij me na 7 jaar nog niet heeft uitgeschreven en me wil behandelen :oops: ) Ik wist ook dat het er aan zat te komen, ik heb verdorie met die reden zelfs een nieuwe ziektekostenverzekering uitgekozen met een best redelijke tandartsdekking (VGZ)
Het moet, het moet, het moet, en verdorie, deze man heeft mij nog nooit pijn gedaan, hij zal ook zijn uiterste best doen om ieder centje pijn te voorkomen, en toch, toch ben ik er bang voor dat ik morgenochtend die telefoon niet durf op te pakken en een afspraak voor zo spoedig mogelijk maak.