mondhygieniste

Sorry hoor, maar ik kom net thuis....

Wat ik doe bij mensen ligt er natuurlijk aan waarvoor de mensen zijn doorgestuurd...

In de meeste gevallen begin ik eerst met kijken naar het tandvlees. Het kijken gebeurt, naast gewoon kijken, met een heel klein meetlatje die ik langs en iets onder het tandvlees beweeg. Ik kijk of het tandvlees gezwollen is, of het rood is en of het bloedt als ik eraan kom. Bij de een is dit gevoelig (kleine speldenprikjes) en de ander voelt helemaal niets. Wat ik dan eigenlijk wil weten is of het tandvlees ontstoken is en in welke mate.

Is het tandvlees ontstoken dan leg ik eerst uit hoe dit ontstaan is en wat er aan gedaan kan worden. Ik doe dan voor hoe men het beste de mond schoon kan maken en houden. Soms doe ik dit laatste later in de behandelingsreeks.

Als het tandvlees erg (diep) ontstoken is, dan wordt al het tandvlees nog eens heel nauwkeurig nagemeten. Alle te diepe waardes die ik dan vind worden dan in een schema opgeschreven. Dit heet een parostatus.

Naar aanleiding van dit onderzoek wordt er een behandelplan opgezet. Meestal komt het erop neer dat er in een aantal zittingen de tanden en kiezen zeer grondig worden schoongemaakt. Dit gebeurt met kleine schapertjes (je hoort het dan echt schrapen) en met een appaartje. Op dit apparaatje zit een pinnetje dat heel snel trilt. Zo snel, dat je het niet kan zien bewegen maar je kan het wel horen: het klinkt als een boor.
Met de handinstrumenten en het tandsteenapparaat wordt er tandsteen en plak verwijderd. Dit gebeurt ook onder het tandvlees. Als dit pijnlijk is dan kan dit heel goed verdooft worden.

Als alles schoon is en de patient is op de hoogte hoe hij/zij zijn/haar mond moet schoon houden dan is er een periode van 3 maanden van 'rust'. Na deze 3 maanden komt de patient retour en wordt er wederom het tandvlees bekeken en opgemeten. Dit heet een herbeoordeling. Als het beter gaat dan komt de patient in de nazorg terecht. Dit betekent dat er elke 3 maanden goed wordt schoon gemaakt. Dit wordt minder intensief gedaan als de vorige behandeling; het is nu een kwestie van goed bijhouden.
Als het resultaat minder goed is dan wordt er nagedacht hoe dit komt. Misschien is er sprake van een hardnekkige bacterie of heb ik ergens niet goed bij gekunt. Dan kan er bijvoorbeeld anti-biotica worden gegeven of wordt er plaatselijk ergens het tandvlees aan de kant geschoven (flappen heet dit).

De meeste mensen ervaren vooral de eerste periode als behoorlijk intensief en tijdrovend. Bovendien wordt er nogal wat verwacht van de zelfzorg van de patient. Zonder goede zelfzorg mislukt de gehele behandeling. De volgende reacties krijg ik vaak: "Poe, ik kan wel een uur vroeger gaan opstaan." "Daar heb ik toch helemaal geen tijd voor." "Ik verval weer heel snel in mijn oude patroon. Ik moet er erg aan wennen." En vooral: " Had ik dat maar eerder geweten!!!"

Je zegt dat de tandarts het beter kan doen....daar ben ik het mee oneens: Mondhygienisten zijn speciaal opgeleid om parodontitis te behandelen en kunnen dit meer dat prima. Bovendien heeft een mondhygienist echt de tijd op het probleem grondig aan te pakken. De meeste tandartsen hebben dit niet.

Heeft jouw tandarts nooit eerder opmerkingen gemaakt over de conditie van het tandvlees of de wijze waarop je jouw mond schoon houdt?

Wat het teruggetrokken tandvlees betreft: Wat weg is, is weg...groeit niet meer terug! Als het erg in het zicht ligt dan zou je misschien een transplantatie kunnen laten doen bij de parodontoloog.

Ik hoop dat dit bericht wat verheldering geschept heeft. Veel sterkte ermee!