Hallo allemaal,
Eigenlijk door dom toeval ben ik op dit forum terechtgekomen en wil ik graag mijn verhaal met jullie delen en jullie op de hoogte houden van het verdere verloop.
Ik zal van voren af aan beginnen (voor mezelf trouwens ook wel leuk om eens terug te lezen en misschien ook wel leuk voor verdere familie om eens te lezen hoe ik me onder alles gevoeld heb)...
Doordat mijn moeder zelf altijd bang is geweest voor de tandarts zag ik voor zover ik me kan herinneren pas het eerst een tandarts toen ik een jaar of 6 was. Ik had zo'n slecht gebit, had dropjes in m'n mond, en de tandarts dacht dat ik de wolf in m'n mond had. Later bleek dat het toch iets anders is geweest, wat weet ik eigenlijk geeneens precies.
Even tussendoor, mijn vader is overleden toen ik 4 was en mijn moeder heeft na een tijd een nieuwe man leren kennen die ik altijd als mijn eigen vader heb beschouwd.
1 van zijn eerste taken was met mij naar de tandarts :smt003
De eerste keer heeft de tandarts alleen gekeken, de tweede keer werd m'n het eerste deel van m'n melkgebit getrokken en de derde keer het tweede deel van mijn melkgebit. Dit alles heeft ervoor gezorgd dat ik toen al een enorme angst voor de tandarts opgebouwd had. :smt022
Toen kwam het moment dat ik aan een beugel mocht, maar daar was ook het 1 en ander voor nodig. Doordat ik weinig ruimte in mijn kaak had kwamen mijn hoektanden niet allemaal door en deze lagen dus in het gehemelte. Na wat gesprekken met de tandarts en orthodontist werd besloten dat de hoektanden, en dan ook maar meteen de verstandskiezen, in etappes verwijderd moesten worden. Elke keer ging m'n vader met me mee, en toen we dit gesprek achter de rug hadden (ze wilden het in 4 behandelingen doen), stonden we buiten bij de auto en barstte ik in tranen uit. Mijn vader wist al hoe ver het was, bang als ik was zag ik als een berg tegen de hele behandeling op. Mijn vader stelde voor om via het ziekenfonds proberen te regelen dat alles in 1 keer onder narcose kon gebeuren, zodat ik dit in 1 keer achter de rug had. Zo gezegd zo gedaan... via een poliklinische behandeling werd alles (de hoektanden en de verstandskiezen) eruit gehaald en konden we de beugel laten plaatsen.
Na een aantal jaren een plaatjesbeugel gehad te hebben was het dan zover en was ik klaar voor de kaakoperatie, waarvan ik al wist dat die zou komen. Mijn bovenkaak stond te ver naar voren t.o.v. de onderkaak...
Voor het eerst echt het ziekenhuis in (de poliklinische behandeling niet meegerekend). Ik zag er als een berg tegenop, des te meer omdat ik vooraf al wist dat ik 6 weken met de kaken op elkaar zou moeten lopen, en wat ik nog het ergste vond... ik moest 1 nacht op de intensive care doorbrengen i.v.m. eventueel braken wat gevaarlijk zou kunnen wezen omdat mijn kaken op elkaar vast zaten. Het viel me behoorlijk tegen, ik werd wakker op de intensive care met een catheter en allerlei toeters en bellen, dit was me van te voren niet verteld :( Om een lang verhaal kort te maken... na 6 weken bleek dat de operatie "mislukt" was en dat ik nog een kaakoperatie zou moeten ondergaan. :smt013
Dit zag ik dus helemaal niet zitten, en zei in eerste instantie ook resoluut nee. Ik heb er met mijn vader over gepraat, en die probeerde mij moed in te praten, hij zei ook, je bent nu al zover, er is al zoveel gebeurd, probeer het dan nog 1 keer. Ik stemde ermee in onder de voorwaarde dat mijn kaken niet op elkaar zouden hoeven en dat ik niet naar de intensive care zou hoeven... De intensive care heb ik dit keer niet gezien, maar... je raadt het al, m'n kaken mocht nog een keer 3 weken op elkaar :cry: wat was dat een tegenvaller zeg... Uiteindelijk was deze operatie was geslaagd gelukkig...
Door dit alles was mijn angst voor de tandarts er niet beter op geworden... dom dom dom, maar ben dus jaren niet naar de tandarts geweest, alleen als het hoognodig was, en dan was het nog zo erg dat ik in de wachtkamer al zat te huilen van angst... :oops:
Sinds vorig jaar begonnen mijn tanden in mijn bovengebit meer en meer af te breken en begon ik ook meer pijnklachten te krijgen.
Dit resulteerde erin dat ik in maart dit jaar de knoop heb doorgehakt en een verwijskaart heb gehaald bij de huisarts voor de kaakchirurg. De verwijskaart had ik, nu nog de kaakchirurg bellen... brrr toch maar meteen gedaan en ik kon een week!!! later al komen... Dat was toch wel erg snel, maar goed, misschien was het maar beter spijkers met koppen te slaan.
De kaakchirurg heeft een foto gemaakt en me weer terugverwezen naar mijn tandarts met het advies het ondergebit te renoveren, dat was nog wel te doen, maar van het bovengebit zou er hoogstwaarschijnlijk niets te redden meer zijn.
Door wat misverstanden duurde het allemaal wat langer dan normaal, maar kon mijn eerste afspraak bij de tandarts begin augustus plaatsvinden. Ik ging, met lood in mijn schoenen en na een paar slapelozen nachten en dagen vreselijke buikpijn.
De tandarts heeft rustig gekeken en foto's gemaakt. Toen moest ik de afspraak maken om de behandeling te starten. De assistente was in de agenda aan het kijken en begon al eind oktober/begin november. De tandarts kwam langs en vroeg of het lukte, dus de assistente vertelde over oktober/november. "Niks ervan, we gaan spijkers met koppen slaan, binnen nu en twee weken"... Iekssssssssss zo snel al, brrrrr :-?
En ja hoor, 2 weken later was de eerste afspraak. We hebben het eerst over het bovengebit gehad, en hij was het ermee eens dat dat eruit moest en dat daar een prothese moet komen. Hij weet hoe bang ik ben maar vroeg me toch of ik er niet over na wilde denken om stukje bij beetje de tanden en kiezen door hem te laten trekken i.p.v. bij de kaakchirurg. Ik hoefde hier niet lang over na te denken, ik ken mezelf... als het de eerste keer tegenvalt/misgaat etc. etc. dan zien ze mij niet meer terug, dus... nee, laat maar lekker in 't ziekenhuis doen onder narcose.
De eerste behandeling viel me reuze mee, hij verdoofde me (als ik die verdoving maar achter de rug heb dan valt het allemaal wel mee) en begon met het vullen van 3 buitenkanten van de kiezen onderin.
Ik zal niet helemaal in detail treden, maar ik heb nu bij de tandarts 3 behandelingen achter de rug en hoef voor het ondergebit nog maar 1 keer terug... Vrijdag de 13e oktober (hoe verzin je het) ben ik geweest voor de derde behandeling en heb ik meteen mogen happen (wat is dat smerig zeg... maar ook dat wist ik eigenlijk vooraf al).
En jawel, gisteren, 16 oktober ben ik bij de kaakchirurg geweest en is de datum geprikt: 30 november is voor mij D-day 2006 geworden, dan gaat mijn bovengebit eruit... :smt121
Ik hoop dat het snel 30 november is en dat alles snel achter de rug is...
Ik wil gewoon weer mezelf kunnen zijn, gezellig kunnen lachen zonder m'n hand voor m'n mond te houden :smt003 , geen opmerkingen meer te krijgen dat ik iets tussen m'n tanden heb zitten (doordat er een donkere plek op de voortand zit) etc. etc.
Mijn speciale dank gaat wel even uit naar mijn vader, die me altijd aangespoord heeft de behandelingen door te zetten en die me onlangs vertelde dat ie best wel een beetje trots op me was... En eigenlijk ben ik dat ook best wel een beetje op mezelf... Pap, tnx!!! :smt058
Tot zover mijn verhaal, ik hou jullie op de hoogte van de vorderingen.
Reacties zijn uiteraard altijd welkom.
Groetjes
zazaziezo oftewel Conny :)
Eigenlijk door dom toeval ben ik op dit forum terechtgekomen en wil ik graag mijn verhaal met jullie delen en jullie op de hoogte houden van het verdere verloop.
Ik zal van voren af aan beginnen (voor mezelf trouwens ook wel leuk om eens terug te lezen en misschien ook wel leuk voor verdere familie om eens te lezen hoe ik me onder alles gevoeld heb)...
Doordat mijn moeder zelf altijd bang is geweest voor de tandarts zag ik voor zover ik me kan herinneren pas het eerst een tandarts toen ik een jaar of 6 was. Ik had zo'n slecht gebit, had dropjes in m'n mond, en de tandarts dacht dat ik de wolf in m'n mond had. Later bleek dat het toch iets anders is geweest, wat weet ik eigenlijk geeneens precies.
Even tussendoor, mijn vader is overleden toen ik 4 was en mijn moeder heeft na een tijd een nieuwe man leren kennen die ik altijd als mijn eigen vader heb beschouwd.
1 van zijn eerste taken was met mij naar de tandarts :smt003
De eerste keer heeft de tandarts alleen gekeken, de tweede keer werd m'n het eerste deel van m'n melkgebit getrokken en de derde keer het tweede deel van mijn melkgebit. Dit alles heeft ervoor gezorgd dat ik toen al een enorme angst voor de tandarts opgebouwd had. :smt022
Toen kwam het moment dat ik aan een beugel mocht, maar daar was ook het 1 en ander voor nodig. Doordat ik weinig ruimte in mijn kaak had kwamen mijn hoektanden niet allemaal door en deze lagen dus in het gehemelte. Na wat gesprekken met de tandarts en orthodontist werd besloten dat de hoektanden, en dan ook maar meteen de verstandskiezen, in etappes verwijderd moesten worden. Elke keer ging m'n vader met me mee, en toen we dit gesprek achter de rug hadden (ze wilden het in 4 behandelingen doen), stonden we buiten bij de auto en barstte ik in tranen uit. Mijn vader wist al hoe ver het was, bang als ik was zag ik als een berg tegen de hele behandeling op. Mijn vader stelde voor om via het ziekenfonds proberen te regelen dat alles in 1 keer onder narcose kon gebeuren, zodat ik dit in 1 keer achter de rug had. Zo gezegd zo gedaan... via een poliklinische behandeling werd alles (de hoektanden en de verstandskiezen) eruit gehaald en konden we de beugel laten plaatsen.
Na een aantal jaren een plaatjesbeugel gehad te hebben was het dan zover en was ik klaar voor de kaakoperatie, waarvan ik al wist dat die zou komen. Mijn bovenkaak stond te ver naar voren t.o.v. de onderkaak...
Voor het eerst echt het ziekenhuis in (de poliklinische behandeling niet meegerekend). Ik zag er als een berg tegenop, des te meer omdat ik vooraf al wist dat ik 6 weken met de kaken op elkaar zou moeten lopen, en wat ik nog het ergste vond... ik moest 1 nacht op de intensive care doorbrengen i.v.m. eventueel braken wat gevaarlijk zou kunnen wezen omdat mijn kaken op elkaar vast zaten. Het viel me behoorlijk tegen, ik werd wakker op de intensive care met een catheter en allerlei toeters en bellen, dit was me van te voren niet verteld :( Om een lang verhaal kort te maken... na 6 weken bleek dat de operatie "mislukt" was en dat ik nog een kaakoperatie zou moeten ondergaan. :smt013
Dit zag ik dus helemaal niet zitten, en zei in eerste instantie ook resoluut nee. Ik heb er met mijn vader over gepraat, en die probeerde mij moed in te praten, hij zei ook, je bent nu al zover, er is al zoveel gebeurd, probeer het dan nog 1 keer. Ik stemde ermee in onder de voorwaarde dat mijn kaken niet op elkaar zouden hoeven en dat ik niet naar de intensive care zou hoeven... De intensive care heb ik dit keer niet gezien, maar... je raadt het al, m'n kaken mocht nog een keer 3 weken op elkaar :cry: wat was dat een tegenvaller zeg... Uiteindelijk was deze operatie was geslaagd gelukkig...
Door dit alles was mijn angst voor de tandarts er niet beter op geworden... dom dom dom, maar ben dus jaren niet naar de tandarts geweest, alleen als het hoognodig was, en dan was het nog zo erg dat ik in de wachtkamer al zat te huilen van angst... :oops:
Sinds vorig jaar begonnen mijn tanden in mijn bovengebit meer en meer af te breken en begon ik ook meer pijnklachten te krijgen.
Dit resulteerde erin dat ik in maart dit jaar de knoop heb doorgehakt en een verwijskaart heb gehaald bij de huisarts voor de kaakchirurg. De verwijskaart had ik, nu nog de kaakchirurg bellen... brrr toch maar meteen gedaan en ik kon een week!!! later al komen... Dat was toch wel erg snel, maar goed, misschien was het maar beter spijkers met koppen te slaan.
De kaakchirurg heeft een foto gemaakt en me weer terugverwezen naar mijn tandarts met het advies het ondergebit te renoveren, dat was nog wel te doen, maar van het bovengebit zou er hoogstwaarschijnlijk niets te redden meer zijn.
Door wat misverstanden duurde het allemaal wat langer dan normaal, maar kon mijn eerste afspraak bij de tandarts begin augustus plaatsvinden. Ik ging, met lood in mijn schoenen en na een paar slapelozen nachten en dagen vreselijke buikpijn.
De tandarts heeft rustig gekeken en foto's gemaakt. Toen moest ik de afspraak maken om de behandeling te starten. De assistente was in de agenda aan het kijken en begon al eind oktober/begin november. De tandarts kwam langs en vroeg of het lukte, dus de assistente vertelde over oktober/november. "Niks ervan, we gaan spijkers met koppen slaan, binnen nu en twee weken"... Iekssssssssss zo snel al, brrrrr :-?
En ja hoor, 2 weken later was de eerste afspraak. We hebben het eerst over het bovengebit gehad, en hij was het ermee eens dat dat eruit moest en dat daar een prothese moet komen. Hij weet hoe bang ik ben maar vroeg me toch of ik er niet over na wilde denken om stukje bij beetje de tanden en kiezen door hem te laten trekken i.p.v. bij de kaakchirurg. Ik hoefde hier niet lang over na te denken, ik ken mezelf... als het de eerste keer tegenvalt/misgaat etc. etc. dan zien ze mij niet meer terug, dus... nee, laat maar lekker in 't ziekenhuis doen onder narcose.
De eerste behandeling viel me reuze mee, hij verdoofde me (als ik die verdoving maar achter de rug heb dan valt het allemaal wel mee) en begon met het vullen van 3 buitenkanten van de kiezen onderin.
Ik zal niet helemaal in detail treden, maar ik heb nu bij de tandarts 3 behandelingen achter de rug en hoef voor het ondergebit nog maar 1 keer terug... Vrijdag de 13e oktober (hoe verzin je het) ben ik geweest voor de derde behandeling en heb ik meteen mogen happen (wat is dat smerig zeg... maar ook dat wist ik eigenlijk vooraf al).
En jawel, gisteren, 16 oktober ben ik bij de kaakchirurg geweest en is de datum geprikt: 30 november is voor mij D-day 2006 geworden, dan gaat mijn bovengebit eruit... :smt121
Ik hoop dat het snel 30 november is en dat alles snel achter de rug is...
Ik wil gewoon weer mezelf kunnen zijn, gezellig kunnen lachen zonder m'n hand voor m'n mond te houden :smt003 , geen opmerkingen meer te krijgen dat ik iets tussen m'n tanden heb zitten (doordat er een donkere plek op de voortand zit) etc. etc.
Mijn speciale dank gaat wel even uit naar mijn vader, die me altijd aangespoord heeft de behandelingen door te zetten en die me onlangs vertelde dat ie best wel een beetje trots op me was... En eigenlijk ben ik dat ook best wel een beetje op mezelf... Pap, tnx!!! :smt058
Tot zover mijn verhaal, ik hou jullie op de hoogte van de vorderingen.
Reacties zijn uiteraard altijd welkom.
Groetjes
zazaziezo oftewel Conny :)
I heb je verhaal vol bewondering gelezen.Wat ben jij dapper zeg! Wauw!
Hou ons op de hoogte!!!!
Dank je voor je geweldige reactie en ik ga jullie zeer zeker op de hoogte houden.
Ik merk eigenlijk dat sinds ik afgelopen maandag de datum te horen heb gekregen, dat ik niet meer te genieten ben en een heeeeeeel kort lontje heb. Ik probeer er natuurlijk wel op te letten, maar toch betrap ik mezelf erop dat ik chagerijnig ben en bloednerveus.
Ik hoop dan ook echt dat de tijd voorbij vliegt en dat het snel 30 november is.
Groetjes,
Con
Been there do that! Vorige week belde de praktijk mij op om een afspraak te maken voor het plaatsen van een implantaat. Ben dagen over de stress geweest en maak me er veel te druk om. Heb zo'n 3000 spoken in mijn hoofd...
Inmiddels is het korte lontje wel over, maar s'nachts in bed gaat mijn hoofd ook in de "maalstand" hoor. Terwijl ik praktisch alles weet... Ik weet heel goed wat er gaat gebeuren. Het hoe en wat ken ik allemaal wel... maar toch... het gevoel is neit uit te schakelen!
Ik snap je dus als geen ander. Jammergenoeg heb ik er ook geen oplossing voor! Sterkte!
Jeetje wat heb ik een respect voor jou. Wat ben jij dapper zeg, dat je het toch allemaal maar doet!!
Echt super, ik houd je topic in de gaten hoor!
Liefs, Cateye.
Nog 4 nachtjes slapen...
Ik heb wegens diverse omstandigheden een tijd niets meer van me laten horen, maar wilde nu toch even een laatste update geven.
7 November ben ik voor 't laatst bij de tandarts geweest en toen is de laatste hand gelegd aan mijn ondergebit, dit ziet er nu, op 1 tand na die er donderdag ook uitgaat, netjes uit.
Toen ik 7 November bij de tandarts was heb ik meteen mijn bovenprothese meegekregen. Was wel raar om dat "ding" in een plastic zakje met water overhandigd te krijgen. Op weg naar huis meteen maar even een bakje gekocht, speciaal reinigingsmiddel en een speciale zachte tandenborstel. In die tussentijd heb ik hem al een paar keer schoongemaakt, en zelfs, niet lachen he, en jullie zullen me vast voor gek verklaren, een paar keer al in m'n mond gestoken...
Het lijkt wel of de duvel ermee speelt, maar de laatste weken begin ik alleen maar meer en meer pijn te krijgen in mijn bovengebit.
In het begin, toen ik wist dat 30 november "de datum" was, had ik nog nergens last van, maar de laatste 2 weken beginnen de zenuwen toe te slaan. Zeker de laatste week merk ik dat ik weinig meer kan verdragen van iedereen in mijn omgeving, en daar wordt ik dan zelf weer boos over op mezelf.
Momenteel heb ik zoiets van, laat me maar met rust...
Ik kan ook niet wachten, ondanks dat ik zo zenuwachtig ben, tot het donderdag is.
Woensdag wil ik nog even bellen om te vragen hoe laat ik ingepland sta, zodat ik weet of ik thuis het kalmerende tabletje al in moet nemen of dat in het ziekenhuis pas moet doen.
Ondertussen al veel mensen gesproken die ook een prothese hebben, de één zegt dit, de ander zegt dat, is eigenlijk geen peil op te trekken.
Waar ik het meeste bang voor ben is de pijn en wat er gebeurt als ik zelf de eerste keer de prothese eruit moet halen... Maar goed, dat is ook allemaal maar afwachten...
Ik tel de dagen af en laat snel weer wat van me horen.
Groetjes,
Conny
hallo
Zal blij zijn als het donderdag is, de spanning is nog moeilijk vol te houden op deze manier... maar goed, komt vast goed, ik hou jullie op de hoogte.
Groetjes,
Conny
hallo
hoe is het gegaan vandaag?
laat maar ff horen! :wink:
Het eerste deel zit erop!!!
Nou, vandaag was het dan zover.
Ik had gisteren al te horen gekregen dat ik me vanmorgen om half 9 moest melden en binnen een uur aan de beurt zou zijn.
Het werd een dag van veel wachten... en juist dat wachten is funest, want ik werd alleen maar zenuwachtiger. Om 9.15 mocht ik m'n rustgevende pilletje innemen, ik ben zelfs nog even in slaap gevallen.
Uiteindelijk ging ik om 10 uur richting de OK.
Daar werd het infuus aangelegd, de hartstickers werden geplakt en ik kreeg zo'n ET ding aan m'n vinger. Na ongeveer 10 minuten kwam de anesthesist die me vertelde dat ik wat kouds in m'n arm ging voelen en dat ik ben 20 sec. weg zou zijn. Woow wat een spul zeg, ik voelde m'n arm heel even koud worden en daarna weet ik niets meer.
Om half 12 kwam ik bij op de uitslaapkamer... was meteen goed wakker en had vreselijke dorst. Kreeg netjes een bekertje water.
Om 12 uur mocht ik terug naar de dagverpleging, en toen begon het wachten weer... Tussendoor een bekertje vla en een klein beetje appelmoes gekregen... daar had ik wel trek in, maar ook des te meer omdat m'n keel zo zeer deed (waarschijnlijk door de beademingstube), was dat koude spul lekker voor m'n keel.
Geprobeerd wat te lezen, maar kon m'n hoofd er niet bij houden, dus ben maar beetje tv gaan liggen kijken tot de kaakchirurg om 15.00 uur (eindelijk) kwam... de kaakchirurg was een eng figuur om te zien, maar wel vriendelijk verder, alles was goed gegaan en ik mocht naar huis toe.
Hij vroeg me of ik medicijnen had gekregen, dus ik liet zien wat ik tijdens mijn pre-operatieve gesprek al voorgeschreven had gekregen.
Fout!!! De medicijnen mocht ik in 't ziekenhuis achterlaten en ik moest het doen met paracetamol en voor de nacht kreeg ik wat Brufen poeders mee. Ook vroeg hij nog wanneer ik bij de tandarts moest terugkomen. Heb hem verteld dat er geen afspraak vaststond waarop hij adviseerde toch maar morgen even te bellen voor een afspraak.
Nadat het infuus verwijderd was mocht ik eindelijk naar huis bellen dat ik opgehaald kon worden. Na ruim een half uur was mijn vriend er die me op kwam halen. Dus ik aan de verpleging gevraagd hoe ik nu verder moest, wanneer het gebit eruit moest, etc etc... Daar konden ze me allemaal geen antwoord op geven en ik moest morgen maar even de tandarts bellen om het te vragen (beetje vreemde gang van zaken naar mijn idee, maar goed...)
Uiteindelijk waren we om half 5 thuis en heb ik meteen maar even de tandarts gebeld. De assistente was er nog, de tandarts niet meer, en ze stond even met haar "mond vol tanden" zei ze na mijn verhaal. Dus ik zeg daarop meteen, zo voel ik me nu ook, met een mond vol tanden ;) hihi
Afgesproken dat ik morgen om 12.15 uur maar even langs zou gaan bij de tandarts om te kijken hoe of wat... Dus ik ben benieuwd.
Moet zeggen dat het me tot nu toe allemaal meegevallen is, m'n gehemelte heb ik eigenlijk het meeste last van, waarom weet ik ook niet, de rest zal nog wel goed verdoofd wezen, en toen ik thuis kwam had ik ook al meteen wat paracetomal ingenomen.
Heb wel vreselijke dorst, nou ja dorst... heb gewoon de hele tijd behoefte om wat te drinken... Heb al een kom vla en een kom brinta op, en zelfs wat stukjes kip (is zacht dus hoef niet te kauwen).
Wat ik wel vreselijk smerig vind is die bloedsmaak de hele tijd in m'n mond, misschien daarom ook wel de behoefte om te drinken...
Ondanks alles ben ik toch wel ontzettend moe, heb net al ff een half uurtje liggen slapen, maar krijg zoveel telefoon, wat natuurlijk ook weer vermoeiend is. Maar wel lief dat iedereen met je meeleeft natuurlijk.
Ik ga zo lekker op bed liggen en kijken hoe de nacht gaat verlopen.
Als ik morgen terug ben van de tandarts zal ik jullie wel laten weten hoe dat afgelopen is... zie er trouwens wel tegenop dat het gebit er dan misschien ff uit moet, lijkt me behoorlijk pijnlijk... maar goed, misschien maar ff voor die tijd wat paracetamol innemen???
Truste voor iedereen straks en tot morgen!!!
Groetjes,
Conny
P.S. Vergeet ik helemaal om iedereen te bedanken voor de hartverwarmende reacties die ik hier op 't forum maar ook per mail ontvangen heb, dank jullie wel allemaal!!!
Wat een fijn bericht om te lezen. Goed te lezen dat het allemaal goed is gegaan. Wachten is vreselijk en nu moet je jezelf de tijd geven om te herstellen. Goed dat je gelijk je tandarts hebt gebeld!!!!
Ga lekker slapen en laat je vriendje goed voor je zorgen, daar zijn vriendjes voor uitgevonden :smt002 !