Even mijn verhaal kwijt

Na vele verhalen op deze site te hebben gelezen ben ik achtergekomen dat ik niet de enige ben. Gelukkig. Ik heb namelijk al jaren angst voor de TA. En dan bedoel ik niet een beetje. Echt heel erg bang. Ben er misschien 10 jaar niet geweest. Wat als uitgangspunt als angst begon, is zich gaan ontwikkelen tot schaamte. Ik stelde het eerst uit omdat ik niet durfde. Nu weet ik zeker dat er een en ander moet gebeuren :( en ik kijk er niet tegenop.
Maar dan nog de schaamte. Wat gaan de TA zeggen? En niet alleen maar tegenover de TA maar de mensen om me heen. Ik heb al lang dacht dat ik de enige ben met slechte tanden op mijn leeftijd (32). En tot nu toe heb ik zowel mijn angst als mijn schaamte verborgen. Het kost energie en in december vorig jaar zei ik tegen mezelf; nu ga ik een afspraak maken! Ik heb het al lang gewild maar nu ga ik het ook doen. Als een goede voornemen.

Daarna kwam ook het moment wanneer ik alles aan mijn man vertelde. We kennen elkaar nu 4 jaar en nooit heb ik iets gezegd. Ik was daar te bang voor. Achteraf gezien was dat niet nodig. Hij vond het bijna raar dat ik niks had genoemd. En als iemand mij nu steunt dan is het hem wel. Hij gaat met mij me bij mijn intake gesprek. Wat ik heel prettig vind. Ook handig gezien dat ik geen Nederlandse ben. Ik vind het al spannend en met allerlei woorden en termen ben ik bang dat ik door de zenuwen de helft niet ga begrijpen.

Ik wil in ieder geval bedanken voor dit forum. Het heeft mij ontzettend veel geholpen! Ik ben door mijn afspraak een stap verder gekomen. En ik heb het aan drie mensen om me heen verteld. Voor wat er gaat komen denk ik alleen maar aan het resultaat; een mooi gebit. En als beloning een fijne vakantie met mijn man in mei.