Ik had net mijn afspraak bij de tandarts, nadat deze al een keer was verzet omdat de tandarts ziek was.
Na er dagenlang tegenop gezien te hebben was het dan toch zover.
Samen met mijn moeder (ik durfde niet alleen) fietsten we naar de tandarts, die jammer genoeg maar 2 minuten van ons vandaan is.
Toen ik de deur in liep begon het al. Ik durfde niet verder en bleef staan terwijl mijn moeder de wachtkamer al in liep. De geur van de tandartspraktijk bevestigde mijn angstige vermoedens nog meer.
Toen ik uiteindelijk toch maar in de wachtkamer ging zitten begon ik zoals gewoonlijk helemaal te trillen en was ik ondertussen ook nog bijna verlamd van angst.
Eenmaal in de tandartsstoel begon de tandarts met zo'n metalen haakje aan mijn tanden te trekken (dit doet hij overigens zonder handschoenen aan te hebben). Hij kraste wat over mijn tanden met het haakje en het voelde nu al erg pijnlijk ook al was er nog niks gebeurd. Opeens prikte hij in een van mijn kiezen en er ging een scheut van pijn door mijn lichaam. Ik duwde zijn hand weg in een reflex maar hij keek NOG een keer of het pijn deed. Ja dus.
Mijn moeder gaf aan dat het toch wel erg pijn deed en dat ik sowieso erg bang was om naar de tandarts te gaan. De tandarts deed niet de moeite om te luisteren.
In plaats daarvan zei hij: 'Dat is bij lange na niet schoon! Je moet 100 malen beter poetsen! '
Over mijn pijnlijke kies zei hij dat hij de volgende keer een verdoving zou moeten geven.
Wat hij nou precies gaat doen weet ik nog steeds niet, ik heb aangegeven dat er volgens mij een stukje uit die kies is maar daar reageerde hij niet op. Bovendien legt hij nooit uit wat hij doet of wat er aan de hand is.
Ik ging er vanuit dat de tandarts in ieder geval een paar gaatjes zou boren, omdat ik er erg last van heb, maar daar maakt hij nou ALWEER een nieuwe afspraak voor! terwijl ik juist eerder naar de tandarts was gegaan dan dat eigenlijk de afspraak was om van mijn tandpijn af te komen.
Ook heeft hij weleens tegen mij gezegd terwijl hij mijn allereerste gaatje ooit zat te boren (zonder verdoving) 'Stel je niet aan'
Ik heb niet het gevoel dat de tandarts begrip voor mijn angst heeft.
Ik denk eraan om een andere tandarts te zoeken maar mijn moeder vindt dit waarschijnlijk niet nodig.
Na er dagenlang tegenop gezien te hebben was het dan toch zover.
Samen met mijn moeder (ik durfde niet alleen) fietsten we naar de tandarts, die jammer genoeg maar 2 minuten van ons vandaan is.
Toen ik de deur in liep begon het al. Ik durfde niet verder en bleef staan terwijl mijn moeder de wachtkamer al in liep. De geur van de tandartspraktijk bevestigde mijn angstige vermoedens nog meer.
Toen ik uiteindelijk toch maar in de wachtkamer ging zitten begon ik zoals gewoonlijk helemaal te trillen en was ik ondertussen ook nog bijna verlamd van angst.
Eenmaal in de tandartsstoel begon de tandarts met zo'n metalen haakje aan mijn tanden te trekken (dit doet hij overigens zonder handschoenen aan te hebben). Hij kraste wat over mijn tanden met het haakje en het voelde nu al erg pijnlijk ook al was er nog niks gebeurd. Opeens prikte hij in een van mijn kiezen en er ging een scheut van pijn door mijn lichaam. Ik duwde zijn hand weg in een reflex maar hij keek NOG een keer of het pijn deed. Ja dus.
Mijn moeder gaf aan dat het toch wel erg pijn deed en dat ik sowieso erg bang was om naar de tandarts te gaan. De tandarts deed niet de moeite om te luisteren.
In plaats daarvan zei hij: 'Dat is bij lange na niet schoon! Je moet 100 malen beter poetsen! '
Over mijn pijnlijke kies zei hij dat hij de volgende keer een verdoving zou moeten geven.
Wat hij nou precies gaat doen weet ik nog steeds niet, ik heb aangegeven dat er volgens mij een stukje uit die kies is maar daar reageerde hij niet op. Bovendien legt hij nooit uit wat hij doet of wat er aan de hand is.
Ik ging er vanuit dat de tandarts in ieder geval een paar gaatjes zou boren, omdat ik er erg last van heb, maar daar maakt hij nou ALWEER een nieuwe afspraak voor! terwijl ik juist eerder naar de tandarts was gegaan dan dat eigenlijk de afspraak was om van mijn tandpijn af te komen.
Ook heeft hij weleens tegen mij gezegd terwijl hij mijn allereerste gaatje ooit zat te boren (zonder verdoving) 'Stel je niet aan'
Ik heb niet het gevoel dat de tandarts begrip voor mijn angst heeft.
Ik denk eraan om een andere tandarts te zoeken maar mijn moeder vindt dit waarschijnlijk niet nodig.
Je zegt dat je moeder het waarschijnlijk niet goed zal vinden.. Maareh..heb je het al eens gevraagd? ze zal toch wel weten waarom ze meegaat of het in ieder geval aan je merken omdat je anders bent.. Praat er eens over met een kopje thee.. Misschien wissel je niet meteen van tandarts, maar je bent je verhaal kwijt en je moeder zal het vast wel begrijpen en misschien dat zij met de tandarts kan praten. Samen met jou.. Of idd een andere gaan zoeken samen met jou. Door op tandarts.nl bij de zoekfunctie te kijken of er een tandarts is die er rekening mee houd of door in je omgeving rond te vragen
succes..maar begin eerst eens met praten met je moeder..dat lucht op.. (of met je vader als je daar beter mee kunt praten..
Of laat één van je ouders of beide dit stukje lezen over hoe jij het ervaart
Hoe oud ben je Hephe?
Volgende week woensdag moet ik weer naar de tandarts en dan gaat die mijn gaatjes boren en waarschijnlijk ook een verdoving geven :(
(heb ik nog nooit eerder gehad )
ik heb wel al tegen mijn moeder gezegd dat ik een andere tandarts wou, maar dat was meteen nadat ik bij de tandarts vandaan kwam en misschien dus niet echt een goed moment..
anders wacht ik wel tot ik 18 ben en zoek ik dan een andere tandarts.
Bijna 17 zei je. Weken, maanden ..?
Oh en dat die tandarts een vervolgafspraak maakt en niet gelijk helpt dat is heel gewoon hoor, kan ook haast niet anders. Soms kunnen ze je gewoon echt niet gelijk helpen. Maar sommige andere dingen die er staan lijkt me inderdaad niet zo aardig.
Doeg,
Je ouders kennen je als kind maar een hele goede vriend of vriendin kennen je als persoon van 17 waar je misschien andere gesprekken mee voert dan met je ouders. Misschien is het een idee om zo iemand een keer mee te nemen naar de tandarts; een ander vertrouwd gevoel dan je moeder of vader maar wel iemand die jou door en door kent en waarvoor je je niet hoeft te schamen als iets zeer doet.
Dan heb je later namelijk 2 mensen die jou hebben gezien bij die nare vent; je moeder en een goede bekende en desnoods ga je met zijn drieeen een keer praten over jouw angsten.
Je kan evt. proberen eerst nog met je huidige tandarts te praten over de situatie, en aangeven dat je het momenteel niet prettig vindt. Als hij daar niet goed op reageert, dan hoef je jezelf helemaal geen verwijten te maken en kan je zo op zoek gaan naar een ander.