eens kijken, hoe maak ik hier een helder verhaal van...
Ik klem al minstens drie jaar, maar had hier tot een maand geleden niet veel last van. Soms gevoelige kaken, maar dat was het wel. Ik heb van mijn ex-partner ook nooit gehoord dat ik zou knarsen. Ik heb het wel gemeld bij mijn tandarts.
Nu is er drie weken geleden met enige moeite een kies die klem zat getrokken. Twee dagen later ben ik met oor- kaak- en nekpijn teruggegaan naar de tandarts. De wond zag er prima uit en volgens haar kwam het door het ('s nachts) klemmen in combinatie met m'n kaak die toch wel een opdoffer had gehad. De dag erna ben ik naar de huisarts geweest om toch m'n oren na te laten kijken. Ook zij kwam uit op een probleem met m'n spieren. Omdat paracetamol onvoldoende hielp en ik geen NSAID's mag gebruiken heb ik een kuur paracetamol met codeine gekregen, vier dagen lang acht stuks per dag. Dit hielp enigszins. Na een dag of zes was de pijn praktisch weg.
Nu heb ik het idee dat ik overdag ook steeds meer ga klemmen. Misschien omdat ik me er ook meer bewust van word. Ook slaap ik slechter. Of weinig, of onrustiger en met meer wakker worden 's nachts, of ik ben zo moe daarvan dat ik een paar dagen heel veel slaap waarna hetzelfde verhaal opnieuw begint. Mijn kaken worden weer pijnlijker en ik heb opnieuw last van mijn nek.
Ik moet ook eerlijk zeggen dat als ik slecht in mijn vel zit nu de neiging heb om expres zo hard mogelijk te klemmen of te knarsen. Dit omdat ik erachter ben gekomen hoeveel pijn je daardoor kunt krijgen. In principe een vorm van automutilatie waar ik al een geschiedenis van heb. Ik ben absoluut niet blij met dit gedrag, maar tegelijkertijd is het minder schadelijk, of in ieder geval minder zichtbaar dan andere dingen die ik wel gedaan heb. Het voelt dus heel dubbel.
Er zijn dus een aantal andere factoren die meespelen. Spanning en stress zijn twee hele grote. Ik ben inmiddels meer dan twee jaar depressief en een jaar geleden is ook borderline persoonlijkheidsstoornis vastgesteld. Ik ben daardoor ook lichamelijk bijna constant gespannen en kan niet goed tegen stress.
Gesprekken met psychologen, dag- of deeltijdbehandelingen en een opname hebben hier niet veel aan veranderd. Ik heb verschillende medicijnen geslikt en slik op dit moment nog twee soorten antidepressiva (nortriptyline, paroxetine), lithium (wordt afgebouwd) en seroquel tegen stemmingswisselingen en spanning. De optie psycholoog bij problemen met klemmen kan ik dus wel van mijn lijstje schrappen. Die bezoek ik trouwens nog wel wekelijks. Een tip van haar tandarts was om met een potlood tussen je lippen (niet tanden) te spelen zodat je dan niet zou kunnen klemmen. Ik heb het uitgeprobeerd, maar ik kan het wel. Onvermoede talenten :-? . Zij denkt dus wel mee.
Mijn vraag is: wat is wijsheid? Zou ik iets kunnen hebben aan gespecialiseerde fysiotherapie? Mijn huisarts vond dit eigenlijk te vroeg. Zou anders een splint een idee kunnen zijn en deze niet alleen 's nachts maar ook overdag thuis te gebruiken?
Alvast bedankt voor het eventuele meedenken!
Inka
(vond het best lastig om sommige dingen op te schrijven)
Ik klem al minstens drie jaar, maar had hier tot een maand geleden niet veel last van. Soms gevoelige kaken, maar dat was het wel. Ik heb van mijn ex-partner ook nooit gehoord dat ik zou knarsen. Ik heb het wel gemeld bij mijn tandarts.
Nu is er drie weken geleden met enige moeite een kies die klem zat getrokken. Twee dagen later ben ik met oor- kaak- en nekpijn teruggegaan naar de tandarts. De wond zag er prima uit en volgens haar kwam het door het ('s nachts) klemmen in combinatie met m'n kaak die toch wel een opdoffer had gehad. De dag erna ben ik naar de huisarts geweest om toch m'n oren na te laten kijken. Ook zij kwam uit op een probleem met m'n spieren. Omdat paracetamol onvoldoende hielp en ik geen NSAID's mag gebruiken heb ik een kuur paracetamol met codeine gekregen, vier dagen lang acht stuks per dag. Dit hielp enigszins. Na een dag of zes was de pijn praktisch weg.
Nu heb ik het idee dat ik overdag ook steeds meer ga klemmen. Misschien omdat ik me er ook meer bewust van word. Ook slaap ik slechter. Of weinig, of onrustiger en met meer wakker worden 's nachts, of ik ben zo moe daarvan dat ik een paar dagen heel veel slaap waarna hetzelfde verhaal opnieuw begint. Mijn kaken worden weer pijnlijker en ik heb opnieuw last van mijn nek.
Ik moet ook eerlijk zeggen dat als ik slecht in mijn vel zit nu de neiging heb om expres zo hard mogelijk te klemmen of te knarsen. Dit omdat ik erachter ben gekomen hoeveel pijn je daardoor kunt krijgen. In principe een vorm van automutilatie waar ik al een geschiedenis van heb. Ik ben absoluut niet blij met dit gedrag, maar tegelijkertijd is het minder schadelijk, of in ieder geval minder zichtbaar dan andere dingen die ik wel gedaan heb. Het voelt dus heel dubbel.
Er zijn dus een aantal andere factoren die meespelen. Spanning en stress zijn twee hele grote. Ik ben inmiddels meer dan twee jaar depressief en een jaar geleden is ook borderline persoonlijkheidsstoornis vastgesteld. Ik ben daardoor ook lichamelijk bijna constant gespannen en kan niet goed tegen stress.
Gesprekken met psychologen, dag- of deeltijdbehandelingen en een opname hebben hier niet veel aan veranderd. Ik heb verschillende medicijnen geslikt en slik op dit moment nog twee soorten antidepressiva (nortriptyline, paroxetine), lithium (wordt afgebouwd) en seroquel tegen stemmingswisselingen en spanning. De optie psycholoog bij problemen met klemmen kan ik dus wel van mijn lijstje schrappen. Die bezoek ik trouwens nog wel wekelijks. Een tip van haar tandarts was om met een potlood tussen je lippen (niet tanden) te spelen zodat je dan niet zou kunnen klemmen. Ik heb het uitgeprobeerd, maar ik kan het wel. Onvermoede talenten :-? . Zij denkt dus wel mee.
Mijn vraag is: wat is wijsheid? Zou ik iets kunnen hebben aan gespecialiseerde fysiotherapie? Mijn huisarts vond dit eigenlijk te vroeg. Zou anders een splint een idee kunnen zijn en deze niet alleen 's nachts maar ook overdag thuis te gebruiken?
Alvast bedankt voor het eventuele meedenken!
Inka
(vond het best lastig om sommige dingen op te schrijven)
Een splint kan een optie zijn inderdaad, de fysio is voor mij nog altijd eerste keus! Overigens kan de tandarts die verwijzing ook doen, hij is tenslotte ook degene die de splint moet gaan maken eventueel, dus een goede communicatie tussen fysio en tandarts vanaf het begin zou wel prettig zijn.
Bedankt voor je reactie!
Inka
Re: klemmen
Hoi Inka,
Eigenlijk vond ik bovenstaande belangrijker dan het overige van je vraag.
Compliment :smt023 want gezien je verleden en heden zal het leven niet altijd even gemakkelijk voor je zijn. En dan is het al helemaal moeilijk om het te vertellen aan anderen.
Borderline is voor jezelf een moeilijk te begrijpen "ziekte" Laat staan voor anderen.
Ik vermoed dat het knarsen of druk uitoefenen op de kaken een alternatief is voor het openhalen van je huid . Zoals je zelf aangeeft kan "spanning" een grote oorzaak zijn.
Dat het minder schadelijk is ben ik niet met je eens.
Eigenlijk heb je het probleem bewust verplaatst .Ik kan mezelf wel pijn doen maar een ander ziet het niet :roll: Dat beeld past weer bij bordeline en eigelijk als ik stuk lees van onder naar boven is dat de rode draad door het verhaal.
Voor jou is het belangrijk dat je in rustig vaarwater komt.
Je zal zien dat hier de sleutel tot succes van je bordeline is en daarmee ook het behandelen van de klachten .
Omdat te bereiken is een goede balans in je leventje nodig :smt002 Alle therapieen (en volgens mij heb/ben je er goed mee bezig) zullen daar op gericht moeten worden.
Je kan dit niet alleen en je zult de mensen die je kundig kunnen helpen maar ook direkte familie/vrienden hard nodig hebben .
HEEEEL belangrijk. Je zal ze moeten vertrouwen ook wanneer het flink tegen je wil in kan gaan. (dat is confronterend wat hier staat ....maar denk hier eens aan terug als je in een situatie komt waarin je zo'n iemand wel kan schieten vanwege een uitspraak of confrontatie) .
Waarom vind ik die laatste zin van je zo belangrijk.
Het geeft aan dat je weet waar je problemen liggen nml bordeline.
Je erkend ook dat je het hebt en dat je er aan wil werken. DOEN
TOPPIE !!! :smt038 Dat is nml een omslagpunt .....! Vanaf dit punt kan je beginnen met opbouwen. Jezelf leren begrijpen en accepteren Je zal zien dat ondanks al je problemen wel waard om te bestaan en een weg zal vinden zodat je er mee om kan gaan.
Eenmaal dat punt bereikt zit je in het rustige vaarwater en weet je ook hoe je daar in kan blijven.
Tot die tijd zal je echt hulp nodig moeten hebben en dat zou voor het onspannen kunnen dmv
fysiotherapeut. Vertel wel je levensverhaal. Dat is echt heel belangrijk.
Misschien staan er ook nog adviesen op http://www.borderlineforum.nl/
Geef niet op he !!! Het komt goed
Groetjes
Peter
Re: klemmen
Ik ben me er zeker wel van bewust, eigenlijk al van het begin af aan, dat klemmen, wat ik voorheen onbewust en vooral 's nachts deed, alleen maar vervangen van ander gedrag is. De essentie is helemaal hetzelfde. Dat is ook de reden waarom ik er relatief snel hulp/ondersteuning voor heb gezocht. Psychisch/mentaal gezien is het net zo verkeerd en schadelijk, precies hetzelfde. Fysiek gezien heeft het z'n voordelen. Laat ik het erop houden dat ik me te vaak heb moeten laten hechten afgelopen jaar (gaat trouwens nu stukken beter). Ik weet van mezelf hoezeer ik die vorm van automutilatie uit de hand heb laten lopen en dat wil ik niet ook hierbij.
Ik heb dit trouwens (nog) niet gemeld aan de fysiotherapeut. Vanaf het begin af aan in het gesprek met hem voelde ik me een klein dom schoolmeisje dat op het matje moest komen. Ik had minstens twee jaar eerder moeten komen hoewel ik toen nauwelijks tot geen klachten had en ik met moeite een verwijsbriefje van m'n huisarts gekregen heb. Toen hij later een paar littekens zag vroeg hij sarcastisch of ik het leuk vond om dat te doen. Tsja, wat moet je dan nog terugzeggen? Ik ben daar al heel onzeker over. Ik had daarna echt de moed niet meer om te zeggen dat ik de laatste maand de neiging heb om ook nog eens expres te klemmen.
Ander toppunt was toen hij vroeg of ik een nagelbijter was en nog voordat ik kon zeggen dat ik dat niet deed mijn hand al gegrepen had om het te controleren. Ik ben benieuwd naar de volgende afspraak, vrijdag al weer.
Ik weet nu tenminste wat ik kan verwachten. En eerlijk is eerlijk, voor zover ik het kan beoordelen heeft hij wel verstand van zaken en ik kan zeker wat aan de behandeling hebben.
*denkt nu met een glimlach aan een term uit een ander topic: professioneel autisme ivm ego van medici.*
Het lijkt mij, voordat komende afspraak een mislukking wordt (want dat gaat zoals het nu gaat geheid gebeuren!), erg verstandig om e.e.a. richting fysio zwart op wit te zetten, en ook daarbij hoe in dit verband zijn opmerkingen zijn overgekomen.
(en dus waarschijnlijk de komende afspraak verzetten naar volgende week of zo, zodat hij de tijd heeft gehad jouw brief te lezen.
Toch even ter verdediging van hem (en deels mezelf). Ik wil er beslist niet mee zeggen dat hij een 'professioneel autist' is, maar dat ik moest denken aan een ander topic over hoe medici kunnen overkomen. En ze zijn ook maar mensen. Heb een paar jaar met eentje samengewoont :)
Ik heb de afspraak gisteren uitvoerig besproken met m'n psychologe en sindsdien kan ik het beter relativeren en ook bepaalde dingen/opmerkingen bij hem leggen in plaats van bij mezelf. En het inzicht dat ik me niet voor alles hoef te verdedigen of alles over me heen moet laten komen, maar dat ik het gewoon 'mag' zeggen als ik me bij bepaalde opmerkingen niet prettig voel of als ik het liever niet over niet fysiotherapiegerelateerde zaken wil hebben. Hierdoor ga ik met meer vertrouwen richting m'n afspraak morgen. Ik heb geen moment aan afzeggen gedacht, bovendien vind ik het daarvoor nu te laat.
Bovendien wil ik mensen niet afrekenen op een eenmalige afspraak. Ik zal mensen altijd een tweede (en derde) kans geven. Ook omdat ik weet dat het altijd van twee kanten komt.
Ik zou het zelfs kunnen zien in een oefening in sociale cq intermenselijke relaties voor mezelf. Hoe rot ik me ook voelde na de afspraak van afgelopen maandag, ik heb er toch weer veel van over mezelf geleerd.
*doet haar best om ook de positieve kant van dingen in te zien en dat lukt steeds beter*
tja maar wie bepaalt dat?? zeker bij knarsen/klemmen spelen psychologische factoren best wel een grote rol, en zijn dus gewoon voor de behandelaar van belang om te weten. Of anders moet je wel accepteren dat hij geen 100% resultaat kan bereiken, maar dat ligt dan niet aan hem...
Succes morgen!
Vanochtend hebben we even gepraat over hoe het nu met me gaat, hoe ik met dingen om ga, dagstructuur etc en ik vond het zelfs niet lastig om het daar met hem over te hebben. Al met al vind ik dat het prima gaat, ik klem inmiddels minder overdag en ben me er meer bewust van wanneer ik dat doe of de neiging heb om dat te doen.
Inka