Schaam me dood

Sinds twee weken struin ik wat rond op dit forum. Herken veel in de verhalen die ik lees. Vind dat het tijd wordt om ook mijn eigen verhaal eens te vertellen.
Ik ben nu 38 en tot 7 jaar geleden ging ik elk jaar braaf twee keer in het jaar voor controle. Ik heb altijd al een niet zo denderend gebit gehad. Vullingen vielen er zomaar uit. Dus had ik elke keer wel wat. Mijn eerste tandarts was niet echt aardig. Als ik mijn mond niet ver genoeg open had, zei ze:"Bek open!" Ze heeft zelfs een keer een stuk hout tussen mijn tanden geklemd...
Ik was dan ook blij dat ik naar de schooltandarts kon. Helaas, bleek dat mijn tandarts ook in die bus zat. Ik was de enige uit de hele klas die altijd heel lang bij de schooltandarts zat. Op m'n 13e moest ik een beugel. Er werden (gezonde!!!) kiezen getrokken om ruimte te maken. Ik heb een aantal jaren met een slotjesbeugel gelopen. Ondertussen kreeg ik een andere tandarts, die niet begreep waarom ze gezonde kiezen hadden getrokken in plaats van de slechte. Toen mijn beugel er uiteindelijk uitging, bleek dat mijn onderkaak een stuk naar voren stond ten opzichte van mijn bovenkaak. De orthodontist zei dat dat met een kaakoperatie wel weer verholpen kon worden. Nou, dat hoefde van mij niet (en nog steeds niet). Mijn nieuwe tandarts was echt aardig en ook heel geduldig. Ik kon altijd komen als er iets was. Geen probleem. Hij heeft er ook voor gezorgd dat ik vier kronen kreeg op mijn slechte kiezen.
Eigenlijk was ik nooit bang voor de tandarts. De angst is gekomen toen ik een periode had waarin ik bijna nooit gaatjes had. Dat was te mooi om waar te zijn en ik verwachtte elk ogenblik dat het weer fout zou gaan. Deze tandarts hield er vrij plotseling mee op en alle patienten werden ondergebracht bij een tandarts 50 km verderop.
Ik had toen een tandarts in mijn eigen woonplaats moeten zoeken, maar dat deed ik niet. Ben toen twee jaar niet naar de tandarts geweest, maar moest noodgedwongen omdat één van mijn kronen er af viel. Die moest er opnieuw opgelijmd worden. Dus ging ik naar mijn nieuwe tandarts. Met moeite werd de kroon er weer opgezet. Het lukte eerst niet dus werd er gezegd:"Nou, dan trekken we die kies er gewoon uit." Ik was al twee jaar niet meer geweest, dus werd er ook maar meteen een controle uitgevoerd. Mijn bovengebit was slecht. Er werd voorgesteld om een plaatje te nemen. Daar zou ik over nadenken. Maar ik wilde liever mijn eigen tanden houden.
Vervolgens praatte de tandarts alleen nog maar met zijn assistente over mij. Dat heeft mij enorm gekwetst. Hij deed net of ik er niet bij was; of ik onozel was. Ik voelde me niet serieus genomen. Ik heb nog wel een nieuwe afspraak gemaakt voor een wortelkanaalbehandeling van een kies. Naar die afspraak ben ik nog geweest, maar ik had niet zoveel zin in die behandeling. Ik heb de kies gewoon laten trekken. Daarna ben ik niet meer geweest.
Steeds als ik aan het woord 'tandarts' denk, moet ik aan die laatste keer denken. Ik schaamde me toen al om te gaan en nu nog meer :oops:
Ik ben niet zozeer bang voor wat de tandarts allemaal gaat doen, maar ik schaam me zo vreselijk dat ik het zover heb laten komen. Ik durf de tandarts niet eens meer onder ogen te komen. Inmiddels is de afstand tussen de tandarts en mij 150 km, dus zal ik wel op zoek moeten naar een andere. Ik zie er vreselijk tegen op. Ik heb nu nog geen pijn of zo, maar wel afgebroken kiezen en tanden. Durf ook niet te lachen en moet oppassen met praten, om maar te voorkomen dat iemand het ziet.
Zo wil ik echt niet verder. Er moet echt iets gebeuren! En ik weet heel goed wat ik moet doen, maar ik durf niet...