Lang verhaal : van hel tot rust tot hel tot nu

Hallo allemaal.
Het is een lang verhaal zal proberen het zo kort mogelijk te houden.
Vroeger (ben nu 28) als kind zijnde was ik al vreselijk bang voor de tandarts en had ik een niet erg aardige tandarts (lees dikke rotzak en kon totaal niet met kinderen omgaan). Hem hem dan vroeger ook al eens in de vinger gebeten (kindlogica jij doet mij zeer ik jou) en hij vloekte gigantisch. Toen ik op het mbo zat kreeg ik te horen dat er ook zoiets bestaat als verdoving: oh ja, wat is dat dan, doet elke tandarts dat, etc.
Dus ik als 17de jarige naar de tandarts met een vriendin (alleen ging ik niet) en kwam binnen en alleen die lucht al, verschrikkelijk. Mijn vriendin ging mee de praktijkruimte in en hij had liever dat ze in de wachtkamer wachte, maar mijn vriendin gaf aan dat ik graag wou dat ze bleef. Toen zei de tandarts dan ga je daar maar zitten en als je je maar stilt houdt :o :smt013
Het bleek dat ik een gaatje had, ik vroeg om verdoving (want dat had ik inmiddels uitgevonden dat dat kon, leek me wel handig aangezien tandarts regelmatig bij gaatjes op zenuw boorde). Hij zei kan niet had je bij binnenkomst aan moeten geven, wel ver***** (zal niet vloeken). Dus ik dan toch maar vullen (ja toen was ik nog stoer) zonder verdoving. En het deed giga pijn aangezien hij ook weer veelvuldig op de zenuw boorde , au , au mega au. Hij zei op gegeven ogenblik zul je je bek nu ook es houden (zo zei hij het echt) :smt010 :smt013 :-? :o .
Besloten dat laatste keer was dat ik bij hem was geweest.
Daarna nooit meer naar tandarts gegaan, alleen wanneer ik zo'n helse pijn had dat ik niet anders kon en de desbetreffende kies liet trekken (wel met begeleiding).
Tot ik denk zo'n 3-3 en half jaar terug. Vreselijke pijnen (ja de verstandskiezen waren inmiddels voelbaar gekomen) en zo'n slechte conditie van het gebid. Na tijden op pijnstillers te hebben geleefd op gegeven ogenblik tandarts gebeld,die gaf aan dat morgen maar moest komen (was vroeg op de avond). Ja mooi niet dus ik ging zowat dood van de pijn (klinkt overdreven ik weet het maar zo beleefde ik het). Dus andere tandarts gebeld en situatie en verleden uitgelegd, ik kon meteen komen.
Dus begeleiding geregeld (vriend was werken, dus iemand anders) en naar de tandarts gegaan.
Daar eerst overgegeven van de zenuwen, pijn en pijnstillers.
Ja goeie binnenkomst, NOT hahaha.
Maar de tandarts had dus door dat het ernst was en heeft de basterd van een kies (wellicht ook wel meer weet niet meer precies, maar in ieder geval 1) getrokken, met verdoving.
Zo waar werd mijn vertrouwen hersteld in de tandheelkundige mensheid. Durfde het nog niet aan om regelmatig heen dus alleen bij pijnklachten naar deze tandarts, aardig wat kiezen nog laten trekken.
Toen kwam het moment dat hij mij vertelde dat ik een bovenprothese moest hebben.
Wist ik al inwendig maar deed toch pijn om het te horen. Dus weer apen en beren en zenuwen.
Inmiddels heb ik al 2 jr. bovenprothese alles is door hem getrokken. Onder zijn links nog aantal kiezen en mijn gewone tanden en 1 snijkant recht.
Tandarts angst zowaar verdwenen. Dacht ik.
Tot op gegeven ogenblik, denk jaar terug moest ik naar de kaakchrirug, aangezien ik onder een kies moest laten trekken waar hij niet bijkon of te ingewikkeld lag. Dus vol goeie moed daarheen, was al eerder bij die man geweest niks aan handje zou je zeggen. Ja en toen lag ik in de praktijkruimte, verdoofd zogezegd maar hij boorde en deed en voelde alles en ging K.O. Ik viel flauw en huilde alles bij elkaar en ging door een hel van pijn. De man gaf aan nog maar 5 min. tijd te hebben en heb doorgezet (weet bij god niet meer hoe maar goed) en kwam lijkbleek daarvandaan en heb daarna nog 10 min. op brancard liggen uithuilen en puffen onder gezelschap van lieve zuster en mijn lieve vriend.
Lijkbleek in auto als passagier in auto gezeten. Eindelijk thuis hele dag op bed gelegen, huilen, slapen, angst hebben, etc.
Daarna eind vorig jaar voor controle bij gewone tandarts die hele gebeuren flink afkeurde.
Maar goed was met hem en mij nog niks aan het handje.
Begin maart controle gehad en jawel een gaatje, had hem al gevoeld en nu bewezen. Ook moest er tandsteen verwijderd worden.
Dus gister (ivm tijdstip dus niet vandaag) de afspraak.
En ik kon het niet. Ben heengeweest, situatie doorgesproken en we zouden eerst verdoving zetten, tandsteen verwijderen en daarna kijken of ik het boren en vullen aankon. Zoniet maakten we daarvoor een nieuwe afspraak.
De tandarts stoel ging naar beneden en ik kon het niet. Werd giga nerveus, zweet brak me uit (en was bang om weer flauw te vallen, heb ik vaker als ik angsten heb dan val ik flauw).
Dus aangegeven dat ik het niet trok, afspraak gemaakt voor sept. (eerder kon niet)
Ben nu zooooooooooooooooooooooooooooooooooooo teleurgesteld in mezelf en voel me schuldig t.o. de beste man. Hij zei heel begripvol te zijn en werd ook niet kwaad ofzo.
De angst van vroeger is helemaal terug, wellicht nog wel erger (aangezien ik toen wel telkens ging en liet boren zonder verdoving). Ben zo bang om weer k.o. te gaan. Ben zo bang dat ook hij op zenuw zal boren.
Voel me klote nu, echt waar. Alleen mensen die deze angst ook hebben zullen waarschijnlijk begrijpen hoe ik me voel, ook al variaeert het van persoon tot persoon.
Heb aan tandarts gevraagd wat hij wil met ondergebit. Hij zei geen volledige prothese ivm slinken.
Hij zou graag zien dat onder zoveel mogelijk gerenoveerd wordt en rechts een particpiele prothese.
Vindt het zonde van de goede en gezonden tanden en kiezen om deze weg te halen. En gezien mijn kaakchirurgenangst zag ie ook geen mogelijkheid tot klikprothese (weet ff officiele benaming niet meer).
En nu zit ik weer met die angst en voel me ongelooflijk stom nu.
Heb zelfs al gekeken op de site van de amaliakliniek, maar is hier erg ver weg.
Ook ben ik bang voor de narcose. Omdat sommige mensen niet uit de narcose komen.
De tandarts gaf aan dat er veel risico's hangen aan narcose en ook vriend vindt het belachelijk dat ik voor gaatje onder narcose ga.
Maar goed ben nu dus weer nerveus , angst was zelfs na bezoek tandarts nog niet over, ben op bed gegaan en angstzweet brak me alweer uit en weer neiging tot flauwvallen (net als de dagen voor gister toen ik wist dat ik moest gaan).
Zal proberen (ook al baal ik, voel ik me zwaar depri, heb ik pijn in kies en zie nietwetende wat de toekomst moet brengen) te gaan slapen.
So far my story......
Gr.