Dat zit zo diep geworteld, daar ben ik nog wel even mee bezig. Mijn vader was al bang, en heeft dat op mij overgebracht. Ook kan ik me een ''behandeling'' van mijn eerste tandarts herinneren. Hij werd een keer boos op me (ik was pas een jaar of 11!) en stond tegen me te schreeuwen!
Toen de uitnodigingen via school liepen, moest ik briefjes aan mijn moeder geven voor afspraken, toen ik begreep waar die brieven voor waren, heb ik ze weggegooid, waardoor ik op jonge leeftijd al afspraken miste.
Toen ik op 18 jarige leeftijd eenmaal zelf mocht beslissen, ging ik niet meer. Alleen maar als ik echt heel veel last had.
De laatste keer dat ik (serieus) naar de tandarts ben geweest was januari 1999. Maar VOOR die keer was het ook een jaar of 6 dat ik voor het laatst was geweest.
In februari 1999 ben ik naar Ierland verhuisd, waar de geneeskunde in de kinderschoenen staat. Ik hoorde daar horror verhalen, en de moed is me helemaal in de schoenen gezakt. In 2004 ben ik terug naar Nederland gegaan. Nog altijd niet geweest. In december 2004 werd ik zwanger. Dat heeft grote druk op mijn gebit gelegd. 2 van mijn kiezen in mijn onderkaak braken af. Ik ben toen mijn dochter anderhalf was naar de tandarts gegaan om die kiezen te laten trekken, ik heb hem te kennen gegeven dat ik stierf van de angst. Maar de tandarts trok ze niet. Hij wilde eerst dat ik naar de mondhygieniste ging. Ik heb plechtig beloofd dat ik zou gaan, maar ben nooit geweest. Inmiddels is de kies aan mijn linkerkant er deels uitgevallen (er zat een stuk wortel bij), de kies rechts is langzaamaan aan het afbrokkelen.
Natuurlijk ben ik banger dan ooit. Want NU is het erger dan ooit!
Het niet weten wat de behandeling in zou houden, is erg, de onzekerheid. Weggestuurd worden zonder dat er wat is gedaan, vind ik ook erg. Dat een tandarts langer dan een uur in je mond zit te wroeten, terwijl dat uur een eeuwigheid duurt vind ik ook erg. Het feit dat een tandarts he-le-maal geen begrip kan tonen voor het feit dat je bang bent, en je eigenlijk als lastige klant beschouwt vind ik meer dan erg, dat is uiterst kwalijk.
Ik weet dat mijn angst inmiddels gegrond is, maar ik had het niet zo ver hoeven laten komen. Nu dat het eenmaal zo ver is gekomen, ben ik gewoon panisch.
Ik weet niet hoe ver ik nog kan doorgaan, ik weet niet of ik zelf hier wel mee kan doorgaan, want het beheerst mijn hele leven. Niemand in mijn omgeving weet hiervan, het is mijn geheim, want als ik erover zou vertellen, is de reactie: Niet zeuren, gewoon gaan.
Ik weet geen oplossing meer, ik zink steeds dieper weg.
Ik zou heel graag mijn hele gebit willen laten trekken en een kunstgebit nemen (inmiddels is mijn vader wel naar de tandarts geweest en die heeft een gebit).
Ik heb inmiddels last van oorpijn, ik denk dat dat te maken heeft met die kies aan de linkerkant, waar een deel van de wortel mist. Maar ik ga nog steeds niet!
Niemand in mijn omgeving weet hiervan, het is mijn geheim, want als ik erover zou vertellen, is de reactie: Niet zeuren, gewoon gaan.
Toch kan het zijn dat je je hierin vergist. Jij dénkt dat mensen zo zullen reageren, maar waarschijnlijk valt dat best wel mee. Ikzelf zou in ieder geval nooit zo reageren, als iemand me zou vertellen niet naar een tandarts te durven. Ik raad je echt aan iemand te zoeken met wie je je geheim kunt delen. Volgens mij valt er dan al een last van je af.
Welkom op dit forum " medeangsthaas"
Ik weet hoe je je voelt !!! Onbegrepen enzo !
Ook ik heb ENORME angst voor de tandarts maar ben wel altijd gegaan ( Mn tanden zijn me toch wel heilig en ben best ijdel :P )
Maar idd ..de klo**angst!
Gisteren ben ik naar de mondhygieniste geweest en kreeg te horen dat ik paradontitis heb. SHOCK!
Ik heb 5 weken geleden een apexresectie gehad en dacht dat de elende wel even voorbij zou zijn.
Goed...om een heel lang verhaal kort te maken ....Ik ga 9 december naar de Amalia kliniek, gewoon voor een second opinion en dan misschien onder narcose en alles in 1x laten uitvoeren.
Er hangt een kostenplaatje aan en ga dat na mijn in-take uitzoeken hoe het financieel rond te krijgen.
Ik heb hier ruim 4 jaar aan lopen denken , maar mijn angst is sterker dan ik zelf ben ..helaas!
Ik benijd mensen die fluitend naar de tandarts gaan.
Tuurlijk , 9 van de 10 keer viel de behandeling mee...maar als je weer opnieuw moet ....huilen zweten en slapeloze nachten !
Maar bedenk wel ...je moet nog een paar jaar met je bijtertjes doen ...dus GA!!! Ik ga ook !!!! WE KUNNEN HET !!!
Ik wens je heel veel suc6 en google amalia kliniek maar eens ! Wij gaan er 2 en een half uur voor rijden!
Dank jullie wel voor de tijd. Ik zal de kliniek eens googlen. Ik denkdat ik maandag ook maar eens naar de huisarts ga om erover te praten, want in feite is een fobie een fobie en zou de behandelwijze om deze te bestrijden hetzelfde moeten zijn.
Ik hoop in ieder geval wel profesisoneel advies te krijgen.
Gisteren moest ik met mijn kleine naar het ziekenhuis en omdat we bij een ander verzekerd zijn, moest ik ook nieuwe stickertjes laten maken Toen de meneer aan de balie vroeg wie onze tandarts is schoot er gewoon een brok in mijn keel en kreeg ik het erg benauwd.
Ik stamelde iets van, Dat weet ik niet, ik moet even bellen want ik ga zelf nooit.
Toen ik terugkwam met het antwoord wist hij me wel te vertellen dat als ik een hele tijd niet was gegaan, dat ik alles wel zelf moest betalen...
Nee, dat is een fijne motivator...
Ik ben in ieder geval al wel zo ver dat ik de stap heb genomen er op een forum over te babbelen, al weet ik niet hoe dichtbij de stap is dat ik echt in een wachtkamer zit. Dat is ook een kwelling, waar ik constant met mezelf in gevecht moet om maar te blijven zitten, ben al vaker zo ver als de wachtkamer gekomen en daarna weggeslopen...
Tuurlijk is het een fobie en zo te lezen heb jij het heel heftig !
Maar ik wil toch even iets zeggen, zolang je niet belt met een tandarts, of je eerst naar je huisarts gaat en die je eventueel wil helpen door je in therapie te sturen.. ( gaat dus weer veel tijd overheen) .je gebit gaat er natuurlijk niet op vooruit!!! Bedenk dat wel!
Ik ben wel altijd GELIJK naar een TA gegaan zodra er iets mis was. Ondanks mijn angst.
Anders maak een afspraak met een TA en ga gewoon eens kijken , doe een intake en desnoods ga je 6 Tandartsen langs en daar waarbij je goed voelt laat je eens een plan maken.
Je moet nog zo lang met je gebitje :D En wat is er nu mooier dan een stralende lach?????
En lekker genieten van een lekker maaltijd, de angst overheerst je hele leven nu ! Ik ken het !!! Maar werk er wel aan !
Dank je Amber, ik zal toch maar een afspraak maken morgen met de huisarts. Dan praat ik er tenminsten met IEMAND over. Wie weet heeft hij ook adressen waar ik heen kan gaan.
Die Amalia kliniek ziet er wel goed uit, ik zal ze ook contacteren.
Ik vroeg me zo af: Als mijn behandeling bij een dergelijke kliniek klaar is, zou ik dan bij een gewone tandarts kunnen gaan? Want een kliniek is natuurlijk stukken duurder! En zit nu al in de rode cijfers.
Is die Amalia kliniek BKR getoetst? Want dan kom ik dnek ik niet eens in aanmerking voor een betalingsregeling :-(
Laat je me weten hoe het was bij de kliniek?
Ik woon zelf in Z-Holland, maar misschien inderdaad een tripje waard naar het zuiden des landes.
Ik zal af en toe hier ook wat van me laten horen, hoe het gaat met het vangen van mijn duiveltje.
Want omdat mijn tanden er niet uit zien, heb ik verder weinig zin om tijd aan mijn uiterlijk te besteden, dus alles zit nu in het slop, en dat kan gewoon niet langer zo!
Het is maandag, ik zal aan je denken als je bij de huisarts bent of dat je in iedergeval gaat bellen :) Goed van je !!! Je gaat de 1e stap zetten.
Je vroeg of je naar de Amila weer naar een gewone tandarts kan, ja dat kan ! Ze maken je gebit weer helemaal up to date!
En die BKR toetsing ? Er mag niemand anders dan een bank je BKR toetsen , dus daar hoef je je geen zorgen om te maken. Wel moet je de behandeling kunnen terugbetalen maar dat lijkt me logisch. Bel ze anders hoe dat precies in zn werk gaat. Dan ben je WEER een stapje dichterbij.
Laat je nog weten hoe het vandaag is gegaan bij je huisarts?
Ik ben druk met poetsen en flossen en spoelen en das een lekker idee. Mn tandvlees is mooi roze aan het worden, maar zenuwachtig ben ik wel hoor.
Vooral in de ochtenden breekt het zweet me uit en voel me alsof ik naar de tandarts moet ....STOM HE !!! Ik ben gewoon bang voor wat ze in de Amaliakliniek allemaal willen gaan behandelen, en aan de hand daarvan ga ik kijken of ik dat met of zonder narcose ga laten doen.
Maar spannend? JA dat blijft het !
We kunnen het. Nogmaals heel veel suc6
Nou, in ieder geval voor je berichtjes, ik heb er wel veel steun aan! Ik had vanmorgen al mijn huisarts gebeld, maar die heeft zijn antwoordapparaat aanstaan, wegens nachtdienst zou ik een waarnemend arts kunnen bellen. Maar ik bespreek het liever met mijn eigen arts.
Vanaf morgenvroeg is hij weer beschikbaar, dus ik bel morgen weer.
Wel jammer, want vandaag was ik toevallig vrij.
Maar voor wat betreft het praten over mijn fobie, dat ga ik in ieder geval doen! Dus die cirkel is al doorbroken.
Mijn vriend is sinds kort een chronisch zieken, dus die wilde de dokter ook ellen omdat hij op de H1N1 vaccinatielijst moet koment te staan. Hij vertelde me dat hij dat bandje kreeg. Dus toen meldde ik dat ik al eerder had gebeld, voor mezelf. Vanwege oorpijn. De kleine heeft oorontsteking, dus toen zei hij tegen me dat ik haar neusspray moest gebruiken. En guess what? Ik heb hem verteld dat mijn oorpijn waarschijnlijk een andere oorzaak heeft! Dus het begin is er. Ik ben het zachtjes aan aan het inleiden om het ook thuis te vertellen.
Ik bedoel maar: Oorpijn omdat je gebit niet op orde is, hoe ver moet ik het nog laten komen?
Hoe is het nu met je en ben je al een stapje verder?
Hier alles mwah.....brak met poetsen een stukje vulling af..echt heel klein maar voelt GIGA!
PANIEK dus.
Ik ga er niet mee naar mn eigen tandarts ik wacht tot de 9e december.
Ben benieuwd hoe het met je is :)
Ik heb een hele tijd mijn kop in het zand gestoken. ik kom nu eigenlijk alleen maar lucht happen om daarna weer verder te gaan met kop in zand steken.
ik ben er nog niet klaar voor. Hoewel ik me daarstraks tijdens het afwassen wel besefte dat ALS ik ooit het lood uit mijn schoenen krijg, dat ik dan blij zal zijn dat ik weer een gezonde mond heb dat ik het ooit heb gedaan.
Maar ik durf nog steeds niet...
Dat merk je ook wel aangezien dat ik heel lang niets heb laten horen. En daar is geen reden voor, behalve dan dat ik niet wil, niet durf....
Ik ben benieuwd hoe het met jou is gegaan op de kliniek. Daar was ik al die tijd benieuwd naar, maar ik wilde denk ik niet horen dat ik ook zou moeten gaan.
Ik weet niet wat ik dacht, ik ben in de war. denk ik.
Ik heb echt met je te doen. Ik herken je verhaal zo: ook ik ben ongelofelijk bang geweest door (o.a.) vreselijke verhalen over tandartsen van volwassenen toen ik nog kind was, door een ontzettend ontactische tandarts. Wat ik ook herken is de schaamte om aan anderen te vertellen dat je bang bent....
Maar je bent bezig de stap te zetten, dat is wel duidelijk. En dat is heel erg goed van je!
Een tijdje terug schreef je:
"Het feit dat een tandarts he-le-maal geen begrip kan tonen voor het feit dat je bang bent, en je eigenlijk als lastige klant beschouwt vind ik meer dan erg, dat is uiterst kwalijk."
Daar heb je gelijk in, dat is een uiterst kwalijke zaak. En tandartsen die dat doen zijn er inderdaad nog, maar er zijn er ook zat die WEL begrip voor je zullen hebben.
Laat nooit van je leven door iemand in je mond kijken die je niet vertrouwt. Ga eerst kennis maken met een tandarts bij de balie: geef diegene een hand, noem je naam en maak in enkele seconden (dat kan nl. in enkele seconden) een inschatting of je diegene vertrouwt. Zo ja, maak een afspraak, zo nee, ga naar een ander. En neem altijd iemand mee! Voor de gezelligheid (ja, gezelligheid :) ), voor de afleiding. Neem je man, vriend, vriendin, buurvrouw, moeder of collega mee. Willen of kunnen die niet, schrijf hier op het forum waar je ongeveer woont en wellicht dat er iemand van hier is die met je mee wil gaan.
Er staat op dit forum een filmpje van een tandarts die veel onderzoek heeft gedaan naar tandartsangst (Ad de Jongh) en hij zegt: "Eerst doen, dan durven". En ik denk dat hij daar gelijk in heeft. Jij hebt heel vervelende dingen meegemaakt en het is daarom heel begrijpelijk dat je bang bent! Je komt waarschijnlijk niet van die angst af door erover te denken, te praten of een therapie te volgen, je komt van die angst af door naar een tandarts te gaan die op een goede manier met je omgaat, die je niet als een lastige klant beschouwd en die begrip heeft voor het feit dat je bang bent. En die tandarts zul je tegenkomen, misschien wel eerder dan je denkt.
Georgina, heel veel succes en sterkte. Je bent met een belangrijk proces bezig en daar steek je energie in en dat gaat goed komen! Net als dat het met veel van ons goedgekomen is.
Wees trots op elke stap die je in de goede richting zet!
Dank je rixt,
Ik kom er wel, ooit...
Ik had voor mezelf besloten dat ik ZEKER zou gaan als er ooit eens iets zou gebeuren met mijn voortanden...
Ik voel nu een gaatje aan de achterkant aan een van mijn voortanden aan de bovenkant.
Ik ga sparen, voor een behandeling bij de Amaliakliniek, of een ander dergelijke instelling (moet me nog orienteren)
In februari loopt mijn contract af bij mijn huidige werkgever, als die hem omzet naar een vast contract, dan ga ik ervoor. Want dan kan ik er ook voor sparen.
EIGENLIJK, wil ik graag mijn hele gebit laten trekken en proteses nemen. Ik denk niet dat er nog wat te redden valt.
En oh, ja... ik ben nog steeds die angsthaas. Ik moet echt onder narcose.
Maar bedankt voor je bemoedigende woorden. ik denk niet dat ik ergens anders nog zo bang voor ben als voor de tandarts. Misschien moet ik ook een behandeling tegen die fobie ondergaan...
EIGENLIJK, wil ik graag mijn hele gebit laten trekken en proteses nemen. Ik denk niet dat er nog wat te redden valt.
Dat dacht ik ook. Maar uiteindelijk zijn er "maar" vijf kiezen getrokken en is er een grote restauatie gedaan.
Met een prothese ben je ook niet ineens van de tandarts af, dus als het je daarom te doen is heeft dat IMHO geen zin.
Ik was ook enorm bang, later was het ook schaamte, beide zijn nu over: ik praat eerlijk over mijn ervaringen, zelfs met
(vrijwel) vreemden en ben niet echt bang meer. Ik ga letterlijk fluitend naar de TA: ze is aardig, lief en geduldig.
In de tussentijd heb ik ook nog wel een hoop gedoe gehad, maar dat heb ik allemaal
overwonnen. Nu durf ik eindelijk weer spontaan dingen te doen, durf ik me open te stellen
voor liefde en dergelijke, iets wat ik eerst angstvallig afhield. Wat een heerlijk gevoel is dat!
(helaas op niets uitgelopen, maar ik weet nu dat ik het durf en kan!)
Mbt de kosten ja, die waren fors. Maar zijn het mij uiteindelijk dubbel en dwars waard geweest!
Ik hoop echt dat je je binnenkort kunt laten behandelen, want dit topic loopt al een jaar zie ik net.
Heb je een oudjaarslot? Dan wens ik je de tweede prijs toe; ik ga zelf voor de hoofdprijs ;)
Ik ben inderdaad al een jaar bezig hiermee... Ik durf nog steeds niet de stoute schoenen aan te trekken. Maar ik ben in ieder geval al wel bezig ernee in gedachten. Vroeger stopte ik het weg. ik ben nu zelfs op een forum aan het schrijven. Het lijkt kinderachtig, maar voor mij is dat heel erg wat...
Het lijkt kinderachtig, maar voor mij is dat heel erg wat...
Nee, dat is het helemaal niet! Dat had ik ook!
Ontkenning, spiegels vermijden, gesprekken over de TA en items op
TV over het gebit e.d. keek ik niet, wilde ik niks mee te maken hebben...
Bij mij heeft het ook meer dan 6 jaar geduurd tussen de realisatie dat het "echt erg"
was en de daadwerkelijke stap. En daarbij ben ik ook geholpen door dit forum.
Tegenwoordig ben ik (mede dankzij dit forum en Google) bovengemiddeld
op de hoogte mbt de technische kant en ontwijk ik het ook niet meer.
Ik vertel haast trots hoe bang ik was en nu niet meer ben.
Pasgeleden nog aan iemand die ik net een half uurtje
kende. Het klikte en haar reactie was positief, echt cool.
En eigenlijk BEN ik ook wel trots. Hopelijk kun jij dat binnenkort ook zijn.
Het is nu ook ''echt erg'' en weer zit ik op dit forum. Weer zit ik mezelf te bedenken: Hoe erg moet het echt worden voordat ik wat onderneem? Voordati k het echt durf? ik ben bang dat ze me echt een keer moeten wegdragen voordat ik iets durf. Onder narcose, eerder durf ik niks.
Eerder zei ik nog tegen mezelf: Zolang mijn voortanden nog in orde zijn is het prima.
Wel, Ik heb een gaatje in een van mijn voortanden, aan de achterkant. Het is uitstel van executie, maar zolang het aand de voorkant nniet te zien is, doe ik niks...
Weer stel ik me de vraag: wanneer is genoeg nu genoeg? Ben ik de grens weer aan het verleggen?
afbrokkelende tanden, dagelijks pijn, de voorkant aan het slijten...
En onbewust merk ik: de grens is alweer verlegd. Onbewust heb ik al tegen mezelf gezegd: Zolang je lichamelijke gezondheid er niet onder lijdt, is er niks aan de hand.
Maar ook dat kan niet lang doorgaan. Ik heb al weken (maanden) last van overchot aan slijm. Paar keer naar de dokter geweest en anitibiotica kuurtje gekregen. Maar nog steeds niet over. Men denkt aan een bacteriele infectie. Maar ja, waar vandaan??
Ik denk: Kan best van mijn gebit komen, maar daar moeten ze zelf achter komen, ik ga het ze echt niet vertellen, want dan wordt ik naar de tandarts gestuurd!
Ik ben zo achterlijk!
Zo achterlijk bezig!
Zo achterlijk bang...
Heeft iemand een adres voor een tandarts die onder narcose helpt? ;-)
Onder narcose of niet.
Je moet toch door de voordeur van de tandarts.
Het behandelen onder narcose is 'zwaarder' dan een orientatie gesprek.
Ik ben zelf ook zo'n angsthaas geweest.Neem maar van mij.Je komt er sowieso een keer terecht want die pijn gaat ondragelijk worden,zodat je nachten lang wakker ligt.
De liters kruiden bitter gaan er doorheen(spoelen).Pijnstillers behoren tot je dagelijkse kost.
Je voortanden schijnen straks zwart door,Je durft geen appel meer te eten.bang dat ze afknappen.
Dit was mijn ervaring voordat ik pas naar de tandarts ging.
Zo als ik al zei,maak een afspraak voor alleen een consult. Dan ben je in iedergeval een stapje verder.
Je moet er toch heen vroeg of laat.
Na de eerste paar behandelingen krijg je spijt dat je er niet eerder naar toe bent gegaan.
Wat jammer dat je jezelf er nog niet toe hebt kunnen zetten.
Ik stelde het destijds ook telkens uit "omdat ik er geen last van had".
Maar ik ben nog steeds ZO blij dat ik de stap genomen heb.
De Amaliakliniek is hier als eens genoemd, daar ben ik destijds ook geweest.
Is inmiddels alweer ZEVEN jaar geleden dat ik de stap genomen heb!
Ik hoop echt van harte dat je jezelf ertoe kunt zetten te gaan.
Dat is nu dan misschien even verschrikkelijk eng, maar ik
verzeker je dat je er uiteindelijk ZO blij mee zult zijn!
Ik lees je verhaal en herken het voor meer dan 100%. Mijn gebit was ook een ravage en was al zo'n 12 jaar niet meer naar de tandarts geweest. De laatste 5 jaar is het allemaal dramatisch achteruit gegaan en ik ben te slordig geweest in het onderhoud van mijn gebit.
Ik heb ook een enorme angst en heb contact opgenomen met de narcosetandarts in Alphen aan de Rijn.
Nog zelden heb ik zulke aardige en begripvolle mensen ontmoet en tijdens de intake werd duidelijk wat er bij mij moest gebeuren. Na het maken van een foto bleek dat mijn gehele bovengebit moest worden getrokken en onder moest op mijn hoek- en voortanden na ook alles er uit.
Ik heb doorgezet en een afspraak gemaakt voor de eerste behandeling en terwijl heb ik bij een potheticus een prothese laten maken.
Het laten maken van de prothese is niet eng en dat viel me dus allemaal wel mee.
Hierna volgde dus de eerste behandeling onder narcose en toen zijn er bij mij wat gaatjes gevuld en mijn ondertanden schoongemaakt.
Tijdens de tweede behandeling zijn de tanden en kiezen getrokken en toen ik bijkwam zat ik weer met een mond vol tanden.
Ik kan niet zeggen dat het allemaal hallelujah is als het eenmaal achter de rug is, je moet oopnieuw leren eten, praten en het is wennen om weer een mond vol te hebben.
Maar: En daar komt het belangrijkste!!
Waarvoor ben ik nou zo bang geweest? Als je het goed nagaat ben je bang voor de behandeling. De behandelingen bij mij vonden plaats onder narcose. Na binnenkomst in de praktijk lig je binnen 10 minuten onder zeil en wanneer je wakker word is het allemaal achter de rug. De behandeling is geweest en daar merk je dus niets (NIETS) van.
Nu zijn we twee weken verder, het praten gaat weer als vanouds. Het eten gaat steeds beter, ik kan weer lachen en voel me weer zelfverzekerd. Ik krijg niets dan complimenten en positieve reakties van mensen die het zien en ik ben dan ook zo blij dat ik de stap heb gemaakt.
Achteraf heb je gemakkelijk praten en denk ik ook, waarom heb ik dit niet 5 jaar geleden al gedaan......??
Ik hoop dat jij ook die stap kunt zetten. Neem eens contact op met de kliniek in Alphen of Kerkrade, hier lees je ook veel positieve verhalen over. Ik heb er ook tegenaan gehikt, maar ben zo blij dat ik het heb gedaan!
Ik wens je veel sterkte toe, ik weet als geen ander dat het verdomd moeilijk is allemaal! Maar achteraf....... ;-)
Sjorsje, ik heb je verhaal gelezen en herken mijzelf hierin. Eén ding moet je je realiseren, de ene tandarts is de andere niet!! Er zijn genoeg tandartsen welke erg kundig zijn, je wel gerust stellen en ook de tijd nemen. Je mag angstiger zijn voor de pijn die zal voortvloeien uit rottende kiezen dan de pijn die je zult hebben met trekken! Daar voel je écht helemaal niks van. Het is geen prettig gezicht maar los daarvan wordt alles goed verdoofd en wordt de verdoving vooraf goed gecontroleerd. Na het trekken heb je hooguit 1 á 2 dagen last. Als er in de toekomst een onsteking ontstaat ben je verder van huis. Dan wordt het moeilijker om te verdoven en heb je kans dat de nasleep langer dan gewenst is. Dus gewoon gaan. Vertel bij binnenkomst dat je bang bent en daarom zo lang hebt gewacht. Een goede tandarts zal je komst als zijnde moedig intepreteren en je geruststellen. Ik weet dat het makkelijker gezegd dan gedaan is, maar kijk naar mij....bij het woord tandarts stonden bij mij alle haren rechtop! Ik moest er niks van weten na een nare ervaring. Toch heb ik mijzelf eroverheen gezet en ben ik gegaan. Wel naar een andere, vrouwelijke, tandarts. Deze heb ik vooraf, in alle rust en zonder schaamte, verteld dat ik uit angst (lees: nare ervaringen) jaren niet was geweest. Deze stelde mij vooraf gerust: "Jij bepaald wat gebeurd" zei ze "en doe ik je pijn, steek je je hand omhoog, dan stop ik accuut en kijk ik of het anders kan." Ik heb er nog nooit gebruik van gemaakt. Natuurlijk zal een tandartsbezoek niet mijn grootste hobby worden, maar desalniettemin zie ik er ook niet op tegen. Vraag in je omgeving welke tandarts een aanrader is en negeer horrorverhalen. Deze schetsen vaker een verkeerd en niet reëel beeld. Je hebt al vrij snel in de gaten met wie je te doen hebt! Zo ben ik de eerste keer louter voor een controle geweest, om af te tasten met wie ik te doen heb. Het gevoel was goed dus heb ik snel een vervolg afspraak gemaakt om diverse behandelingen uit te laten voeren. Deze zijn zéér goed bevallen. Geen pijn en minimale complicaties!
Ook ik ben in alphen aan de rijn geweest en kreeg er een ontzettend goed gevoel bij.
We waren dan ook al druk aan het sparen, want alles bij elkaar, incl eigen bijdrage prothese, zou het zo'n 1500 euro zijn wat ik moest betalen.
Ook mn hele boven gebit er uit en onder enkel de hoek en voortanden laten staan en alle kiezen er uit.
Helaas zat het steeds financieel tegen, waardoor het sparen niet liep zoals we wilden.
Dus kwam het er niet van, terwijl ik zo trots was op mezelf dat ik uberhaupt had gedurfd naar alphen toe te gaan.
Na twee jaar doorrommelen, waren mijn beide hoek boventanden geen hoektanden meer (onderkant afgebrokkeld) de tande ernaast waren er nog voor de helft en mn ene voortand ook nog maar voor de helft.
Steeds vaker ging ik praten met mn hand voor mn mond en als ik moest lachen, draaide ik mn hoofd weg.
En dat terwijl ik eindelijk wat zelfvertrouwen had gekregen, dat ik er best mocht wezen, na altijd gepest te zijn.
En nu hield mn gebit het weer tegen.
Ook bij mij in de buurt moest men niet beginnen over de TA, reclames voor tandpasta zapte ik zelfs weg.
Eerst ben ik er met mn man over gaan praten, die zelf net zo bang is als ik.
Daarna met mn ouders, wat al een hele grote stap was.
Ze wisten er van, maar mochten van mij niks zeggen, zo bang was ik.
Toen dat uiteindelijk steeds beter ging, ben ik verder gaan kijken.
Omdat het hele alphen verhaal jammer genoeg niet door kon gaan, zat ik met mn handen in het haar.
Door iemand uit de straat, waar ik op visite was, kwam ik bij het feit dat ik misschien een doorverwijzing naar het ziekenhuis kon krijgen.
Ik dacht dat het niet kon, omdat een huisarts me dat ooit verteld had, maar haar vriendin had het ook zo voor elkaar gekregen en inmiddels had ik een andere huisarts.
Dus een afspraak gemaakt en met veel moeite het verhaal tegen hem verteld.
Nog voor ik klaar was, lag de verwijzing al op de printer, met een verwijzing voor als ik met een psycholoog hierover wilde praten, om over de angst heen te komen.
Nadat ik in het ziekenhuis was geweest voor de eerste afspraak met de kaakchirurg, was ik helemaal overtuigd dat het goed zou komen.
Daarna heb ik het aan mijn tante verteld, waar ik altijd tegenop heb gekeken en wat blijkt?
Zij is ook bang voor de tandarts, alleen niet zo extreem als ik.
Ze is zo trots op me, zeker nu ik alles achter de rug heb.
Ze heeft het in vijf minuten wel tien keer gezegd hoe trots ze is op dr enige nichtje.
In een ander topic:kunstgebit, staat verteld hoe de behandeling is verlopen.
Inmiddels heb ik door alles de grootste angst overwonnen.
Vooral door te praten, juist met de mensen die belangrijk voor je zijn.
Je zal versteld staan hoe ze reageren.
Het feit dat je je angst onder ogen komt, is stap 1.
Erover praten is stap 2.
Ik ben zelfs met mn dochtertje van 6 naar de tandarts geweest voor controle.
Alleen toen er een gaatje gevuld moest worden, is mn moeder even gegaan, omdat ik niet mn angst over wil brengen op haar.
Ze weet dat papa en mama bang zijn, zoals zij bang is voor spinnen.
En dat we weten dat het helemaal niet hoeft, maar dat we het toch zijn en nu proberen dat te veranderen.
Zij is helemaal niet bang, heeft geen seconde gehuild en ben zo trots op haar.
Ze gaat met een lach en als er iets gedaan moet worden wat ik eng vind, gaat mn moeder met haar, omdat zij ook niet bang is.
Mooi opgelost toch?
Re: Nieuw hier en bang
tja, das idd niet zo leuk nee :wink:
Re: Nieuw hier en bang
Re: Nieuw hier en bang
Toen de uitnodigingen via school liepen, moest ik briefjes aan mijn moeder geven voor afspraken, toen ik begreep waar die brieven voor waren, heb ik ze weggegooid, waardoor ik op jonge leeftijd al afspraken miste.
Toen ik op 18 jarige leeftijd eenmaal zelf mocht beslissen, ging ik niet meer. Alleen maar als ik echt heel veel last had.
De laatste keer dat ik (serieus) naar de tandarts ben geweest was januari 1999. Maar VOOR die keer was het ook een jaar of 6 dat ik voor het laatst was geweest.
In februari 1999 ben ik naar Ierland verhuisd, waar de geneeskunde in de kinderschoenen staat. Ik hoorde daar horror verhalen, en de moed is me helemaal in de schoenen gezakt. In 2004 ben ik terug naar Nederland gegaan. Nog altijd niet geweest. In december 2004 werd ik zwanger. Dat heeft grote druk op mijn gebit gelegd. 2 van mijn kiezen in mijn onderkaak braken af. Ik ben toen mijn dochter anderhalf was naar de tandarts gegaan om die kiezen te laten trekken, ik heb hem te kennen gegeven dat ik stierf van de angst. Maar de tandarts trok ze niet. Hij wilde eerst dat ik naar de mondhygieniste ging. Ik heb plechtig beloofd dat ik zou gaan, maar ben nooit geweest. Inmiddels is de kies aan mijn linkerkant er deels uitgevallen (er zat een stuk wortel bij), de kies rechts is langzaamaan aan het afbrokkelen.
Natuurlijk ben ik banger dan ooit. Want NU is het erger dan ooit!
Het niet weten wat de behandeling in zou houden, is erg, de onzekerheid. Weggestuurd worden zonder dat er wat is gedaan, vind ik ook erg. Dat een tandarts langer dan een uur in je mond zit te wroeten, terwijl dat uur een eeuwigheid duurt vind ik ook erg. Het feit dat een tandarts he-le-maal geen begrip kan tonen voor het feit dat je bang bent, en je eigenlijk als lastige klant beschouwt vind ik meer dan erg, dat is uiterst kwalijk.
Ik weet dat mijn angst inmiddels gegrond is, maar ik had het niet zo ver hoeven laten komen. Nu dat het eenmaal zo ver is gekomen, ben ik gewoon panisch.
Ik weet niet hoe ver ik nog kan doorgaan, ik weet niet of ik zelf hier wel mee kan doorgaan, want het beheerst mijn hele leven. Niemand in mijn omgeving weet hiervan, het is mijn geheim, want als ik erover zou vertellen, is de reactie: Niet zeuren, gewoon gaan.
Ik weet geen oplossing meer, ik zink steeds dieper weg.
Ik zou heel graag mijn hele gebit willen laten trekken en een kunstgebit nemen (inmiddels is mijn vader wel naar de tandarts geweest en die heeft een gebit).
Ik heb inmiddels last van oorpijn, ik denk dat dat te maken heeft met die kies aan de linkerkant, waar een deel van de wortel mist. Maar ik ga nog steeds niet!
Re: Nieuw hier en bang
Toch kan het zijn dat je je hierin vergist. Jij dénkt dat mensen zo zullen reageren, maar waarschijnlijk valt dat best wel mee. Ikzelf zou in ieder geval nooit zo reageren, als iemand me zou vertellen niet naar een tandarts te durven. Ik raad je echt aan iemand te zoeken met wie je je geheim kunt delen. Volgens mij valt er dan al een last van je af.
Sterkte ermee.
Re: Nieuw hier en bang
Welkom op dit forum " medeangsthaas"
Ik weet hoe je je voelt !!! Onbegrepen enzo !
Ook ik heb ENORME angst voor de tandarts maar ben wel altijd gegaan ( Mn tanden zijn me toch wel heilig en ben best ijdel :P )
Maar idd ..de klo**angst!
Gisteren ben ik naar de mondhygieniste geweest en kreeg te horen dat ik paradontitis heb. SHOCK!
Ik heb 5 weken geleden een apexresectie gehad en dacht dat de elende wel even voorbij zou zijn.
Goed...om een heel lang verhaal kort te maken ....Ik ga 9 december naar de Amalia kliniek, gewoon voor een second opinion en dan misschien onder narcose en alles in 1x laten uitvoeren.
Er hangt een kostenplaatje aan en ga dat na mijn in-take uitzoeken hoe het financieel rond te krijgen.
Ik heb hier ruim 4 jaar aan lopen denken , maar mijn angst is sterker dan ik zelf ben ..helaas!
Ik benijd mensen die fluitend naar de tandarts gaan.
Tuurlijk , 9 van de 10 keer viel de behandeling mee...maar als je weer opnieuw moet ....huilen zweten en slapeloze nachten !
Maar bedenk wel ...je moet nog een paar jaar met je bijtertjes doen ...dus GA!!! Ik ga ook !!!! WE KUNNEN HET !!!
Ik wens je heel veel suc6 en google amalia kliniek maar eens ! Wij gaan er 2 en een half uur voor rijden!
Re: Nieuw hier en bang
Ik hoop in ieder geval wel profesisoneel advies te krijgen.
Gisteren moest ik met mijn kleine naar het ziekenhuis en omdat we bij een ander verzekerd zijn, moest ik ook nieuwe stickertjes laten maken Toen de meneer aan de balie vroeg wie onze tandarts is schoot er gewoon een brok in mijn keel en kreeg ik het erg benauwd.
Ik stamelde iets van, Dat weet ik niet, ik moet even bellen want ik ga zelf nooit.
Toen ik terugkwam met het antwoord wist hij me wel te vertellen dat als ik een hele tijd niet was gegaan, dat ik alles wel zelf moest betalen...
Nee, dat is een fijne motivator...
Ik ben in ieder geval al wel zo ver dat ik de stap heb genomen er op een forum over te babbelen, al weet ik niet hoe dichtbij de stap is dat ik echt in een wachtkamer zit. Dat is ook een kwelling, waar ik constant met mezelf in gevecht moet om maar te blijven zitten, ben al vaker zo ver als de wachtkamer gekomen en daarna weggeslopen...
Zucht. Waarom maak ik het mezelf zo moeilijk?
Re: Nieuw hier en bang
Tuurlijk is het een fobie en zo te lezen heb jij het heel heftig !
Maar ik wil toch even iets zeggen, zolang je niet belt met een tandarts, of je eerst naar je huisarts gaat en die je eventueel wil helpen door je in therapie te sturen.. ( gaat dus weer veel tijd overheen) .je gebit gaat er natuurlijk niet op vooruit!!! Bedenk dat wel!
Ik ben wel altijd GELIJK naar een TA gegaan zodra er iets mis was. Ondanks mijn angst.
Anders maak een afspraak met een TA en ga gewoon eens kijken , doe een intake en desnoods ga je 6 Tandartsen langs en daar waarbij je goed voelt laat je eens een plan maken.
Je moet nog zo lang met je gebitje :D En wat is er nu mooier dan een stralende lach?????
En lekker genieten van een lekker maaltijd, de angst overheerst je hele leven nu ! Ik ken het !!! Maar werk er wel aan !
KOP OP :smt001
Re: Nieuw hier en bang
Die Amalia kliniek ziet er wel goed uit, ik zal ze ook contacteren.
Ik vroeg me zo af: Als mijn behandeling bij een dergelijke kliniek klaar is, zou ik dan bij een gewone tandarts kunnen gaan? Want een kliniek is natuurlijk stukken duurder! En zit nu al in de rode cijfers.
Is die Amalia kliniek BKR getoetst? Want dan kom ik dnek ik niet eens in aanmerking voor een betalingsregeling :-(
Laat je me weten hoe het was bij de kliniek?
Ik woon zelf in Z-Holland, maar misschien inderdaad een tripje waard naar het zuiden des landes.
Ik zal af en toe hier ook wat van me laten horen, hoe het gaat met het vangen van mijn duiveltje.
Want omdat mijn tanden er niet uit zien, heb ik verder weinig zin om tijd aan mijn uiterlijk te besteden, dus alles zit nu in het slop, en dat kan gewoon niet langer zo!
Re: Nieuw hier en bang
Het is maandag, ik zal aan je denken als je bij de huisarts bent of dat je in iedergeval gaat bellen :) Goed van je !!! Je gaat de 1e stap zetten.
Je vroeg of je naar de Amila weer naar een gewone tandarts kan, ja dat kan ! Ze maken je gebit weer helemaal up to date!
En die BKR toetsing ? Er mag niemand anders dan een bank je BKR toetsen , dus daar hoef je je geen zorgen om te maken. Wel moet je de behandeling kunnen terugbetalen maar dat lijkt me logisch. Bel ze anders hoe dat precies in zn werk gaat. Dan ben je WEER een stapje dichterbij.
Laat je nog weten hoe het vandaag is gegaan bij je huisarts?
Ik ben druk met poetsen en flossen en spoelen en das een lekker idee. Mn tandvlees is mooi roze aan het worden, maar zenuwachtig ben ik wel hoor.
Vooral in de ochtenden breekt het zweet me uit en voel me alsof ik naar de tandarts moet ....STOM HE !!! Ik ben gewoon bang voor wat ze in de Amaliakliniek allemaal willen gaan behandelen, en aan de hand daarvan ga ik kijken of ik dat met of zonder narcose ga laten doen.
Maar spannend? JA dat blijft het !
We kunnen het. Nogmaals heel veel suc6
Re: Nieuw hier en bang
Vanaf morgenvroeg is hij weer beschikbaar, dus ik bel morgen weer.
Wel jammer, want vandaag was ik toevallig vrij.
Maar voor wat betreft het praten over mijn fobie, dat ga ik in ieder geval doen! Dus die cirkel is al doorbroken.
Mijn vriend is sinds kort een chronisch zieken, dus die wilde de dokter ook ellen omdat hij op de H1N1 vaccinatielijst moet koment te staan. Hij vertelde me dat hij dat bandje kreeg. Dus toen meldde ik dat ik al eerder had gebeld, voor mezelf. Vanwege oorpijn. De kleine heeft oorontsteking, dus toen zei hij tegen me dat ik haar neusspray moest gebruiken. En guess what? Ik heb hem verteld dat mijn oorpijn waarschijnlijk een andere oorzaak heeft! Dus het begin is er. Ik ben het zachtjes aan aan het inleiden om het ook thuis te vertellen.
Ik bedoel maar: Oorpijn omdat je gebit niet op orde is, hoe ver moet ik het nog laten komen?
Re: Nieuw hier en bang
Hoe is het nu met je en ben je al een stapje verder?
Hier alles mwah.....brak met poetsen een stukje vulling af..echt heel klein maar voelt GIGA!
PANIEK dus.
Ik ga er niet mee naar mn eigen tandarts ik wacht tot de 9e december.
Ben benieuwd hoe het met je is :)
Groetjes Amber
Re: Nieuw hier en bang
ik ben er nog niet klaar voor. Hoewel ik me daarstraks tijdens het afwassen wel besefte dat ALS ik ooit het lood uit mijn schoenen krijg, dat ik dan blij zal zijn dat ik weer een gezonde mond heb dat ik het ooit heb gedaan.
Maar ik durf nog steeds niet...
Dat merk je ook wel aangezien dat ik heel lang niets heb laten horen. En daar is geen reden voor, behalve dan dat ik niet wil, niet durf....
Ik ben benieuwd hoe het met jou is gegaan op de kliniek. Daar was ik al die tijd benieuwd naar, maar ik wilde denk ik niet horen dat ik ook zou moeten gaan.
Ik weet niet wat ik dacht, ik ben in de war. denk ik.
Re: Nieuw hier en bang
Ik heb echt met je te doen. Ik herken je verhaal zo: ook ik ben ongelofelijk bang geweest door (o.a.) vreselijke verhalen over tandartsen van volwassenen toen ik nog kind was, door een ontzettend ontactische tandarts. Wat ik ook herken is de schaamte om aan anderen te vertellen dat je bang bent....
Maar je bent bezig de stap te zetten, dat is wel duidelijk. En dat is heel erg goed van je!
Een tijdje terug schreef je:
"Het feit dat een tandarts he-le-maal geen begrip kan tonen voor het feit dat je bang bent, en je eigenlijk als lastige klant beschouwt vind ik meer dan erg, dat is uiterst kwalijk."
Daar heb je gelijk in, dat is een uiterst kwalijke zaak. En tandartsen die dat doen zijn er inderdaad nog, maar er zijn er ook zat die WEL begrip voor je zullen hebben.
Laat nooit van je leven door iemand in je mond kijken die je niet vertrouwt. Ga eerst kennis maken met een tandarts bij de balie: geef diegene een hand, noem je naam en maak in enkele seconden (dat kan nl. in enkele seconden) een inschatting of je diegene vertrouwt. Zo ja, maak een afspraak, zo nee, ga naar een ander. En neem altijd iemand mee! Voor de gezelligheid (ja, gezelligheid :) ), voor de afleiding. Neem je man, vriend, vriendin, buurvrouw, moeder of collega mee. Willen of kunnen die niet, schrijf hier op het forum waar je ongeveer woont en wellicht dat er iemand van hier is die met je mee wil gaan.
Er staat op dit forum een filmpje van een tandarts die veel onderzoek heeft gedaan naar tandartsangst (Ad de Jongh) en hij zegt: "Eerst doen, dan durven". En ik denk dat hij daar gelijk in heeft. Jij hebt heel vervelende dingen meegemaakt en het is daarom heel begrijpelijk dat je bang bent! Je komt waarschijnlijk niet van die angst af door erover te denken, te praten of een therapie te volgen, je komt van die angst af door naar een tandarts te gaan die op een goede manier met je omgaat, die je niet als een lastige klant beschouwd en die begrip heeft voor het feit dat je bang bent. En die tandarts zul je tegenkomen, misschien wel eerder dan je denkt.
Georgina, heel veel succes en sterkte. Je bent met een belangrijk proces bezig en daar steek je energie in en dat gaat goed komen! Net als dat het met veel van ons goedgekomen is.
Wees trots op elke stap die je in de goede richting zet!
Re: Nieuw hier en bang
Ik kom er wel, ooit...
Ik had voor mezelf besloten dat ik ZEKER zou gaan als er ooit eens iets zou gebeuren met mijn voortanden...
Ik voel nu een gaatje aan de achterkant aan een van mijn voortanden aan de bovenkant.
Ik ga sparen, voor een behandeling bij de Amaliakliniek, of een ander dergelijke instelling (moet me nog orienteren)
In februari loopt mijn contract af bij mijn huidige werkgever, als die hem omzet naar een vast contract, dan ga ik ervoor. Want dan kan ik er ook voor sparen.
EIGENLIJK, wil ik graag mijn hele gebit laten trekken en proteses nemen. Ik denk niet dat er nog wat te redden valt.
En oh, ja... ik ben nog steeds die angsthaas. Ik moet echt onder narcose.
Maar bedankt voor je bemoedigende woorden. ik denk niet dat ik ergens anders nog zo bang voor ben als voor de tandarts. Misschien moet ik ook een behandeling tegen die fobie ondergaan...
Re: Nieuw hier en bang
Dat dacht ik ook. Maar uiteindelijk zijn er "maar" vijf kiezen getrokken en is er een grote restauatie gedaan.
Met een prothese ben je ook niet ineens van de tandarts af, dus als het je daarom te doen is heeft dat IMHO geen zin.
Ik was ook enorm bang, later was het ook schaamte, beide zijn nu over: ik praat eerlijk over mijn ervaringen, zelfs met
(vrijwel) vreemden en ben niet echt bang meer. Ik ga letterlijk fluitend naar de TA: ze is aardig, lief en geduldig.
In de tussentijd heb ik ook nog wel een hoop gedoe gehad, maar dat heb ik allemaal
overwonnen. Nu durf ik eindelijk weer spontaan dingen te doen, durf ik me open te stellen
voor liefde en dergelijke, iets wat ik eerst angstvallig afhield. Wat een heerlijk gevoel is dat!
(helaas op niets uitgelopen, maar ik weet nu dat ik het durf en kan!)
Mbt de kosten ja, die waren fors. Maar zijn het mij uiteindelijk dubbel en dwars waard geweest!
Ik hoop echt dat je je binnenkort kunt laten behandelen, want dit topic loopt al een jaar zie ik net.
Heb je een oudjaarslot? Dan wens ik je de tweede prijs toe; ik ga zelf voor de hoofdprijs ;)
Re: Nieuw hier en bang
Re: Nieuw hier en bang
Nee, dat is het helemaal niet! Dat had ik ook!
Ontkenning, spiegels vermijden, gesprekken over de TA en items op
TV over het gebit e.d. keek ik niet, wilde ik niks mee te maken hebben...
Bij mij heeft het ook meer dan 6 jaar geduurd tussen de realisatie dat het "echt erg"
was en de daadwerkelijke stap. En daarbij ben ik ook geholpen door dit forum.
Tegenwoordig ben ik (mede dankzij dit forum en Google) bovengemiddeld
op de hoogte mbt de technische kant en ontwijk ik het ook niet meer.
Ik vertel haast trots hoe bang ik was en nu niet meer ben.
Pasgeleden nog aan iemand die ik net een half uurtje
kende. Het klikte en haar reactie was positief, echt cool.
En eigenlijk BEN ik ook wel trots. Hopelijk kun jij dat binnenkort ook zijn.
Ik had geen hoofdprijs, jij wel geluk gehad?
Re: Nieuw hier en bang
Eerder zei ik nog tegen mezelf: Zolang mijn voortanden nog in orde zijn is het prima.
Wel, Ik heb een gaatje in een van mijn voortanden, aan de achterkant. Het is uitstel van executie, maar zolang het aand de voorkant nniet te zien is, doe ik niks...
Weer stel ik me de vraag: wanneer is genoeg nu genoeg? Ben ik de grens weer aan het verleggen?
afbrokkelende tanden, dagelijks pijn, de voorkant aan het slijten...
En onbewust merk ik: de grens is alweer verlegd. Onbewust heb ik al tegen mezelf gezegd: Zolang je lichamelijke gezondheid er niet onder lijdt, is er niks aan de hand.
Maar ook dat kan niet lang doorgaan. Ik heb al weken (maanden) last van overchot aan slijm. Paar keer naar de dokter geweest en anitibiotica kuurtje gekregen. Maar nog steeds niet over. Men denkt aan een bacteriele infectie. Maar ja, waar vandaan??
Ik denk: Kan best van mijn gebit komen, maar daar moeten ze zelf achter komen, ik ga het ze echt niet vertellen, want dan wordt ik naar de tandarts gestuurd!
Ik ben zo achterlijk!
Zo achterlijk bezig!
Zo achterlijk bang...
Heeft iemand een adres voor een tandarts die onder narcose helpt? ;-)
Re: Nieuw hier en bang
Je moet toch door de voordeur van de tandarts.
Het behandelen onder narcose is 'zwaarder' dan een orientatie gesprek.
Ik ben zelf ook zo'n angsthaas geweest.Neem maar van mij.Je komt er sowieso een keer terecht want die pijn gaat ondragelijk worden,zodat je nachten lang wakker ligt.
De liters kruiden bitter gaan er doorheen(spoelen).Pijnstillers behoren tot je dagelijkse kost.
Je voortanden schijnen straks zwart door,Je durft geen appel meer te eten.bang dat ze afknappen.
Dit was mijn ervaring voordat ik pas naar de tandarts ging.
Zo als ik al zei,maak een afspraak voor alleen een consult. Dan ben je in iedergeval een stapje verder.
Je moet er toch heen vroeg of laat.
Na de eerste paar behandelingen krijg je spijt dat je er niet eerder naar toe bent gegaan.
Heel veel succes en sterkte,
Re: Nieuw hier en bang
Wat jammer dat je jezelf er nog niet toe hebt kunnen zetten.
Ik stelde het destijds ook telkens uit "omdat ik er geen last van had".
Maar ik ben nog steeds ZO blij dat ik de stap genomen heb.
De Amaliakliniek is hier als eens genoemd, daar ben ik destijds ook geweest.
Is inmiddels alweer ZEVEN jaar geleden dat ik de stap genomen heb!
Ik hoop echt van harte dat je jezelf ertoe kunt zetten te gaan.
Dat is nu dan misschien even verschrikkelijk eng, maar ik
verzeker je dat je er uiteindelijk ZO blij mee zult zijn!
Heel veel sterkte bij je belsuit,
JAN
Re: Nieuw hier en bang
Ik lees je verhaal en herken het voor meer dan 100%. Mijn gebit was ook een ravage en was al zo'n 12 jaar niet meer naar de tandarts geweest. De laatste 5 jaar is het allemaal dramatisch achteruit gegaan en ik ben te slordig geweest in het onderhoud van mijn gebit.
Ik heb ook een enorme angst en heb contact opgenomen met de narcosetandarts in Alphen aan de Rijn.
Nog zelden heb ik zulke aardige en begripvolle mensen ontmoet en tijdens de intake werd duidelijk wat er bij mij moest gebeuren. Na het maken van een foto bleek dat mijn gehele bovengebit moest worden getrokken en onder moest op mijn hoek- en voortanden na ook alles er uit.
Ik heb doorgezet en een afspraak gemaakt voor de eerste behandeling en terwijl heb ik bij een potheticus een prothese laten maken.
Het laten maken van de prothese is niet eng en dat viel me dus allemaal wel mee.
Hierna volgde dus de eerste behandeling onder narcose en toen zijn er bij mij wat gaatjes gevuld en mijn ondertanden schoongemaakt.
Tijdens de tweede behandeling zijn de tanden en kiezen getrokken en toen ik bijkwam zat ik weer met een mond vol tanden.
Ik kan niet zeggen dat het allemaal hallelujah is als het eenmaal achter de rug is, je moet oopnieuw leren eten, praten en het is wennen om weer een mond vol te hebben.
Maar: En daar komt het belangrijkste!!
Waarvoor ben ik nou zo bang geweest? Als je het goed nagaat ben je bang voor de behandeling. De behandelingen bij mij vonden plaats onder narcose. Na binnenkomst in de praktijk lig je binnen 10 minuten onder zeil en wanneer je wakker word is het allemaal achter de rug. De behandeling is geweest en daar merk je dus niets (NIETS) van.
Nu zijn we twee weken verder, het praten gaat weer als vanouds. Het eten gaat steeds beter, ik kan weer lachen en voel me weer zelfverzekerd. Ik krijg niets dan complimenten en positieve reakties van mensen die het zien en ik ben dan ook zo blij dat ik de stap heb gemaakt.
Achteraf heb je gemakkelijk praten en denk ik ook, waarom heb ik dit niet 5 jaar geleden al gedaan......??
Ik hoop dat jij ook die stap kunt zetten. Neem eens contact op met de kliniek in Alphen of Kerkrade, hier lees je ook veel positieve verhalen over. Ik heb er ook tegenaan gehikt, maar ben zo blij dat ik het heb gedaan!
Ik wens je veel sterkte toe, ik weet als geen ander dat het verdomd moeilijk is allemaal! Maar achteraf....... ;-)
Re: Nieuw hier en bang
Re: Nieuw hier en bang
We waren dan ook al druk aan het sparen, want alles bij elkaar, incl eigen bijdrage prothese, zou het zo'n 1500 euro zijn wat ik moest betalen.
Ook mn hele boven gebit er uit en onder enkel de hoek en voortanden laten staan en alle kiezen er uit.
Helaas zat het steeds financieel tegen, waardoor het sparen niet liep zoals we wilden.
Dus kwam het er niet van, terwijl ik zo trots was op mezelf dat ik uberhaupt had gedurfd naar alphen toe te gaan.
Na twee jaar doorrommelen, waren mijn beide hoek boventanden geen hoektanden meer (onderkant afgebrokkeld) de tande ernaast waren er nog voor de helft en mn ene voortand ook nog maar voor de helft.
Steeds vaker ging ik praten met mn hand voor mn mond en als ik moest lachen, draaide ik mn hoofd weg.
En dat terwijl ik eindelijk wat zelfvertrouwen had gekregen, dat ik er best mocht wezen, na altijd gepest te zijn.
En nu hield mn gebit het weer tegen.
Ook bij mij in de buurt moest men niet beginnen over de TA, reclames voor tandpasta zapte ik zelfs weg.
Eerst ben ik er met mn man over gaan praten, die zelf net zo bang is als ik.
Daarna met mn ouders, wat al een hele grote stap was.
Ze wisten er van, maar mochten van mij niks zeggen, zo bang was ik.
Toen dat uiteindelijk steeds beter ging, ben ik verder gaan kijken.
Omdat het hele alphen verhaal jammer genoeg niet door kon gaan, zat ik met mn handen in het haar.
Door iemand uit de straat, waar ik op visite was, kwam ik bij het feit dat ik misschien een doorverwijzing naar het ziekenhuis kon krijgen.
Ik dacht dat het niet kon, omdat een huisarts me dat ooit verteld had, maar haar vriendin had het ook zo voor elkaar gekregen en inmiddels had ik een andere huisarts.
Dus een afspraak gemaakt en met veel moeite het verhaal tegen hem verteld.
Nog voor ik klaar was, lag de verwijzing al op de printer, met een verwijzing voor als ik met een psycholoog hierover wilde praten, om over de angst heen te komen.
Nadat ik in het ziekenhuis was geweest voor de eerste afspraak met de kaakchirurg, was ik helemaal overtuigd dat het goed zou komen.
Daarna heb ik het aan mijn tante verteld, waar ik altijd tegenop heb gekeken en wat blijkt?
Zij is ook bang voor de tandarts, alleen niet zo extreem als ik.
Ze is zo trots op me, zeker nu ik alles achter de rug heb.
Ze heeft het in vijf minuten wel tien keer gezegd hoe trots ze is op dr enige nichtje.
In een ander topic:kunstgebit, staat verteld hoe de behandeling is verlopen.
Inmiddels heb ik door alles de grootste angst overwonnen.
Vooral door te praten, juist met de mensen die belangrijk voor je zijn.
Je zal versteld staan hoe ze reageren.
Het feit dat je je angst onder ogen komt, is stap 1.
Erover praten is stap 2.
Ik ben zelfs met mn dochtertje van 6 naar de tandarts geweest voor controle.
Alleen toen er een gaatje gevuld moest worden, is mn moeder even gegaan, omdat ik niet mn angst over wil brengen op haar.
Ze weet dat papa en mama bang zijn, zoals zij bang is voor spinnen.
En dat we weten dat het helemaal niet hoeft, maar dat we het toch zijn en nu proberen dat te veranderen.
Zij is helemaal niet bang, heeft geen seconde gehuild en ben zo trots op haar.
Ze gaat met een lach en als er iets gedaan moet worden wat ik eng vind, gaat mn moeder met haar, omdat zij ook niet bang is.
Mooi opgelost toch?