Hallo mensen,
Ik ben hartstikke bang voor de Tandarts, alleen heb ik geen flauw idee waarom. ik ben nu het afgelopen jaar of anderhalf jaar een paar keer geweest, 2 verstandskiezen getrokken, stelde helemaal niks voor, het kraakt wat in de mond maar dat vond ik niet zo ontzettend eng.
2x geboord, is ook prima gegaan, helemaal niks gevoeld. deze tandarts is heel vriendelijk en geduldig, ik ben iets van 12 of 13 jaar niet naar een tandarts geweest puur uit angst.
ik heb van vroeger uit nooit iets ergs meegemaakt bij de tandarts.
mijn moeder en mijn broer zijn niet bang voor de tandarts, mijn vader heeft een kunstgebit, ik heb hem nog nooit over de tandarts gehoord.
als je dit zo leest lijkt het me dat er geen centje pijn is.
alleen, als ik in de tandarts stoel lig, lig ik te zweten als een idioot.
ik word er zo boos om, dat ik die angst heb, terwijl die angst nergens op gebaseerd is. kijk als ik nou een horror schooltandarts o.i.d. mee had gemaakt, dan lijkt het me wel duidelijk waar die angst vandaan komt.
ik weet eigenlijk ook niet of deze angst te verhelpen is, ik kan dit ook niet accepteren van mezelf dat ik zo'n overdreven angst heb, die nergens op gebaseerd is.
het enige wat ik me kan bedenken en wat ik me heel vaag nog herinner is dat een jonge bij mij op school (basis school denk ik) wat stoere verhalen had over de tandarts dat hij hem pijn deed, maar hij was stoer en hij kon dat wel aan of zoiets, maar dit is een "long shot"
kent iemand dit?
Ik ben hartstikke bang voor de Tandarts, alleen heb ik geen flauw idee waarom. ik ben nu het afgelopen jaar of anderhalf jaar een paar keer geweest, 2 verstandskiezen getrokken, stelde helemaal niks voor, het kraakt wat in de mond maar dat vond ik niet zo ontzettend eng.
2x geboord, is ook prima gegaan, helemaal niks gevoeld. deze tandarts is heel vriendelijk en geduldig, ik ben iets van 12 of 13 jaar niet naar een tandarts geweest puur uit angst.
ik heb van vroeger uit nooit iets ergs meegemaakt bij de tandarts.
mijn moeder en mijn broer zijn niet bang voor de tandarts, mijn vader heeft een kunstgebit, ik heb hem nog nooit over de tandarts gehoord.
als je dit zo leest lijkt het me dat er geen centje pijn is.
alleen, als ik in de tandarts stoel lig, lig ik te zweten als een idioot.
ik word er zo boos om, dat ik die angst heb, terwijl die angst nergens op gebaseerd is. kijk als ik nou een horror schooltandarts o.i.d. mee had gemaakt, dan lijkt het me wel duidelijk waar die angst vandaan komt.
ik weet eigenlijk ook niet of deze angst te verhelpen is, ik kan dit ook niet accepteren van mezelf dat ik zo'n overdreven angst heb, die nergens op gebaseerd is.
het enige wat ik me kan bedenken en wat ik me heel vaag nog herinner is dat een jonge bij mij op school (basis school denk ik) wat stoere verhalen had over de tandarts dat hij hem pijn deed, maar hij was stoer en hij kon dat wel aan of zoiets, maar dit is een "long shot"
kent iemand dit?
Re: ik snap mijn angst niet
kan het met controlle te maken hebben? ik heb dat wel voor een deel! ik heb geen controlle over wat er gebeurd in me mond. ik ben na 5 jaar weer naar de tandarts geweest dood en dood zenuwachtig was ik! het viel me honder procent mee. afgelopen week naar de mondhygieniste geweest! was weer zenuwachtig omdat ik niet wist wat ik zou kunnen voelen. Ik heb graag de touwtjes in handen en dat heb je op dat moment niet meer. Het was echt geen pretje dus een volgende behandeling krijg ik echt met verdoving omdat ik echt zenuwpijn had op bepaalde tanden (gevoelige tanden)
Achteraf valt het 9 van de 10 keer mee maar je weet niet wat je kan verwachten en voelen omdat je er geen controlle over heb hmzz snap je het nog? :smt003
Re: ik snap mijn angst niet
Ik heb geen extreem vervelende ervaringen met tandartsen en zeker de laatste jaren nauwelijks pijn gehad.
Als ik bij de tandarts aangeef dat ik ff wil stoppen doet hij het ook, als ik zeg dat ik verdoofd wil worden ook al is het iets kleins dan krijg ik een verdoving.....
Maar toch blijf ik bang, ik denk dat pfff26 het wel bij het rechte eind heeft.
Re: ik snap mijn angst niet
Ik vind dit een interessant onderwerp: angst die LIJKT nergens op gebaseerd te zijn. Er lijkt een groot verschil te zijn tussen angst voor tandartsen en angst voor andere medische situaties.
Ik denk dat dat (mede) te maken heeft met de volgende dingen:
- Je mond is onderdeel van je hoofd, en als ik denk waar in mijn beleving mijn "ik" zit, dan is dat in mijn hoofd. Van andere
delen van mijn lichaam kan ik nog denken dat ze een eind(je) van me af zitten, maar mijn hoofd en mijn mond, dat ben "ik".
- Vervolgens zit die mond dan voor mijn keel en als die afgesloten wordt kan ik niet meer praten en misschien zelfs niet
meer ademhalen en vervolgens stikken.
- En dan lig je bij een tandarts ook nog eens horizontaal, waarbij die tandarts rechtop staat/zit en boven je is. Zowel die
(ver)houding als de fysieke afstand tussen patiënt en tandarts is er één die ver afwijkt van wat er in normaal sociaal
verkeer plaatsvindt. Die houding doet mij trouwens erg denken aan hoe het spelen/vechten van onze honden vroeger
vaak eindigde: de hond die dreigde te verliezen ging op zijn rug liggen met geopende bek. De andere hond ging erboven
staan.
- Een mond is ook nog eens een redelijk intiem lichaamsdeel in normale sociale situaties.
Een aantal mensen lukt het blijkbaar "een knop om te zetten"" en zich bewust of onbewust te realiseren dat de manier waarop jij en je tandarts met je mond omgaan een andere is dan in het normale sociale leven, dat angst voor niet kunnen praten en zelfs stikken niet echt reëel is. Maar een heel aantal mensen lukt dat ook niet. En dan komen gevoelens als controleverlies, zoals Denise1974 en pff26 dat al noemden, boven.
Jouw reactie is dan:en dat is best begrijpelijk. maar het heeft geen zin boos te worden op jezelf. (En het ontneemt jezelf zelfs de mogelijkheid om objectief naar je situatie te kijken en mogelijk te ontdekken wat welke gevoelens nu eigenlijk bij je opkomen en waar die vandaan komen).
Misschien zit ik totaal mis, maar misschien heeft jouw angst te maken met het niet sociaal normale zoals ik dat hierboven heb proberen te beschrijven. Als dat het geval is, bedenk dan dat het helemaal niet zo vreemd is dat je die angst hebt. Wat je vervolgens kunt doen (en wat bij mij deels helpt) is je heel goed realiseren dat de situatie bij een tandarts een medische is, dat er zo heel goed gekeken en gewerkt kan worden, en dat dat allemaal in JOUW voordeel is.
Nog even een vraagje: is er bij jou ook iets aanwezig van schaamte voor je gebit of schaamte over het feit dat je je gebit in het verleden en/of nu niet goed verzorgd hebt?
P.S. Als ik dit stukje van mezelf nog eens overlees, lijkt het dat ik wel erg zakelijk (ik begin met het een interessant onderwerp te nomen) met je probleem omga. Maar weet dat ik het heel erg vind dat er nog zoveel mensen zo bang voor tandartsen zijn. En ik vind het ook heel erg vervelend voor jou dat je nog zo middenin die angst zit en als ik kan, dan wil ik je graag helpen te zoeken naar een oplossing. Het feit dat je je probleem hebt beschreven hier op dit forum, dat is al een hele goede eerste stap.
Ik ben benieuwd of je wat hebt aan mijn reactie en aan die van de andere twee personen.
Re: ik snap mijn angst niet
dat zou nog best wel eens kunnen, als ik voor controle moet, en ik lig en de tantartsstoel en hij gaat dan kijken, heb ik al zoiets van: "als er maar niks is"
dan hoop ik dat hij snel klaar is. ik heb daar dus niks over te zeggen. maar aan de andere kant is het wel een hele aardige tandarts die de tijd neemt voor me en mijn angst begrijpt, dus ik vertrouw die man wel.
als er schaamte is, is het minimaal. ik ben eerder obstinaat, ik heb "lak" aan wat anderen denken of van me vinden.
met dat soort dingen hou ik me niet vaak mee bezig :lol:
ik vind je niet "zakelijk" overkomen hoor. :P
ik heb wel wat aan jullie reactie gehad, ik kan me er wel iets bij voorstellen dat het een probleem is met het fenomeen "controle verliezen", maar ik kan het me niet voorstellen dat zich dat zo vreselijk extreem moet uiten. laatste keer bij de tandarts was ik blij dat ik buiten was, ik werd al een klein beetje duizelig, dan denk ik bij mezelf: "nou nou nou, het is niet leuk en gezellig bij de tandarts maar om daar nou zo licht in het hoofd te worden???"
ik vind dat gevoel zo ontzettend overtrokken. en zo overdreven hoeft het toch niet, er zal toch wel een soort van oplossing mogelijk moeten zijn?
Ralph
Re: ik snap mijn angst niet
Afgezien van wat hier allemaal al is gezegd; ik weet uit ervaring dat je verzet tegen de angst (dus je boosheid en frustratie over de angst zelf) een behoorlijk effect kunnen hebben op je beleving van de angst.
Vind het een beetje lastig uit te leggen, maar bij mij was het niet erkennen van de angst en er tegen vechten juist de zuurstof voor het vuurtje...
Ik kan niet zeggen dat het wel erkennen en stoppen met verzetten tegen de angst nou een héél grote verbetering heeft gebracht, maar het is wel minder vermoeiend.
Kortom: probeer te accepteren dat je inderdaad gewoon hartstikke bang bent en dat er te laten zijn (dus niet tegenhouden/blokkeren), dan heb je best kans dat het effect van de begripvolle ta ook wat groter wordt of meer/beter binnenkomt.
Hoop dat je een beetje kunt volgen wat ik probeer uit te leggen ('t is al laat voor mij :smt003 )
Succes en sterkte!