Ongezonde angst, wat nu te doen???

Als kind liep ik door een ongeval meerdere aangezichtsfracturen op.
De kaakchirurg redde mijn gebit. Gelukkig!
Ik was volop aan het wisselen, alles kon worden gered.
Maar de pijn die volgde zorgde ervoor dat ik nooit meer rustig naar de tandarts ging.

Mijn ouders sleepten mij ieder half jaar mee naar de tandarts. Een aardige man, die altijd netjes verdoofde en tijd voor me nam. Maar de angst bleef niet alleen, hij bleef ook groeien.
Toen ik 18 was en mijn ouders niet meer zoveel te zeggen hadden, besloot ik niet meer te gaan.
Slechte keuze, achteraf.
Anderhalf jaar later zat ik er dan weer. Overal pijn, kon niet meer eten. Maar ook niet meer slapen met de wetenschap dat ik weer die stoel in moest. De tandarts verwees me door naar een angsttandarts, die onder lachgas mijn gebit in orde maakte. Het ging redelijk, en ik beloofde mezelf dat ik braaf ieder halfjaar de controle zou doorstaan.
Ik moest weer terug naar mijn eigen tandarts. Hij nam weer evenveel tijd, hij verdoofde alles prima als dat nodig was en legde alles perfect uit. Niets aan de hand, zou je zeggen, en mijn vertrouwen groeide, mijn angst nam af.
Maar toen ging mijn tandarts verhuizen, en ik kreeg een nieuwe. De eerste controle ging goed, ik had 1 gaatje.
Dat boorde hij zonder verdoving, het deed behoorlijk zeer en daarmee was mijn angst herboren. Mijn vertrouwen was weg.
Ik ging terug naar de angsttandarts, na weer een jaar niet naar een tandarts te zijn geweest en last te krijgen.

9 weken geleden kreeg ik zeurende kiespijn linksonder. 2 dagen later zat ik huilend van de pijn bij een dienstdoende tandarts. Ik durfde eigenlijk niet maar de pijn was niet langer vol te houden dus ik moest iets.
Tand verdoofd maar boren was niet te doen. Eerst maar een week antibiotica.
Een week later was de pijn weg, en ik ging vrij rustig naar mijn angsttandarts. Lachgas erbij, verdoofd en ik dacht dat het allemaal wel goed zou komen.
Dat kwam het niet. Het boren ging goed maar met het veilen moesten ze me met 2 man vasthouden van de pijn. De tandarts kon de behandeling niet afmaken, en met nog een kuur antibiotica op zak maakte ik een afspraak voor een week later.

De tandarts legde alles uit, en vertelde mij dat de verdoving nu zou werken. Hij was 98% zeker dat ik niets zou voelen.
Weer ging ik vrij rustig de stoel in. Verdoven was niet nodig, de zenuw zou dood zijn.
Nou, dat was hij niet. Weer de vreselijke pijn tijdens de behandeling, die weer niet afgemaakt kon worden.
Thuisgekomen kreeg ik aangezichtspijn. Vreselijk. Van mijn oor tot mijn kin had ik zenuwpijn die niet te houden was. Van de EHBO kreeg ik tramadol, dat was het enige wat hielp.
Een week later dus weer naar de tandarts, en het hele verhaal herhaalde zich weer.
Weer die pijn, weer een noodvulling en ik moest nog een keer terugkomen.

Maar ik durfde niet meer. Ik huilde wat af, kreeg paniekaanvallen en kon nergens anders meer aan denken dan aan de tandarts. Radeloos ging ik terug naar de kaakchirurg die me als kind had geopereerd, en die ik vertrouwde.
Hij maakte een foto, legde alles uit en zei dat ik met een gerust hart naar de tandarts kon om de wkb af te laten maken.
Hij was 99% zeker dat de zenuw dood was. Maar ook hij had het mis.
Na de behandeling kreeg ik weer vreselijke kiespijn. Ik begon me af te vragen of de tandarts alles wel goed deed, en ging terug naar de kaakchirurg. Na een nieuwe foto te hebben gemaakt zei hij dat ik een apexresectie moest ondergaan.
Tranen met tuiten. De chirurg besloot mij zo niet te behandelen maar mij onder narcose te laten gaan.
Ondertussen ging ik zelf naar een psycholoog, want mijn angst leek mij niet meer gezond.
In 9 weken tijd was ik van angst en tandpijn 10 kg afgevallen. Ik sliep niet meer, at niet meer en de tandarts lijkt een obsessie te worden. Ik kan nergens anders meer aan denken.

Vorige week donderdag moest ik in het ziekenhuis zijn.
De apex was goed gegaan, maar ik werd wakker met behoorlijk wat pijn. Die overigens met pijnstillers best goed te bestrijden was. Vrijdag en zaterdag voelde ik vrijwel niets, maar zondag kreeg ik napijn. En ik was bang. Zo bang dat er toch iets niet goed zou zijn.

Maandag moest ik op controle en alles zag er goed uit.
Maar nog steeds voel ik van alles in mijn mond. Soms lijkt er een kies linksonder (waar de apex is gedaan) koud te kloppen. Soms lijken mijn voortanden te kloppen, of mijn tandvlees zeer te doen. Er zitten natuurlijk nog hechtingen in.
Het vreemde is dat ik die "pijn" steeds voel. Ik zet het tussen aanhalingstekens omdat pijn eigenlijk geen goed woord is. Het is gewoon een raar gevoel. Als ik bezig ben, geconcentreerd iets doe, is de pijn weg.
Zodra ik niets te doen heb en ik eraan denk, komt het opzetten. Of zodra ik moet eten, dan ben ik ook bang dat ik pijn krijg.

Ik moet nog terug naar de tandarts om de noodvulling te laten vervangen.
Ik heb nog geen afspraak gemaakt, ik durf gewoon niet. Ik ben zo bang dat het weer pijn gaat doen.
Dat blijkt dat er iets niet goed is gegaan en er toch nog een ontsteking zit ofzo.
Ik durf niet meer.

Rechtsboven heb ik last van warm en koud. Behoorlijk last.
Eigenlijk zoveel last dat ik vrijwel niets meer kan eten. Maar ik durf er niets meer van te zeggen.
Wat als hij daar ook een wkb wil doen?

Mijn vraag is wat moet ik nu doen?
Die noodvulling zal er een keer uit moeten, dat snap ik. En te lang uitstellen zorgt er straks voor dat hij er vanzelf uitvalt en dan durf ik waarschijnlijk helemaal niet meer.
Maar die andere pijn, zou dat echt pijn zijn? Zou er bijvoorbeeld een andere kies ook ontstoken zijn?
Of zou het iets psychisch geworden zijn? Zou dat kunnen?

Ik denk nergens anders meer aan dan aan mijn tanden, durf bijna niets meer te eten, slaap slecht en heb weinig plezier met de feestdagen door al die ellende.
Hoe kan ik nu het beste verder? Afwachten? Naar de tandarts, de psycholoog of de kaakchirurg? :smt010