MIJN VERHAAL Lang & Ellendig... :-(

MIJN VERHAAL, de lange versie. Sorry daarvoor, maar ik moet 't gewoon even kwijt, denk ik.

Oké, waar zal ik beginnen? Ik zal proberen duidelijk mogelijk te omschrijven hoe het zo is gekomen dat ik op mijn dertigste al drie kiezen mis. Ik ben niet echt goed in de tandartslingo, dus zonder de officiële termen...

--------------------------------------------------------------------------------

Mijn hele leven lang heb ik mijn gebit altijd goed verzorgd; elke dag minimaal 2x poetsen en iedere 6 maanden naar de tandarts. Ik heb altijd gedacht dat ik gewoon enorm veel pech had en ik daardoor zo vaak in de stoel van de tandarts zat. Nu begin ik toch een beetje te twijfelen tussen 'pech' en 'onbekwaam handelen / nonchalance / nalatigheid' van mijn (inmiddels) ex-tandarts. Voor de duidelijkheid: ik wil mijn ex-tandarts niet in een kwaad daglicht stellen, ik vond het altijd een fijne vent. Maar ik kan het niet helpen dat ik op zoek ben naar een antwoord op de 'schuldvraag' en/of de oorzaak.

Nou goed, ik heb altijd al een beetje een zwak gebit gehad. Dat begon al met mijn melktanden. Ik vond het toen best stoer dat ik de eerste op de lagere school de allereerste in de klas was met een vulling. How little did I know! Hoe dan ook, de echte ellende begon denk ik zo'n jaar of 10 geleden. In vrij korte tijd onderging ik drie wortelkanaalbehandelingen aan drie verschillende kiezen (linksonder, de achterste 2 en rechtsonder, de een-na-achterste) na behoorlijk heftige ontstekingen. Een van de behandelingen was zelfs een acute wortelkanaalbehandeling op zondag(!) omdat ik door de grond zakte van de pijn. Deze drie kiezen waren al een tijdje probleemgevalletjes. Ik dacht dat ik na de wortelkanaalbehandelingen het ergste wel zou hebben gehad. Niet dus...

Af en toe ging het een jaartje (of zelfs langer) goed, maar dan toch begonnen de drie bewuste kiezen weer te rommelen. De oplossing; kronen. Kronen? Die zijn toch voor oude mensen? Ik denk dat ik 25 of 26 was toen ik mijn eerste kroon op een van de probleemkiezen kreeg. De tweede en derde kroon volgden ook vrij snel. Het was duur en de behandeling was vervelend. Er ging dan ook het nodige mis; zo moest 1 kroon helemaal opnieuw gemaakt worden omdat m'n tandarts nog niet helemaal tevreden was. (Wat ik overigens alleen maar een goed teken vond!) En ach, ik heb altijd pech met mijn gebit, Murphy's Law, laat 'm maar opnieuw maken. Eind goed, al goed. Het was een rib uit m'n lijf, maar nu wist ik zeker dat er met deze drie kiezen nooit meer wat kon gebeuren. Althans, dat dacht ik...

Totdat ik een koekje (geen hard stroperig geval, maar een zandkoekje) at en ik een van m'n kronen uitspuugde. Hmm.... vreemd, maar kan gebeuren. Toch? Ik weet het niet precies meer, maar volgens mij is er twee keer spontaan een kroon afgevallen en zat er twee keer eentje los. De kronen die uit zichzelf loslieten zijn er door de tandarts vrijwel moeiteloos weer opgezet. Tsja.... irritant, het hoort niet te gebeuren, maar ach. Het is een kwestie van dat ding er weer opplakken en weer naar huis. Geen pijn, geen torenhoge rekening, pech, 't zal wel.
Maar, de kronen die loszaten, dat was een ander verhaal. Dat was best naar, want dan moest de tandarts de loszittende kronen er eerst - met grof geweld - aftrekken. Brrr.... Bij de eerste loszittende kroon was dit echter een fluitje van een cent. Niet prettig, maar zo gebeurd. Bij de tweede ging het allemaal niet zo soepel...

De tandarts trok en duwde en trok en duwde aan de kroon, maar het ding wilde niet loslaten. Ik moest maar even een weekje aan het ding gaan wrikken thuis en dan een nieuwe afspraak maken, dan zou die kroon er zo af zijn. Als ik hem thuis er zelf nog niet af had weten te pulken. Heel eerlijk gezegd had ik er niet zo'n zin in om zelf te gaan wrikken en heb ik het maar even zo gelaten. Totdat ik een verre reis ging maken en dacht dat het verstandiger was voor die tijd die kroon vast te zetten. Ik zag mezelf in mijn dromen (of eigenlijk nachtmerries) namelijk al in een derdewereldland in een of andere vieze tandartspraktijk liggen met een enorme ontsteking. Nee bedankt.
Deze keer trof ik de collega van mijn tandarts (in dezelfde praktijk, ik kwam wel vaker bij hem voor controle e.d, maar meestal niet voor moeilijke behandelingen). Zijn bevinding was dat mijn kroon (het kapje) helemaal niet loszat, maar dat de speling dieper zat, bij de wortel. Oeps. Hellup! Een probleem wat hij niet kon oplossen, dit moest ik laten behandelen door mijn eigen tandarts.

Afijn, eerst op vakantie, dan maar weer een afspraak maken. Had ik al gezegd dat als ik bijvoorbeeld in november belde voor een afspraak ik dan meestal op z'n vroegst zo'n 6 maanden later ergens wel geholpen zou kunnen worden? Daar lag ik dan weer, enige tijd later dus, voor de derde keer voor dezelfde loszittende kroon. Mijn tandarts veegde de bevinding van zijn (inmiddels ex-collega) direct van tafel. Onzin, het is gewoon je kroon, ik trek 'm er af en dan komt alles weer goed. Nou, zo geschiede, wederom met grof geweld werd het kapje eraf gerukt en er weer op gelijmd. Direct, terwijl ik nog in de stoel lag, ontstond er aan de binnenkant van die kies op m'n tandvlees een klein bobbeltje. Ojee! Mijn tandarts zei dat dit geen kwaad kon en dat bobbeltje vanzelf zou wegtrekken. Niet dus.

Sterker nog, de bobbel groeide en groeide en er kwam er nog een bij aan de buitenkant van mijn kies. Kortom, het was een puinhoop linksonder in m'n mond. Ik besloot een nieuwe tandarts te zoeken. Ik speelde al langer met het idee, ik was namelijk verhuisd en woonde op zo'n 40 kilometer afstand van mijn tandarts. Daarnaast had hij het, sinds het vertrek van zijn collega, nog drukker dan anders. De laatste keer dat ik er was, behandelde hij volgens mij drie patiënten tegelijk en was daardoor de persoonlijke aandacht gedaald tot het absolute dieptepunt. En dan was er ook nog de twijfel...
Mijn nieuwe tandarts (eerste indruk; fijne vent, tijd voor de patiënt, duidelijke uitleg) maakte een foto van de boel linksonder en liet weten deze case te willen overleggen met een collega-tandarts. Prima. Zijn conclusie was niet zo fraai; van mijn twee achterste kiezen waren de wortels op verschillende plaatsen geperforeerd / gebroken. Sowieso op de plekken waar de ijzeren stiftjes van de kronen zaten. Hmmm... interessant en nu? Tsja... doorverwijzing naar de kaakchirurg. Ehm, dat is toch in 't ziekenhuis? Eng!

Wat een leuke vent, die kaakchirurg; heel aardig, heel duidelijk, nam echt de tijd voor me (de rekening was ook behoorlijk gepeperd, maar goed). Misschien gedroeg hij zich zo omdat hij slecht nieuws had. Behandeling was onmogelijk. Zou de perforatie zich hebben beperkt tot de wortelpunten, dan was opereren (o.i.d.) wel mogelijk, maar omdat die wortels zo poreus waren als een.... ehm... kan geen juiste metafoor vinden. Wat bedoelt u? Behandeling niet mogelijk? En nu? Toen kwamen bij mij de tranen (ik had overigens al heel vaak gehuild in de tandarts stoel, maar deze boodschap maakte me echt verdrietig). De kiezen zijn niet meer te redden en moeten worden getrokken. Er uit. Voorgoed. Een groot gat...

1 Oktober, d-day, kiezentrekdag. Ik denk dat ik het een beetje geblokkeerd had in mijn hoofd. Dat dit echt zou gaan gebeuren. Wat moet ik vandaag allemaal doen; boodschappen, administratie, naar de kaakchirurg, sporten, eten bij vriendin x. Helemaal niet beseft hoe groot het drama was wat me te wachten stond. Oké, ik overdramatiseer het nu, maar het was absoluut een traumatische ervaring. Toen ik dat blauwe doek over m'n hoofd had liggen en de kaakchirurg (voor m'n gevoel) z'n volle gewicht in de strijd gooide om mijn kiezen eruit te breken, raakte ik enigszins in paniek. Helemaal toen ik ze eerst hoorde zeggen: "Zonde zeg, van die kiezen, zo'n jonge meid". En toen de boel eenmaal open lag: "Jeetje, wat was dit nodig, er zitten ontstekingen zo groot als knikkers!". Ehm, fijn. Ik was helemaal de weg kwijt. Ben in tranen naar huis gereden om vervolgens anderhalve dag in joggingpak op de bank te liggen. Tuurlijk deed het pijn, maar ik miste vooral mijn mooie grote witte kiezen.

Het volgend traject; de implantaten. Minimaal 2000 eurie per stuk. Slik, dat is niet misselijk! Maar eerst moet de boel in m'n mond herstellen. Ik was blij toen na een week die vieze hechting er uit viel. (Gadver, wat kan zo'n klein stukje draad stinken zeg!) Het is nu de vraag of er, na al die tijd en gemene ontstekingen, nog wel genoeg bot over is om de implantaten te plaatsen. Ik vrees het ergste, lijkt me duidelijk. Morgenochten moet ik voor controle naar de kaakchirurg, ben heel benieuwd wat hij gaat zeggen!

Dan is er natuurlijk nog kies nummer drie. Die is al tijdje niet meer voorgekomen in het verhaal. Hoe zou het daar mee zijn? Het antwoord is SLECHT. Ja, met hoofdletters. Nadat ik over de ergste schrik van het trekken van die twee kiezen heen was en ik gewend was aan dat rare gat, ging het rechtsonder weer rommelen. Misschien omdat ik alleen maar aan de rechterkant kan eten door dat gat. Maar nee, er kwam ook een bultje bij. Hmmm, vreemd. En dat bultje werd steeds groter en groter. Snel weer naar de tandarts. Bang vroeg ik hem of ik nu nog een kies moest missen. Nou, dat zou volgens de tandarts wel meevallen. Toen ik hem aan de telefoon had voor de uitslag van m'n foto vond hij het volgens mij ook oprecht vervelend om me te moeten melden dat de situatie rechtsonder toch verdacht veel lijkt op die van de kiezen linksonder. Kut. Ja, vloeken mag nu wel hoor! Weer doorverwezen naar de kaakchirurg. Morgen zal hij ook over kies nummer drie zijn oordeel gaan vellen. Ik ben op het ergste voorbereid en neem al langzaam afscheid.

Eindstand; ik ben 'nog maar' dertig en mis twee kiezen, hoogstwaarschijnlijk bijna drie. Die gaten vind ik echt een armoedig gezicht en daarbij komt dat ik niet echt goed kan eten. Dus moet minimaal 6000 euro ophoesten voor drie implantaten, maar ik reken op meer, aangezien het bij mij altijd de 'worst case scenario' betreft.

--------------------------------------------------------------------------------


Tsja, dit is dus mijn verhaal. En nu vraag ik me af: Waar heb ik dit aan verdiend? Waarom? Hoe komt dit? Wat is de oorzaak? Maar ook; is het de schuld van de tandarts? Kan ik een schadevergoeding lospeuteren? Of: Heb ik een of andere hele zeldzame ziekte en verlies ik nu een voor een mijn kiezen? En dan wat meer praktisch: Wordt er dan echt helemaal niks vergoed door de verzekering / Zilveren Kruis Achmea? Ook niet in mijn specifieke geval? Waarom niet? En ga zo maar door...

Pfff.. het is echt een lang verhaal geworden. Maar, het voelt wel lekker om het even op te schrijven. Ik weet eigenlijk niet wie het zou moeten lezen, maar goed.

Reacties van lotgenoten zijn altijd goed (behalve hele enge, nare en bloederige ervaringen), advies over verzekeringen / vergoedingen ook zeer welkom, meningen van echte tandartsen (of zij die zich op dit forum voordoen als tandarts) kan ik ook waarderen. Maar het liefst hoor ik natuurlijk: "Hey, dit heb ik ook gehad, precies zo, en het kwam door dit en dat en toen is alles vergoed door de verzekering. Eind goed al goed." ;-)

Groeten en bedankt!