Mondzorgers: wat hebben jullie geleerd over angstige mensen?

Hang heel duidelijk van je affiniteit af. Tijdens de opleiding is het voor iedeeen een beetje erbij in de kindertandheelkunde. Soms wat aanvulling bij een blik op het CBT. Nascholing te over, maar ik kwam er altijd dezelfde circel mensen tegen.

Ik heb gewoon geleerd om alles uit te leggen wat ik doe. HOe je kinderen zou moeten benaderen, heb ik vooral bij het maken van mij scriptie geleerd. Maar hoe om te gaan met angstige volwassenen..ik geloof niet dat ik het tijdens de opleiding heb gehad. Denk ook dat je dat een beetje in je aard moet hebben.

Denk ook dat je dat een beetje in je aard moet hebben.

Denk je dat echt? Als leek heb ik het idee dat angst heel vaak voorkomen kan worden als behandelaars er voor zorgen dat ze niets onverwachts doen en mensen goed wordt uitgelegd waarom iets moet gebeuren. Dat moet iemand toch kunnen leren?
Er zullen altijd wel mensen blijven die bang zijn, en niet iedere behandelaar zal de emoties van een patient even goed kunnen beoordelen, maar als je het geven van voldoende uitleg niet aangeleerd krijgt en kunt blijven opbrengen vind ik je als behandelaar of een sukkel of een respectloze hork.

Nah jah, als patienten eenmaal echt angstig zijn moet je vast heel veel geduld hebben en dat op kunnen brengen zal je inderdaad wel een beetje in je aard moeten hebben... oke, je hebt gelijk ;-)

Ja kan een aap een kunstje leren, maar je kan een aap niet leren improviseren....

Wij hebben er op de opleiding wel wat over gehad, maar niet echt veel.

Zoals Lieneke zegt, veel uitleggen en veel geduld. En uitleggen dat het niet erg is. Goed op de ademhaling letten.

Mijn beste les was mijn jeugd. Ik heb 3 jaar bij een angsttandarts gelopen omdat de tandarts mij niet meer wilde behandelen. Van 7 tot 10 jaar. Met inhalatie-sedatie en al. Nog steeds ga ik met tegenzin naar de tandarts. Mijn werk stimuleert mij om te gaan en heeft veel angst weggenomen. Ik heb een beetje een zwak voor zeer angstige patienten. Zo herkenbaar.

Ik heb gewoon geleerd om alles uit te leggen wat ik doe. HOe je kinderen zou moeten benaderen, heb ik vooral bij het maken van mij scriptie geleerd. Maar hoe om te gaan met angstige volwassenen..ik geloof niet dat ik het tijdens de opleiding heb gehad. Denk ook dat je dat een beetje in je aard moet hebben.

ik doe gewoon hetzelfde, intreden in de belevingswereld, lekker monotoon praten, voornamen gebruiken en controle momenten inbouwen voor ze. volwassenen zijn eigenlijk grote kinderen......... zeg maar. En angst geeft aanleiding tot regressie, dus een beetje eenvoudige praat is dan best goed. Doel heiligt middelen, maar de persoon moet vertrouwen hebben en de wil om verder te komen. Is dat er niet, dankejje ut shakuh

ik doe gewoon hetzelfde, intreden in de belevingswereld...

Oow dáárom begon de mijnse vorige week over motoren te ouwehoeren! (hij had een vriend met een motor die niet vies mocht worden en had geconcludeerd dat ik anders was... "Mja, ik ben niet zo'n poetser" Ging ie vervolgens serieus op antwoorden. Da's dan toch weer jammer.)

Wat doet dat dan met je?

Wil jij nu ook een serieus antwoord van mij?

nee, ik bedoel, dan leutert ie over zichzelf, en het zou over jou gaan. dus ik denk, die neemt me niet serieus.......... mensen die het gesprek continu naar zichzelf trekken zijn best vermoeiend

Het ging eerst over mij (dat ik ook op de motor rij als het regent). Meestal zegt ie plusmin niks, dus ik ben allang blij met een beetje normale conversatie en wat afleiding. Tijdens slechts een minuut stilliggen loopt de spanning al lekker op namelijk.

Weet je wat ik wel een beetje eng vind? Ik heb al een paar keer iets van behandeling geweigerd en daar is ie tot nu toe altijd in mee gegaan. Ik probeer zo'n weigering te onderbouwen en verwacht dan een gelijkwaardig gesprek, maar dat volgt niet. Ik heb dus wel controle, maarre, er mist wat feedback. En idd vraag je je dan af hoe serieus iets wordt genomen.

Ik zit de halve dag te praten tegen de patienten in de stoel. In eerste instantie praat ik ze suf door tijdens de behandeling nog maar eens instucties of informatie te herhalen. Als er een algemene vraag is, dan beantwoord ik die vaak tijdens het behandelen. In veelvoud. Herhaling, herhaling.... Veel (angstige) patienten vinden het prettig als ik praat tijdens de behandeling en dan vooral niet teveel over de behandeling. Dat leidt af. Alleen als er iets gaat veranderen of iets moet gebeuren het wel even aangeven. Sommigen vinden het zo gezellig, dat ik ze achteraf mijn behandelkamer bijna niet uit krijg. Ik heb wel eens een dag dat ik gewoon wat minder zin heb ik geklets. Dan krijg ik nog wel eens het verzoek of ik wat wil vertellen...

Luisteren is ook erg belangrijk, maar ook daar een beetje oppassen dat je niet de psycholoog wordt. Er zijn mensen die hun hele hebben en houden op tafel gooien en meer komen om hun hart te luchten, dan voor de behandeling. Dat leidt weer af van het doel.

Er zijn ook patienten waar ik, buiten de instructies enzo, bijna niet tegen spreek tijdens de behandeling. En dan is er nog een hele, kleine groep die niks wil weten. niks vertellen. Vooral niet uitleggen wat parodontitis precies is, dat willen ze pas na de behandeling weten... Gewoon opdracht geven en gewoon behandelen. Je merkt vaak snel genoeg wie wat wil/nodig heeft.

Een beetje feedback is wel gewenst trouwens. Al is het maar om te bevestigen dat u de consequenties van uw keuze heeft begrepen. U dwingen tot een keuze is echter weer niet de bedoeling (tenzij uw optie onmogelijk is, natuulijk). Tenminste, zo denk ik erover. Dat is niet ieders mening.

nee, ik bedoel, dan leutert ie over zichzelf, en het zou over jou gaan. dus ik denk, die neemt me niet serieus.......... mensen die het gesprek continu naar zichzelf trekken zijn best vermoeiend

Oh, dat doe ik ook :oops: Mensen vragen er hier ook naar. Maar dat komt misschien omdat ik ook in mijn eigen dorp werk. Bovendien kan je niet steeds de patient aan het woord laten; die ligt met zn mond open. Ondertussen babbel ik en werk ik in de mond ter afleiding.

Ik woon wel in een stad, maar een kleine. Via via blijken we dan vaak zelfde kenissen te hebben oid. Een patient bleek een buurvrouw te zijn. Ik heb oude klasgenoten, ouders van klasgenoten, leraren, oud-collegas, vrienden van familie, oude speelkameraadjes, mensen die ik ken uit mijn uitgansleven in de studententijd, de slager waar ik altijd kom, de postbode van mijn moeder, etc, etc. Een van mijn familileden is een bekende naam in de stad en zo'n beetje alle 50-plussers die uit de regio komen kennen hem. En mij vaak ook, omdat hij mij en mijn neven vaak op sleeptouw nam. Ik heb echter meestal geen idee wie zij zijn.

Nu weet je dit niet altijd direct, soms kom je er pas na een paar behandelingen achter. Zoals een patient die de buurman van mijn oom bleek te zijn, nadat bleek dat we op dezelfde begravenis waren geweest. Of iemand die je pas opvalt in de stad, als ze eenmaal bij je in de stoel hebben gelegen.
Je merkt in ieder geval dat het voor de patient meestal een band schept. Mensen stappen net wat comfortabeler binnen en blijven meer ontspannen als ze een stukje van je menselijke kant te zien krijgen.

Op de opleiding heb ik geleerd een professionele afstand te houden en dat het ook niet echt professioneel is om dus over je prive-leven/meningen te praten. Maar daar heb ik lak aan. Tijdens het praatje tussen de wachtkamer en de stoel (ca. 1 minuut) is vaak wel al duidelijk wie wel en wie niet om een praatje verlegen zit. De onderwerpen draagt de patient ook aan, niet ik. Het gebeurd zeker niet met iedereen, maar als het er toe komt, dan klep ik een eind weg.