ik heb het gedaan!

Men zegt altijd dat als je een van je grootste angsten hebt overwonnen, dan mag je jezelf belonen. Terwijl ik dit type zit ik dan ook aan een lekker hazelnoten gebakje :P

Echt iets te vieren is er nog niet, maar dat komt binnenkort. Wilde hier mijn verhaal kwijt, heb de indruk dat jullie me wel wat mental support kunnen gaan bieden de komende maanden.

Ik denk, weet het niet eens zeker, dat ik 13 jaar geleden voor het laatst bij een tandarts was geweest. In mijn beleving was dat een hele brute vent, die bovendien op maandagochtend met een flinke kegel na een hockeyborrel boven zijn patienten ging hangen. Ik wist dat er wat vervelend werk moest gebeuren en ik bleef het maar afwimpelen, tot op een gegeven moment ik gewoon maar deed of er geen tandartsen meer bestonden. Ik dacht: ach, als ik er ooit last van krijg, dan ga ik wel. En dat gebeurde niet. Ook niet toen de eerst kies afbrak, en de tweede. En mijn vooraanzicht bleef nog steeds ok dus ach, het zou wel goedkomen (wat je jezelf al niet wijs maakt uit angst ^^).

Goed, inmiddels ben ik 33 jaar, en sinds vorig jaar durf ik officieel mijn bek niet meer open te trekken. Ik ben veranderd van een spontaan, breeduit lachend, sociaal mens met een druk sociaal leven, naar iemand die het liefst maar thuis blijft uit angst dat iemand haar gebit ziet. Ik had al een paar keer gezocht naar informatie over angsttandartsen, maar durfde toen nog steeds niet. Een week of drie geleden echter, ik had late dienst en zat alleen op kantoor, heb ik toch maar eens informatie opgevraagd bij de ******* (lekker dichtbij voor me). Ik kreeg 2 dagen later niet alleen hun brochure, maar ook meteen een afspraak, en kreeg toen wel een beetje een paniekaanval maar besloot dat het nu echt tijd was. Tegen niemand iets verteld tot 2 dagen van te voren aan mijn moeder. En toen afgelopen vrijdag dus naar die afspraak. Het zweet stond me in de handen, heb wel 10 keer rechtsomkeert willen maken, en nog voordat ik binnen was had ik al 2 huilbuien gehad. En toch, met opgeheven hoofd daar naar binnen. Alle lof, tot dusver, voor hoe je daar ontvangen wordt, en verder wordt begeleid. Eerst maakten ze foto's, niet echt een Doutzen Kroes smile, vervolgens ging ik bij de tandarts binnen (die gaf me meteen een tissue bij binnenkomst :P) en hij bevestigde wat ik eigenlijk al wist. Niet meer te redden, prothese boven en onder, mogelijk later vervangen door een klikgebit met implantaten, zometeen direct een afdruk maken en dan 24 augustus onder narcose. Ook het maken van de afdrukken viel uiteindelijk best mee.. de eerste afdruk bovenkant was een enorme worsteling, dus daarna kreeg ik een spray die mijn mond wat verdoofde en toen ging het goed

Het ging allemaal heel snel, maar ik ben me ervan bewust dat ik geen andere keus heb. Zou nog kunnen gaan shoppen voor een goedkopere behandeling maar ach... da's alleen maar nog meer zenuwen en nog meer tranen). Nog steeds heb ik best veel verdriet, maar ik denk inmiddels meer omdat ik het zover heb laten komen, dan uit angst. De grootste angst was denk ik sowieso voor het naar binnen stappen, en de mogelijke afkeurende blikken die ik van een tandarts verwachtte. Maar deze tandarts was gewoon een eerlijke vent, die me niet veroordeelde, maar me wel graag wil helpen. Het is een ontzettende geruststelling dat het onder narcose gaat gebeuren, en hoewel ik nog wel wat schaamte heb over het krijgen van een kunstgebit op zo'n jonge leeftijd, ben ik enorm trots op mezelf dat ik EINDELIJK de moed heb gehad om hieraan te beginnen. En weet je.. 5 dagen na de ingreep vieren we mijn vaders 65e verjaardag, en de gedachte dat ik dan in ieder geval breeduit kan lachen is echt iets om naar uit te kijken! Moet wel nog e.e.a. uitzoeken met betrekking tot de verzekering. Ga maar uit van het slechtste, alles wat ik vergoed krijg valt dan mee.

Als iemand nog adviezen heeft over wat me te wachten staat... ik hoor het graag!