Afgelopen weekeinde was de druppel. Bij het eten van een borrelnootje brak een stuk van mijn voortand af. De tand was al verzwakt, en donkerder, en is nu voor de helft afgebroken.
Ik ben 42. Op mijn 18e ben ik voor de laatste keer bij een tandarts geweest tijdens mijn militaire dienstplicht. Er moesten toen enkele vullingen - die nog door de schooltandarts waren gemaakt - worden vervangen. Ik heb de behandeling toen geweigerd. De laatste echte behandeling door een tandarts, het verwijderen van een tand, is rond mijn 13e geweest. 29 jaar geleden dus...
Veel gelezen gisteren op internet. Ratio tegen gevoel. De ratio is dat de behandelingen tegenwoordig prima pijnloos kunnen verlopen. Het gevoel daarentegen is veel heftiger. Zojuist het aanmeldingsformulier verzonden waarin ik beschrijf dat mijn gebit een puinhoop is. Waarvan ook geen enkele letter gelogen is. Met het verzoek voor een snelle afspraak, een intake, en een behandelingsplan. De tranen springen in mijn ogen na het verzenden. 42 jaar, en tranen in je ogen bij het verzenden van een formuliertje. Tsjaa, gelukkig wint de ratio het nu eens van gevoel.
Mijn houvast is dat ik straks eens onbeschaamd wil lachen. Zonder dat waakvlammetje in je hoofd, die je er toe aanzet om een hand voor je mond te doen. Om niet te uitbundig te lachen. Om nu eindelijk eens mee te praten over tandartsen op verjaardagspartijtjes. Herkennen jullie dat? Als men gaat praten over tandartsen en behandelingen, dat je dan zo snel mogelijk het gesprek op een ander onderwerp wil brengen? Volslagen idioot, zeker ook omdat ik een dochter heb die nu al enkele jaren bij een orthodontist loopt, en daar zonder dwang naar toe gaat. Ze gaat er zelfs zelfstandig naar toe. En dan heb je een vader die niet durft...
Dit is een eerste bericht. Maar het lezen van de berichten hier heeft mij zeker deels geholpen om deze stap te zetten. Daarom post ik hier dit verhaal, zodat ook anderen dit kunnen lezen, en mogelijk ook net dat laatste duwtje krijgen.
En zo schrijf ik mijzelf moed in, maar het gaat nog beginnen. Maar, de eerste stap is gezet!
Ik ben 42. Op mijn 18e ben ik voor de laatste keer bij een tandarts geweest tijdens mijn militaire dienstplicht. Er moesten toen enkele vullingen - die nog door de schooltandarts waren gemaakt - worden vervangen. Ik heb de behandeling toen geweigerd. De laatste echte behandeling door een tandarts, het verwijderen van een tand, is rond mijn 13e geweest. 29 jaar geleden dus...
Veel gelezen gisteren op internet. Ratio tegen gevoel. De ratio is dat de behandelingen tegenwoordig prima pijnloos kunnen verlopen. Het gevoel daarentegen is veel heftiger. Zojuist het aanmeldingsformulier verzonden waarin ik beschrijf dat mijn gebit een puinhoop is. Waarvan ook geen enkele letter gelogen is. Met het verzoek voor een snelle afspraak, een intake, en een behandelingsplan. De tranen springen in mijn ogen na het verzenden. 42 jaar, en tranen in je ogen bij het verzenden van een formuliertje. Tsjaa, gelukkig wint de ratio het nu eens van gevoel.
Mijn houvast is dat ik straks eens onbeschaamd wil lachen. Zonder dat waakvlammetje in je hoofd, die je er toe aanzet om een hand voor je mond te doen. Om niet te uitbundig te lachen. Om nu eindelijk eens mee te praten over tandartsen op verjaardagspartijtjes. Herkennen jullie dat? Als men gaat praten over tandartsen en behandelingen, dat je dan zo snel mogelijk het gesprek op een ander onderwerp wil brengen? Volslagen idioot, zeker ook omdat ik een dochter heb die nu al enkele jaren bij een orthodontist loopt, en daar zonder dwang naar toe gaat. Ze gaat er zelfs zelfstandig naar toe. En dan heb je een vader die niet durft...
Dit is een eerste bericht. Maar het lezen van de berichten hier heeft mij zeker deels geholpen om deze stap te zetten. Daarom post ik hier dit verhaal, zodat ook anderen dit kunnen lezen, en mogelijk ook net dat laatste duwtje krijgen.
En zo schrijf ik mijzelf moed in, maar het gaat nog beginnen. Maar, de eerste stap is gezet!
Re: En weer eentje over de brug
Schaam je niet voor je verleden. Je had blijkbaar een goede reden zolang niet naar een tandarts te gaan. Ik neem aan dat je als kind dingen gevoeld, gezien en/of gehoord hebt die je hebt doen besluiten nooit meer een tandartsbehandeling te willen ondergaan. Dat was TOEN JOUW beslissing. Jij had en hebt recht op je eigen leven met jouw eigen beslissingen. NU heb je je koers gewijzigd.
Heel erg veel succes toegewenst! Als je het nodig hebt: blijf hier schrijven.
Groeten Rixt
P.S. Goed dat je blijkbaar je eigen angst niet hebt overgebracht op je dochter!
Re: En weer eentje over de brug
Bij mij word niks gedaan zonder verdoving...
Re: En weer eentje over de brug
Wat jij beschrijft is zo herkenbaar! Zodra het woord tandarts in een gesprek naar voren komt gaan bij mij allerlei alarmbellen af en breng ik of een ander onderwerp ter sprake of ga ik iets anders doen (naar de wc, iets te drinken inschenken etc..).
Zelf ben ik nu bezig met zoeken naar een prettige tandarts en hopelijk ben ik eind dit jaar zo ver dat ik tijdens een kerstdiner gewoon mee kan praten over de tandarts :)
Heb je al iets gehoord van de tandarts waar je je hebt aangemeld? Succes in ieder geval met de volgende stap!