Mijn probleem is dat ik mij diep, diep schaam om mijn mond open te doen bij een tandarts. Geen angst voor eventuele pijn, maar schaamte. Ik heb in mijn leven (ik ben nu 63 jaar) alle soorten van behandelingen ondergaan. Die varieerden van een beugel over mijn voortanden (nadat die door een vuistslag naar binnen waren geslagen)tot diverse (ingrijpende) behandelingen bij een kaakchirurg. Ook heb ik kronen en bruggen laten maken waar ik dan jaren voor in de schuld zat. Ik heb 12 jaar in België gewoond. Inmiddels weer 2 1/2 terug in Nederland. In België ben ik weer een uitgebreide behandeling begonnen. Helaas verdween mijn toenmalige partner en kon ik de behandelingen niet meer voortzetten. Geloof het of niet, maar ik loop inmiddels bijna 10 jaar met die noodvoorziening rond. Maar nu gaat dat niet meer. De bovenkant wijkt (ik plak dat vast met veel kukident) de nog overgebleven kronen lekken en zijn gezakt, of afgebroken en in mijn onderkaak heb ik de tanden nu zo ver 'opgegeten' dat de zenuwen bloot liggen. Ik heb het niet meer van de pijn. Dus is nu het moment aangebroken dat er actie moet worden ondernomen maar IK SCHAAM mij zo!
Ook moet ik zeggen dat ik geen geld meer heb om aan mijn gebit te besteden. Mijn sterk veranderde financiële situatie laat dat niet toe. Wel heb ik een aanvullende tandartsverzekering.
Ik slik nu paracetamol aan de lopende band om de pijn te verzachten. Ik was altijd zelfstandige maar heb een baantje in een winkel aan moeten nemen om mijn hoofd boven water te houden. Wat eigenlijk niet lukt. Ik werk op afroepbasis en als ik niet werk, krijg ik niet uitbetaald. De behandeling (trekken en een kunstgebit) moet dus snel gaan en ik kan het mij niet permitteren om zonder tanden te lopen. Is er hoop voor mij en welke hoop is dat dan?
Help.
Ook moet ik zeggen dat ik geen geld meer heb om aan mijn gebit te besteden. Mijn sterk veranderde financiële situatie laat dat niet toe. Wel heb ik een aanvullende tandartsverzekering.
Ik slik nu paracetamol aan de lopende band om de pijn te verzachten. Ik was altijd zelfstandige maar heb een baantje in een winkel aan moeten nemen om mijn hoofd boven water te houden. Wat eigenlijk niet lukt. Ik werk op afroepbasis en als ik niet werk, krijg ik niet uitbetaald. De behandeling (trekken en een kunstgebit) moet dus snel gaan en ik kan het mij niet permitteren om zonder tanden te lopen. Is er hoop voor mij en welke hoop is dat dan?
Help.
Re: geen angst voor pijn maar schaamte!
Ik herken je angst en gevoel van schaamte... Heb er zelf jaren mee geworsteld, maar heb afgelopen week de knoop doorgehakt en ben na 22 jaar met knikkende knieen een praktijk binnengestapt. Na lang wikken en wegen en zoeken op Internet heb ik een zgn. angsttandarts gevonden. Nooit durven denken dat er tandartsen zijn met zoveel begrip voor schaamte en angst bij patienten. Ik ben waanzinnig goed opgevangen, er werd ruim de tijd genomen om te praten over hoe ik me bij alles voelde, waar ik me voor schaamde, waar ik bang voor ben etc. De receptioniste, assistente en tandarts zelf waren zo ontzettend aardig en hebben zo hun best gedaan om alles uit te leggen en me te steunen, dat ik echt blij ben dat ik de eerste stap heb durven zetten. Mijn advies: zoek een angsttandarts in de buurt, neem iemand mee, vertel eerlijk waar je mee zit en probeer je schroom te overwinnen.
Heel veel succes!
Re: geen angst voor pijn maar schaamte!
Dank voor je reactie. Alleen al het feit dat er anderen zijn die zich herkennen in mijn verhaal, geeft moed.
Ik heb geen keuze meer.
Teveel pijn nu.
Dat maakt het, hoe raar het ook klinkt, iets makkelijker. Niemand kan lang tegen de pijn van open zenuwen in de tanden van de onderkaak die nog maar enkele milimeters groot zijn..... omdat die tanden 'opgegeten' zijn.
Hoe dit gaat aflopen, laat ik hier weten.
Nogmaals, dank.