Een nieuwe stap in de goede richting

Als kind al was ik als de dood voor de tandarts. Zodra ik niet meer door pa en ma werd meegesleept ben ik dan ook niet meer geweest tot zo'n vijf jaar terug. Ik had kiespijn en dus weinig keus. Na een belrondje langs tandartsen die òf geen patienten aannamen òf geen angstpatienten wilden/konden helpen belandde ik bij een tandarts waar ik in twee weken tijd zes keer ben geweest voor 1 kies. Laat ik het zo zeggen, het heeft mijn angst niet helpen verminderen en nadien ben ik dan ook niet meer geweest. Honderd keer gedacht ik ga nù een andere tandarts bellen maar nooit gedaan. Ondertussen gaan mijn kids wel keurig naar de tandarts (een ander dan die mafkees die ik vijf jaar terug had) en heb ik me altijd zorgen gemaakt wanneer de dag zou komen dat ik vanwege pijn weer geen keus had.

Die dag kwam onlangs en met lood in mijn schoenen heb ik afgelopen week de tandarts van mijn kids gebeld. Gelijk maar met de deur in huis gevallen over mijn extreme angst en gelukkig trof ik aan de telefoon iemand die alle tijd nam, goed luisterde en die me in elk geval het gevoel gaf dat zij in elk geval bereid zijn er alles aan te doen om mijn angst te overwinnen.
En zo belandde ik vanmiddag in de stoel. Aardige tandarts, vriendelijke assistentes en met een flinke dosis bach rescue druppels achter de kiezen (let op deze fijne woordspeling...haha) belandde ik na vijf jaar weer in een tandartsstoel.
Hij nam alle tijd, veroordeelde me niet op mijn angst en bleef rustig praten, vertelde wat hij ging doen en had heel veel geduld.

De schade viel mij nog mee, al moeten er wel twee kiezen uit en moet er een wortelkanaalbehandeling. Stoer als ik me op dat moment voelde heb ik gelijk die afspraken maar gemaakt. Ook mooi een stok achter de deur want ik ben nog niet zo ver dat ik, als ik zeg ik bel van de week wel om een afspraak te maken, ook echt ga bellen.

Wat ik me nou toch eigenlijk afvraag is waarom ik zo vreselijk gestressed ben als het om tandartsen gaat. Tuurlijk, leuk zal ik het nooit gaan vinden maar waarom kan ik er niet gewoon heen met het idee over anderhalf uur (de tijd die hij voor de wkb uittrekt) sta ik weer buiten. Of in het geval van de kiezen, over een half uur sta ik weer buiten. Verstandelijk kan ik het zo goed beredeneren maar mijn gevoel gaat elke keer volledig de andere kant op.

Ik weet dat ik nog een lange weg te gaan heb en dat ik de volgende keer toch weer stijf van de stress in die stoel beland. Gelukkig weet ik nu op voorhand wat er die sessie gaat gebeuren, dat scheelt dan toch wel weer, al zie ik als een berg tegen de wortelkanaalbehandeling op. Gek genoeg lig ik van het trekken van die kiezen veel minder wakker.

Het liefst zou ik voor altijd en eeuwig van mijn angst afkomen, zodat ik gewoon kan slapen de avonden voor de afspraak en ik niet al mijn energie verspil aan zinloze stress.
Iemand een goede remedie?

Aan de andere kant ben ik gelukkig ook wel weer trots op mezelf dat ik vanmiddag ben gegaan en daar niet helemaal over mijn toeren ben geraakt zoals vorige keer bij die andere tandarts. Laat dat alsjeblieft de volgende keren ook zo gaan!