Ik ben nieuw hier en wil even een en ander uitleggen of vertellen.
Ben nooit bang geweest voor de tandarts en ging in mijn jeugd altijd 2x per jaar.
Als je aan mij vroeg: Wil je naar de tandarts of dokter, dan ging ik liever naar de tandarts.
Totdat ik diversen keren kaakontstekingen gehad had en sinds dien ben ik dus erg bang geworden.
Inmiddels ben ik bijna 50 en er moet heel wat gebeuren.
Ik ga soms voor jaren niet naar de tandarts, totdat het weer te laat is, zoals nu dus weer.
Ik laat het steeds tot het laatste komen, dus dat je niet meer kan van de pijn en totdat je met een ontsteking loopt waardoor je feitelijk verder van huis bent. Want dat betekent antibiotica, pijnstillers en een tand of kies die verder verrot en kapot is dan had gehoeven.
Welnu, ik kom net van de tandarts vandaan na maanden weer met pijn en ontstekingen gelopen te hebben.
Eerste antibiotica kuur kreeg ik in november, nadat ik helse pijnen had. Dus ja, dan gaan we wel.
Kuur afgemaakt en niet meer terug gegaan..angst....!!
Totdat nu een paar weken geleden weer diezelfde onsteking op komt zetten, nog meer pijn dan voorheen en de antibiotica slaat niet meer aan. Terug naar een de tandarts en peniciline gehad en nu dan 7 dagen. Samen met pijnstillers sleep ik mezelf zo door de dagen heen hopende dat de pijn snel weg gaat.
Vanochtend terug gegaan om de kiezen te trekken.
Ben bloednerveus, sta te trillen op mijn benen en zeg de hele tijd dat ik niet ga.
Van te voren op fora gelezen over kiezen trekken (alsof ik geen ervaring heb, maar angstige mensen zien graag hun angst bevestigigd en filteren alleen die dingen maar die ze nog meer angst aanjagen) en lees hier en daar dat met een onsteking beter niet getrokken kan worden en lees verhalen van mensen die heel erge pijn hadden bij het trekken door de ontsteking.
Ik had het niet meer van de angst natuurlijk.
Afijn, toch naar de tandarts gegaan, en was heel snel aan de beurt. Beter, anders was ik misschien weer weggegaan.
Tandarts zegt natuurlijk: ga maar zitten' en Ik: Ja maar ben bang, ze zeggen dat trekken zeer kan doen als je ontsteking hebt.' Sta nu echt te trillen met mn hele lijf en heb het niet meer.
Tandarts zegt vriendelijk, maar toch beslist: Nou kom op, ga maar zitten, gaan we even kijken.
Hij verdoofd de hele boel. Voor prikken enzo heb ik geen angst trouwens. Het is echt de angst dat ik iets voel die overheerst.
Daarna kwartier wachten en toen mocht ik weer naar binnen.
Nog steeds bang en zeg het nog eens tegen hem dat ik bang ben en en en ..(arme man, moet hij wel niet denken van me.)
De tandarts blijft geduldig en aardig, edoch resoluut. Pakt een of ander apparaatje en doet iets bij mijn kiezen en vraagt of het zeer doet, knijpt in mn wang of ik dat voel en meer van dat dingen. Uiteraard voel ik niks. Hij legt ook uit dat de verdoving goed werkt, omdat ik niks voel en dat ik geen ontsteking meer heb. Tijdens zijn bezigheden blijft hij praten en dingen uitleggen en wat ie doet.
En praat ondertussen met een vriend van me die met me is meegegaan en legt hem van alles uit ook en die vriend praat gezellig met hem mee alsof ze aan de koffie zitten.
Hij frutselt wat in m'n mond de hele tijd en zegt op een gegeven moment, zo nu nog een stukje van de wortel en je hebt een cyste, die halen we ook even weg. Als hij het gezegd heeft is het geloof ik allemaal al gedaan en gebeurt en je voelt gewoon geen bal. Niks niet!!!
Nu moet hij de andere kies eruit halen, die zit er nog helemaal, de andere was tot op de wortel afgebroken en zo liep ik al jaren. Deze kies heb ik al 2 jaar verwaarloosd, want 2 jaar geleden voor het eerst last toen de vulling eraf viel voor een deel. Gewoon door blijven lopen natuurlijk, met helse kiespijnen voor weken en niet naar de tandarts durven.
Pijnstillers nemen en ik heb ook een verdovingspray die in Nederland denk ik niet te krijgen is.
Met deze kies had ik de kaakonsteking nu dus en nu gaat hij die eruit trekken dus.
Ik zet me geestelijk al schrap en hij praat gezellig door en en en ....
Lang verhaal kort te maken: Ik heb niet eens gemerkt dat hij de kiezen eruit heeft getrokken, zou niet weten hoe.
En die ene kies was tot de wortel helemaal afgebroken.
Waar maken wij angstige mensen ons nu eigenlijk zo druk om?
Wat is nu onze werkelijk angst?
Het stelde gewoon weer helemaal niets voor.
2 kiezen getrokken en je voelt gewoon niets.
Ik ga zo weer terug als het moet.
Het heeft me weer een stukje over mn angst heen geholpen in iedergeval.
Ik denk dat als je lang niet gaat, dat je het in je hoofd gewoon steeds erger en erger maakt en er een soort vorm van hysterie ontstaat over het thema tandarts. Of niet?
Ze kunnen je verdoven en je voelt dan gewoon niets meer.
Er moet nog heel wat gebeuren met mijn gebit, maar kan nu zeggen dat ik met minder angst ga.
Laatste keer was 5 jaar geleden en dat wil ik me niet meer laten gebeuren dat ik mijn gebit zo verwaarloosd heb, het is gewoon afschuwelijk hoe ik er nu bij loop.
Goed, laat 2011 dan een ommekeer zijn en ik hou jullie op de hoogte van het vervolg, indien daar behoefte aan is.
Ik wil bruggen en kronen laten plaatsen en een aantal kiezen moeten getrokken worden denk ik en een voortand staat op uitvallen. Volgende week bespreek ik het met de tandarts als ik terug moet om de hechtingen eruit te halen.
Ben nooit bang geweest voor de tandarts en ging in mijn jeugd altijd 2x per jaar.
Als je aan mij vroeg: Wil je naar de tandarts of dokter, dan ging ik liever naar de tandarts.
Totdat ik diversen keren kaakontstekingen gehad had en sinds dien ben ik dus erg bang geworden.
Inmiddels ben ik bijna 50 en er moet heel wat gebeuren.
Ik ga soms voor jaren niet naar de tandarts, totdat het weer te laat is, zoals nu dus weer.
Ik laat het steeds tot het laatste komen, dus dat je niet meer kan van de pijn en totdat je met een ontsteking loopt waardoor je feitelijk verder van huis bent. Want dat betekent antibiotica, pijnstillers en een tand of kies die verder verrot en kapot is dan had gehoeven.
Welnu, ik kom net van de tandarts vandaan na maanden weer met pijn en ontstekingen gelopen te hebben.
Eerste antibiotica kuur kreeg ik in november, nadat ik helse pijnen had. Dus ja, dan gaan we wel.
Kuur afgemaakt en niet meer terug gegaan..angst....!!
Totdat nu een paar weken geleden weer diezelfde onsteking op komt zetten, nog meer pijn dan voorheen en de antibiotica slaat niet meer aan. Terug naar een de tandarts en peniciline gehad en nu dan 7 dagen. Samen met pijnstillers sleep ik mezelf zo door de dagen heen hopende dat de pijn snel weg gaat.
Vanochtend terug gegaan om de kiezen te trekken.
Ben bloednerveus, sta te trillen op mijn benen en zeg de hele tijd dat ik niet ga.
Van te voren op fora gelezen over kiezen trekken (alsof ik geen ervaring heb, maar angstige mensen zien graag hun angst bevestigigd en filteren alleen die dingen maar die ze nog meer angst aanjagen) en lees hier en daar dat met een onsteking beter niet getrokken kan worden en lees verhalen van mensen die heel erge pijn hadden bij het trekken door de ontsteking.
Ik had het niet meer van de angst natuurlijk.
Afijn, toch naar de tandarts gegaan, en was heel snel aan de beurt. Beter, anders was ik misschien weer weggegaan.
Tandarts zegt natuurlijk: ga maar zitten' en Ik: Ja maar ben bang, ze zeggen dat trekken zeer kan doen als je ontsteking hebt.' Sta nu echt te trillen met mn hele lijf en heb het niet meer.
Tandarts zegt vriendelijk, maar toch beslist: Nou kom op, ga maar zitten, gaan we even kijken.
Hij verdoofd de hele boel. Voor prikken enzo heb ik geen angst trouwens. Het is echt de angst dat ik iets voel die overheerst.
Daarna kwartier wachten en toen mocht ik weer naar binnen.
Nog steeds bang en zeg het nog eens tegen hem dat ik bang ben en en en ..(arme man, moet hij wel niet denken van me.)
De tandarts blijft geduldig en aardig, edoch resoluut. Pakt een of ander apparaatje en doet iets bij mijn kiezen en vraagt of het zeer doet, knijpt in mn wang of ik dat voel en meer van dat dingen. Uiteraard voel ik niks. Hij legt ook uit dat de verdoving goed werkt, omdat ik niks voel en dat ik geen ontsteking meer heb. Tijdens zijn bezigheden blijft hij praten en dingen uitleggen en wat ie doet.
En praat ondertussen met een vriend van me die met me is meegegaan en legt hem van alles uit ook en die vriend praat gezellig met hem mee alsof ze aan de koffie zitten.
Hij frutselt wat in m'n mond de hele tijd en zegt op een gegeven moment, zo nu nog een stukje van de wortel en je hebt een cyste, die halen we ook even weg. Als hij het gezegd heeft is het geloof ik allemaal al gedaan en gebeurt en je voelt gewoon geen bal. Niks niet!!!
Nu moet hij de andere kies eruit halen, die zit er nog helemaal, de andere was tot op de wortel afgebroken en zo liep ik al jaren. Deze kies heb ik al 2 jaar verwaarloosd, want 2 jaar geleden voor het eerst last toen de vulling eraf viel voor een deel. Gewoon door blijven lopen natuurlijk, met helse kiespijnen voor weken en niet naar de tandarts durven.
Pijnstillers nemen en ik heb ook een verdovingspray die in Nederland denk ik niet te krijgen is.
Met deze kies had ik de kaakonsteking nu dus en nu gaat hij die eruit trekken dus.
Ik zet me geestelijk al schrap en hij praat gezellig door en en en ....
Lang verhaal kort te maken: Ik heb niet eens gemerkt dat hij de kiezen eruit heeft getrokken, zou niet weten hoe.
En die ene kies was tot de wortel helemaal afgebroken.
Waar maken wij angstige mensen ons nu eigenlijk zo druk om?
Wat is nu onze werkelijk angst?
Het stelde gewoon weer helemaal niets voor.
2 kiezen getrokken en je voelt gewoon niets.
Ik ga zo weer terug als het moet.
Het heeft me weer een stukje over mn angst heen geholpen in iedergeval.
Ik denk dat als je lang niet gaat, dat je het in je hoofd gewoon steeds erger en erger maakt en er een soort vorm van hysterie ontstaat over het thema tandarts. Of niet?
Ze kunnen je verdoven en je voelt dan gewoon niets meer.
Er moet nog heel wat gebeuren met mijn gebit, maar kan nu zeggen dat ik met minder angst ga.
Laatste keer was 5 jaar geleden en dat wil ik me niet meer laten gebeuren dat ik mijn gebit zo verwaarloosd heb, het is gewoon afschuwelijk hoe ik er nu bij loop.
Goed, laat 2011 dan een ommekeer zijn en ik hou jullie op de hoogte van het vervolg, indien daar behoefte aan is.
Ik wil bruggen en kronen laten plaatsen en een aantal kiezen moeten getrokken worden denk ik en een voortand staat op uitvallen. Volgende week bespreek ik het met de tandarts als ik terug moet om de hechtingen eruit te halen.
Re: Wat een angst...
Re: Wat een angst...
En ik denk dat je grotendeels gelijk hebt dat "we" het in ons hoofd steeds erger maken,
dat deed ik ook: "het is slecht, dus waarom zu ik er nog wat aan (laten) doen".
Plus de angst voor pijn. Maar na twee narcosebehandelingen had ik een mooi gebit.
En nu onderhoud ik het dus wel, want zo moet het blijven!
Ieder half jaar controle, "want in een half jaar kan minder fout gaan",
dus wat er evt. onstaat is dan relatief ook een kleinere reparatie...
Succes met het verdere werk, maar ik heb het idee dat dat wel goed gaat komen!
Re: Wat een angst...
Als je erover nadenkt, dan is het eigenlijk nog raar ook.
Kiespijn hebben doet veel meer pijn dan een tandarts behandeling, die volgens mij heden ten dagen helemaal niet meer pijn hoeft te doen.
Schijnbaar hebben we het er wel voor over om dagen of weken met helse kiespijn te lopen.
En ik heb best erg angst gehad, als iemand erover begon dat hij of zij naar een tandarts moest werd ik al helemaal akelig van het idee.
Ben al jaren met mn gebit bezig, het houdt me elke dag bezig, als ik eet, als ik m'n tanden poets.
Elke dag weer zei en zeg ik tegen mezelf dat ik naar de tandarts moet.
Door de kaakoperaties aan mijn voortanden zijn die ook verkleurd en in de loop der jaren vallen ze er gewoon uit.
Althans bij mij dus. Hier heb ik wel kronen laten plaatsen en heb al een brug. Dat heb ik laten doen toen ik nog in Nederland woonde en ik had een tandarts toen die best wel geduld had met me en veel uitlegde. Om de een of andere reden heb ik dat nodig, dat ze dus zeggen wat ze gaan doen. Eerder ga ik ook niet zitten.
Ik heb nu nog een voortand die echt op uitvallen staat en waar ik al jaren niet mee afbijt of gebruik, puur om de angst dat je dan naar de tandarts moet. Verder moeten al mijn vullingen nu vervangen worden en een paar kiezen die ik getrokken wil hebben en waar ik dan een brug wil hebben.
Ben zo blij dat ik gegaan ben gisteren, het heeft me gewoon even met mijn neus op de feiten gedrukt dat het allemaal niet zo dramatisch is als dat ik het in mijn hoofd ervan gemaakt had.
Gewoon gaan en je verstand op nul zetten en ik zal denk ik wel altijd blijven melden dat ik bang ben en blijven vragen wat hij precies gaat doen, die geruststelling heb ik denk ik toch nodig.
Ik heb ook het idee dat tegenwoordig de behandelingen allemaal veel beter zijn dan vroeger. Apparatuur dat verbeterd is etc. Zelfs de spuitjes voel je helemaal niets van.
Leuke was wel dat de tandarts zei: ''eens even kijken hoe we jou van je trauma af gaan helpen'', vond ik toch lief.
De assistente pakte ook mijn hand vast en ik begon er al in te knijpen voordat er iets gebeurde, ik heb haar hand helemaal niet nodig gehad, want ik voelde gewoon helemaal niets. Nogmaals, heb niet eens gevoelt dat hij de kiezen eruit heeft gehaald. Snap dan ook niet hoe hij het gedaan heeft. Ik zag hem op een gegeven moment wel met een soort van draad, toen dacht ik nog, owjee, hij krijgt de kies er zeker niet uit en nu gaat hij hem met een draadje eruit trekken...hahaha...ik lig nu even in een deuk om mijn eigen onkundigheid......want dat was de hechtingdraad dus.
Overigens ook geen napijn gehad, heel klein beetje maar, maar dat is te verwaarlozen en lijkt me heel normaal, zijn toch 2 wondjes die je hebt, waar altijd een kies gezeten heeft. Heb in iedergeval geen pijnstillers nodig gehad en goed geslapen.