Ik was ruim 12 jaar al niet meer naar de tandarts geweest, maar moest nu wel, want ik had sinds een paar dagen opeens ontzettende kiespijn in een kies waar zo'n 6 jaar geleden een stuk van was afgebroken.
Afgelopen weekend eerst maar eens op deze website gekeken en een aantal berichten op dit forum bekeken. Niet al te veel van dit laatste, want eerlijk gezegd werd ik er alleen maar beroerder van :D
Gisteren een afspraak gemaakt bij een nieuwe tandarts en daarbij uitdrukkelijk vermeld dat ik zo'n 'angstige cliënt' ben en al jaren niet meer was geweest. Gelukkig was de assistente helemaal niet veroordelend. Ik heb ook MS, dus dat ook maar meteen vermeld, want de stress/angst kan wat dat betreft funest zijn en tot acute andere gezondheidsklachten leiden. Bovendien wist ik niet of mijn medicatie (opiaat-antagonist Naltrexon) ertoe zou leiden dat een verdoving bij mij helemaal niets doet.
Vanochtend was het dan zover. Ik stond vlak voordat ik op weg moest zo'n beetje stijf van de angst en dacht op een gegeven moment dat mijn benen mij letterlijk niet meer zouden dragen. De gedachte aan een wortelkanaalbehandeling of een kies die helemaal verrot zou zijn en daarom getrokken moest worden werkte bijna letterlijk verlammend. Ik had immers zo'n ontzettende pijn, dat moest wel heel erg mis zijn!
Ik denk dat het enige dat er toe heeft geleid dat ik ook daadwerkelijk ben gegaan, de gedachte was dat ik echt helemaal geen keus had: ik moest gewoon van die pijn af.
Eenmaal op de tandartsstoel gezeten, meteen nog maar een keer aangegeven dat ik flink angstig was en bibberend verteld waar ik zo'n pijn had. Ik kreeg een knijper op mijn vinger, waardoor werd gemeten hoe hoog mijn hartslag was (ergens in de 120 ha ha) en het zuurstofgehalte in mijn bloed (98%, volgens de tandarts OK). De tandarts was heel rustig en begrijpend. Vervolgens is hij gaan kijken en gelukkig ging hij niet, zoals dat vroeger wel gebeurde, zitten prikken en schrapen met die haak. Hij zei dat er inderdaad een stuk van een kies was afgebroken en dat er een gaatje zat. Hij zou vanzelfsprekend verdoven en gaf, zonder dat ik daarom hoefde te vragen, aan dat als ik een teken zou geven (linkerhand omhoog), hij dan meteen zou stoppen.
Ik kreeg voorafgaand aan de verdoving eerst een oppervlakte-verdoving: er wordt wat spray over de te injecteren plek gespoten, dat had ik nog nooit meegemaakt! Vroeger ging die spuit er gewoon meteen in, niks geen verdoving om zelfs dát pijnloos te maken … .
En toen dat akelige boren: dat was nog steeds zoals ik het mij herinnerde, eerst zo'n boor waarvan ik mij voorstel dat ie heel scherp is (maakt ook zo'n hoog rotgeluid), daarna een andere (klop?)boor, waarvan in ieder geval het geluid minder naar is. Hij hield wel op een gegeven moment op om te zeggen dat het gat iets dieper was dan aanvankelijk ingeschat, zodat ik om de zenuw nog wat medicatie (een 'laagje') zou krijgen. Ik had geen flauw idee wat dit nu weer voor nieuws was, maar het resultaat was wel dat ik al met al geen greintje pijn heb gehad. De hele behandeling heeft niet meer dan 15 minuten geduurd, ook omdat de tandarts alles heel kalm aan deed en een aantal keren stopte om te vragen of ik pijn had (nee!) en of het wel ging (ja!).
Na afloop is er nog een röntgenfoto gemaakt. Volgende week heb ik een nieuwe afspraak voor de controle van de rest van mijn gebit en het verwijderen van tandsteen, hij wilde mij vandaag niet verder belasten.
Ik ben zo opgelucht dat dit nu allemaal achter de rug is EN dat de pijn is verdwenen! Ik wilde het hier op het forum vertellen, vooral ook om duidelijk te maken dat enorme kiespijn niet meteen betekent dat er heel drastisch ingegrepen moet worden. M.a.w., ik hoop een aantal mensen misschien een hart onder de riem te kunnen steken?
Duidelijk is dat in al die jaren dat ik niet meer naar de tandarts ben geweest, vooruitgang is geboekt op het gebied van verdoven en bejegening. Ik vind het nog steeds zeker geen prettige ervaring, maar ben nu wel overtuigd van het gegeven dat pijn niet meer geleden hoeft te worden en dat was veruit mijn grootste angst.
Pffffff, al met al een behoorlijk lang verhaal, maar ik hoop dat een aantal mensen hier hoop uit zal kunnen putten. Nu ga ik een warme kop koffie drinken, want dat heb ik de afgelopen 5 dagen niet meer kunnen doen i.v.m. die helse pijn!
Afgelopen weekend eerst maar eens op deze website gekeken en een aantal berichten op dit forum bekeken. Niet al te veel van dit laatste, want eerlijk gezegd werd ik er alleen maar beroerder van :D
Gisteren een afspraak gemaakt bij een nieuwe tandarts en daarbij uitdrukkelijk vermeld dat ik zo'n 'angstige cliënt' ben en al jaren niet meer was geweest. Gelukkig was de assistente helemaal niet veroordelend. Ik heb ook MS, dus dat ook maar meteen vermeld, want de stress/angst kan wat dat betreft funest zijn en tot acute andere gezondheidsklachten leiden. Bovendien wist ik niet of mijn medicatie (opiaat-antagonist Naltrexon) ertoe zou leiden dat een verdoving bij mij helemaal niets doet.
Vanochtend was het dan zover. Ik stond vlak voordat ik op weg moest zo'n beetje stijf van de angst en dacht op een gegeven moment dat mijn benen mij letterlijk niet meer zouden dragen. De gedachte aan een wortelkanaalbehandeling of een kies die helemaal verrot zou zijn en daarom getrokken moest worden werkte bijna letterlijk verlammend. Ik had immers zo'n ontzettende pijn, dat moest wel heel erg mis zijn!
Ik denk dat het enige dat er toe heeft geleid dat ik ook daadwerkelijk ben gegaan, de gedachte was dat ik echt helemaal geen keus had: ik moest gewoon van die pijn af.
Eenmaal op de tandartsstoel gezeten, meteen nog maar een keer aangegeven dat ik flink angstig was en bibberend verteld waar ik zo'n pijn had. Ik kreeg een knijper op mijn vinger, waardoor werd gemeten hoe hoog mijn hartslag was (ergens in de 120 ha ha) en het zuurstofgehalte in mijn bloed (98%, volgens de tandarts OK). De tandarts was heel rustig en begrijpend. Vervolgens is hij gaan kijken en gelukkig ging hij niet, zoals dat vroeger wel gebeurde, zitten prikken en schrapen met die haak. Hij zei dat er inderdaad een stuk van een kies was afgebroken en dat er een gaatje zat. Hij zou vanzelfsprekend verdoven en gaf, zonder dat ik daarom hoefde te vragen, aan dat als ik een teken zou geven (linkerhand omhoog), hij dan meteen zou stoppen.
Ik kreeg voorafgaand aan de verdoving eerst een oppervlakte-verdoving: er wordt wat spray over de te injecteren plek gespoten, dat had ik nog nooit meegemaakt! Vroeger ging die spuit er gewoon meteen in, niks geen verdoving om zelfs dát pijnloos te maken … .
En toen dat akelige boren: dat was nog steeds zoals ik het mij herinnerde, eerst zo'n boor waarvan ik mij voorstel dat ie heel scherp is (maakt ook zo'n hoog rotgeluid), daarna een andere (klop?)boor, waarvan in ieder geval het geluid minder naar is. Hij hield wel op een gegeven moment op om te zeggen dat het gat iets dieper was dan aanvankelijk ingeschat, zodat ik om de zenuw nog wat medicatie (een 'laagje') zou krijgen. Ik had geen flauw idee wat dit nu weer voor nieuws was, maar het resultaat was wel dat ik al met al geen greintje pijn heb gehad. De hele behandeling heeft niet meer dan 15 minuten geduurd, ook omdat de tandarts alles heel kalm aan deed en een aantal keren stopte om te vragen of ik pijn had (nee!) en of het wel ging (ja!).
Na afloop is er nog een röntgenfoto gemaakt. Volgende week heb ik een nieuwe afspraak voor de controle van de rest van mijn gebit en het verwijderen van tandsteen, hij wilde mij vandaag niet verder belasten.
Ik ben zo opgelucht dat dit nu allemaal achter de rug is EN dat de pijn is verdwenen! Ik wilde het hier op het forum vertellen, vooral ook om duidelijk te maken dat enorme kiespijn niet meteen betekent dat er heel drastisch ingegrepen moet worden. M.a.w., ik hoop een aantal mensen misschien een hart onder de riem te kunnen steken?
Duidelijk is dat in al die jaren dat ik niet meer naar de tandarts ben geweest, vooruitgang is geboekt op het gebied van verdoven en bejegening. Ik vind het nog steeds zeker geen prettige ervaring, maar ben nu wel overtuigd van het gegeven dat pijn niet meer geleden hoeft te worden en dat was veruit mijn grootste angst.
Pffffff, al met al een behoorlijk lang verhaal, maar ik hoop dat een aantal mensen hier hoop uit zal kunnen putten. Nu ga ik een warme kop koffie drinken, want dat heb ik de afgelopen 5 dagen niet meer kunnen doen i.v.m. die helse pijn!
Re: Hart onder de riem?
En de techniek staat idd niet stil, dat heb ik zelf ook gemerkt.
Net als dat TA's tegenwoordig veel klantgerichter lijken te zijn
dan vroeger. Vandaar ook geen/nauwelijks "veroordeling" meer...
Hopelijk was je koffie lekker,
succes volgende week!
Re: Hart onder de riem?
leuk dat je even reageert, dank je! :D
De overwinning voelt inderdaad heerlijk, ik ben zo blij dat de kogel nu door de kerk is en weet zeker dat ik het noooooooit meer laat sloffen. Vanaf nu elk half jaar braaf naar de tandarts!
De koffie was heerlijk!