Dagboek van een angsthaasje

Laten we eens bij het begin beginnen.

Als kind hadden wij een hele aardige, vrouwelijke tandarts. Toch werd ik naarmate de jaren verstreken steeds banger. Niet voor de tandarts zelf (mijn gebit was altijd tiptop in orde), maar voor dat vervelende bitje met smerig-smakend fluoride waardoor ik een paar minuten stond te kokhalzen boven de wasbak. De wil om naar de tandarts te gaan werd steeds kleiner; Mijn angst voor het bitje steeds groter.

Maar de dag brak aan dat het bitje niet meer nodig was. Hoera! Ik ging weer met een goed gevoel naar de (inmiddels nieuwe) tandarts. Ik heb zelfs een (klein) gaatje in een kies laten boren zonder verdoving. Vervelend, maar niet zo vervelend om een angst op te bouwen.

In 2004 zei mijn tandarts dat mijn kiezen achter in mijn mond (alle vier) er beter uitgetrokken kon worden. Dit omdat er voor mij erg weinig ruimte was om met mijn tandenborstel te komen (wat ook klopte). Zij verwees mij door naar het ziekenhuis waar ik anderhalve maand later vrolijk binnenstapte voor het eerste deel van de behandeling, het trekken van de achterste kiezen rechtsboven en rechtsbeneden.

Daar begon de ellende. Allereerst kwam de verdovingsspuit. Dit deed niet zomaar even zeer, het liefst had ik in de stoel willen verdwijnen. Maar ik beet even door. Straks zou ik niets voelen van het trekken! Als een stoere jongedame liep ik de wachtkamer weer in, waar ik 10 a 15 minuten moest wachten tot de verdoving helemaal was ingewerkt.

Ik werd opgehaald door een hele lieve assistente die me installeerde in de stoel. Daarna kwam de nogal norse kaakchirurg binnen, die met een haakje naging of ik verdoofd was. Hier voelde ik niets van, dus het trekken van de bovenste kies kon beginnen, en ging ook zeer voorspoedig.
De onderste kies was echter een ander verhaal. Er moest flink wat kracht gezet worden en het deed echt ontzettend zeer. Die verdovingsspuit van een kwartier tevoren zou ik liever nog tien keer hebben gehad dan de pijn die ik nu voelde. Dus ik gaf het aan; Dit doet zeer! :cry:
De man zei: 'Je kan niets voelen, want je hebt verdoving', en ging door met raggen en trekken.

Daar is de angst begonnen. Ik werd zo angstig dat ik ook niet meer naar mijn eigen tandarts durfde. Stom, stom, stom.

Inmiddels zijn we vele jaren verder, en zijn mijn kiezen zo ongeveer allemaal afgebroken. Dit door een combinatie van tandenknarsen ('s nachts) en niet goed met de tandenborstel bij de achterste kiezen (links) komen.

Jaren heb ik pijn gehad. Op hoogtepunten van pijn zwoer ik de volgende dag naar de tandarts te gaan.. maar deed het niet. Er was altijd wel een smoes om niet te gaan. Veel andere "angsthaasjes" zullen dit herkennen waarschijnlijk.

Maar gister heb ik de knoop doorgehakt. Dit kan zo niet langer. Ik heb contact opgenomen met mijn verzekering als eerste stap. Ik weet dat er tot 500 euro vergoed zal worden. Dus "geen geld" is al geen smoes meer. Morgen moet ik nogmaals de verzekering bellen, om te vragen of ik zonder probleem naar een tandarts in een andere stad kan dan waar ik officieel woon (zowel mijn man en ik hebben een koophuis). Daarna staat niets behalve mijn angst me in de weg om een tandarts te bellen voor een intakegesprek. Mocht ik in een andere stad kunnen, heb ik er al een uitgezocht. Niet een gespecialiseerde angsttandarts, maar eentje die er wel ervaring mee heeft, rustig is, en zeer dichtbij (mijn man's) huis.

En ik ga op dit forum de vorderingen bijhouden. Ook al helpt het maar één ander persoon zich over zijn/haar angst heen te zetten, is mijn doel bereikt.