Beugel op latere leeftijd: ik ben begonnen

Hoi allemaal!

Toen ik een jaar of vijf was, heeft m'n moeder een ontsteking opgelopen na een behandeling bij de tandarts. Ze heeft daarop besloten dat niemand van het gezin meer naar de tandarts zou gaan. M'n vader was bang van de tandarts, die vond het allang best. Het ging heel ver. Wij kregen briefjes dat we niet naar de schooltandarts hoefden en ons werd geleerd dat de tandarts een soort van huisarts was, je ging alleen als je ergens last van had.

Toen ik een jaar of 25 was en van m'n collega's te horen kreeg dat het toch echt gebruikelijk was om preventief naar een tandarts te gaan, had ik gelukkig alleen maar wat tandsteen maar inmiddels ook (helaas) scheve tanden. Spleetje tussen m'n voortanden (mm of 2, heel bescheiden vergeleken met wat ik hier soms voorbij zie komen), naar voren staande voortanden en een omgedraaide hoektand onder.

Dat heeft zo toch nog een jaar of 20 voortgeduurd. Mijn eerste echte ingreep, het verwijderen van een verstandskies, leidde tot een zware ontsteking die door mijn tandarts een beetje lacherig werd afgedaan als aanstelleritis en "Brufen is lekker he?" terwijl ik lag te creperen van de pijn (ik ben niet kleinzerig). Een nieuwe tandarts dus, die helaas erg ouderwets bleek te zijn en op mijn voorzichtige vragen of er toch niet iets met een beugel mogelijk was, antwoordde dat ik daarmee m'n complete gebit zou verruïneren. Jammer genoeg geloofde ik hem.

Uiteindelijk ging ook hij in de fout bij een behandeling en kwam ik uit bij mijn huidige tandarts. Een verademing, die direct zei "meid moet je doen!" op mijn vraag of ik niet aan een beugel kon beginnen. Het duurde toch nog anderhalf jaar, eerst moest ik intensief door een mondhygiëniste worden behandeld, mijn twee overgebleven verstandskiezen moesten eruit, ik stapte over naar een andere zorgverzekeraar, een jaar aanvullende verzekering voor er vergoed zou worden ... en toen werd het 17 januari.

De ortho heeft het groene licht gegeven en er was een half uur later een lange afspraak uitgevallen wegens ziekte van de patiënt, dus of ik direct een beugel wilde laten plaatsen? Met als gevolg dat ik 2,5 uur na de eerste afspraak de praktijk uitliep met een beugel. Het is een blokjesbeugel geworden, de meest lelijke variant met zichtbare slotjes, maar ach, het eindresultaat telt. Nu ben ik in elk geval niet meer iemand met scheve tanden, maar iemand met scheve tanden die er iets aan doet.

Het wennen viel me heel erg mee. Collega's wisten direct horrorverhalen te vertellen over open wonden en slapeloze nachten (heel fijn), maar na 2 weken af en toe wat was plakken en spuiten met Aftamed was ik er grotendeels vanaf. Toen begon echter het grote wangbijten en dat is nog wel het meest vervelende en pijnlijke geweest, wat al met al zo'n vijf weken heeft geduurd.

De eerste vervolgafspraak is geweest, ik heb een dikkere draad gekregen en het gedraaide hoektandje is flink mishandeld om 'm in het gareel te krijgen. Het spleetje tussen m'n tanden is kleiner geworden en ze staan nu op gelijke hoogte (nog wel te ver naar voren). Tussen een snijtand en m'n voortand is er een grotere spleet ontstaan, maar dat past wel bij de dynamiek van de beugel vind ik zelf, omdat geen enkele dag hetzelfde is. Soms heb ik ineens weer was nodig op m'n voortanden onder, dan zit er weer een kies los, dan doet een voortand pijn ... het is nooit saai.

De prognose is anderhalf jaar, mogelijk korter. Het meeste mis ik nog wel pinda's en spinazie maar het is absoluut niet tegengevallen.