Mijn angst en hoe zij zich uit.

Mijn eerste post. Dit is een lang, voor mij therapeutisch, verhaal. Er staan geen concrete vragen in maar ik moet het gewoon ergens kwijt. De tl;dr staat onderaan.

Jaren kom ik hier al, lees ik de verhalen en leef ik mee. Ik begrijp oh zo goed hoe het is en hoe het voelt. Een vloek is het. Een mentale blokkade waar bijzonder lastig doorheen te breken is. En er is maar een iemand die daar verandering in kan brengen en dat ben ikzelf.

De theorie is dan ook niet zo lastig, die snapt iedereen wel, schoen stuk: schoenmaker, auto stuk: automonteur, tand stuk: tandarts. maar in de praktijk blijkt het toch flink tegen te vallen. Ik heb hier vaak over gedacht maar het nooit helemaal begrepen.

Mijn hele leven al heb ik angst voor de TA. Volgens mijn moeder (ik heb m’n vader nooit naar de TA zien gaan, het zit ook wel in de familie) had ik vroeger, toen ik nog een klein brutusje was, een beul van een TA. Schreeuwend ging ik er heen, vol angst kwam ik terug. Het frappante is dat ik mezelf hier helemaal niets van herinner, maar de angst is gebleven.

Toen ik 10 jaar geleden voor het laatst met een frisse tegenzin bij de TA was, (helft van snijtand 22 eraf, was toen genoeg reden om toch over de angst heen te komen) ben ik doorverwezen naar een angsttandarts. Die heeft alles in orde gemaakt, ze was heel rustig, zelfs bij de kaakchirurg geweest om wat te laten trekken (doodeng vond ik dat, maar dat viel achteraf toch mee) alles was weer in orde behalve nog 1 verstandkies die weggesneden moest worden, stond een afspraak voor maar die is door het ziekenhuis i.v.m. spoedklus afgezegd waarna ik nooit meer een afspraak heb gemaakt. In retroperspectief een van de meer ingrijpende fouten in mijn leven.

Je raadt het al, in die 10 jaar niet gaan en bijzonder weinig poetsen is alles volledig naar de -hoe zeg ik dit netjes- tyfus gegaan. Bijna geen kies meer heel (behalve 1 kroon die m’n eigen TA (waar ik ook totaal geen connectie mee had en mij aankeek alsof ik niet helemaal goed wijs was dat ik bang voor hem was) een jaar of 20 geleden heeft geplaatst), hoektanden weg en de rest is in rap tempo letterlijk aan het afbrokkelen.

Hoe zich dat uit:

1. Niet meer durven lachen.
Ondanks dat ik dat erg graag doe, blijft het bij een vreselijk lelijke glimlach met de lippen stijf op elkaar en anders, als een tweede natuur, gaat die hand voor de mond om maar zo veel mogelijk te verbergen. Er is van mij de afgelopen 10 jaar ook geen foto te zien waarop ik met een leuke lach sta, terwijl ik in die tijd getrouwd ben en we 3 kinderen hebben gekregen.
Sterker nog, ik zie op de foto’s geen leuk gezinnetje wat blij en gelukkig is, ik zie iemand die uit schaamte niet durft te lachen.

2. Schaamte.
Ow, die vreselijke schaamte. Hoe kan je het zover laten komen, waarom ga je niet gewoon, wat is er toch mis met je. Andere doen het wel. Je bent ook niet echt een domme jongen of zo, hoe kun je het in godsnaam zover laten komen. Het is niet echt een opsteker voor je eigenwaarde te noemen.

3. Het eeuwige er mee bezig zijn.
Elk moment ben ik er mee bezig. ik ben er van overtuigd dat mijn aandacht ergens maximaal voor een procent of 90 naar uit gaat. De andere 10 procent is constant bezig met gedachtes als zien ze het, weten ze het (tuurlijk weten ze het idioot, je mist je twee hoektanden en de rest is in rap tempo aan het verrotten, om maar niet over de geur te beginnen), ow jee, ze kijken naar me, ze snappen het niet, wat moet ik nou. Het is (ik ben) niet normaal. Dat dus. In een woord vreselijk. De capaciteit die dit mentaal moet vergen, totaal verspild.

4. De onvermijdelijke confrontatie.
Mensen die het dan toch opvalt. Heey, je mist een tand (boem. knalrood.) moet je niet eens naar de tandarts? (jup. maar ja..) Maar het ergste is nog mensen die achter je rug om praten en dat je het dan toch opvangt. Vorige week nog, ik moest wat doen en iemand zei “Ach, even glimlachen en het komt goed” ik zet mijn dichte lach weer op, draai me om en liep weg (het kwam immers veel te dichtbij) maar hoor nog net voordat ik de hoek om loop achter m’n rug iemand zeggen “moet ie wel eerst naar de tandarts, hahaha” andere collega’s lachen. Ze hadden uiteraard helemaal gelijk, zonder twijfel, maar leuk was het niet.

5. Voorbeeld voor je kinderen.
Mijn zoon, 7 jaar, begint nu ook een angst te ontwikkelen. Wil niet naar de tandarts (papa gaat toch ook niet?) als ik nu niets doe, eindigt hij precies hetzelfde. Dat kan ik, wetende wat ik nu weet, mijn zoon toch niet aandoen?

6. Kauwgom.
Kauwgom, kauwgom, kauwgom en nog meer kauwgom. Niet te dicht bij mensen staan, door de verrotting en het slechte poetsen ruikt het niet altijd even lekker.

7. Doemscenario’s.
Als ik dan ga, dan is het helemaal mis, moet alles eruit, moet m’n kaak worden vervangen, vreselijke dagen durende operaties, gaat ongelofelijk veel pijn doen en aangezien ik maar tot een paar honderd euro verzekerd ben ook een godsvermogen kosten, zeker nu de tarieven zijn vrijgegeven (over idiote ideeën gesproken, was er écht iemand die dacht dat het goedkoper werd?)
Heb ik ook maar enig bewijs dat een van de bovenstaande dingen waar is? Nope, maar het spookt wel door je hoofd.
(het ‘grappige’ is dat ik best wel weet dat hoe langer ik wacht hoe slechter het wordt, maar ja..)

8. Dingen niet meer kunnen eten.
Harde bolletjes. Appels. Toffee’s, van die halve maantjes drop die zo blijven plakken maar wel erg lekker zijn. En als je dan iets eet, en je hoort wat van je snoepje kraken die angst: Oh jee, is het mijn tand? Welke is het? Snel met de tong langs de tanden, kijken wat de verschillen zijn. Oef, er is niet nog meer weg.

9. Pijn (ja, pijn op de laatste plaats)
Pijn is slechts tijdelijk. Pijn is een emotie welke je kan uitschakelen (angst niet dan?) In het afgelopen decennium heb ik aan elke kies/tand die ik heb pijn gehad. Soms viel het mee, soms sliep ik een nacht of wat niet. Paracetamol hielp al helemaal niet, ibuprofen een heel stuk beter maar gezien de bijwerkingen van deze roze pijnverlichter ben ik slechts een enkele maal over de maximale dosering (3x 400mg/24u) gegaan, alleen als het echt heel erg was. Las ook veel over medicijnen mixen, paracetamol en ibuprofen, liefst met een glas whisky erbij en die dan op de pijnlijke plaats spoelen maar dat heb ik nooit gedurfd, dan maar pijn.
Klink wellicht raar, maar met de pijn heb ik min of meer leren leven.

Maar ja. En nu, dat is een beetje de vraag.

Nou ja, de vraag, het is wel duidelijk. Ik moet (en ga, denk ik) binnenkort naar de tandarts. Ik zou hier prima de rest van m’n leven mee kunnen leven maar ik ga (mocht ik straks 80 worden en in mijn schommelstoel mijn leven nog eens overdenken) gigantische spijt krijgen dat ik dat dan nooit heb gedaan, en dat lijkt me een gigantisch vervelend gevoel.

Anyway, dat was het wel. dank voor het lezen. wanneer ik dan eindelijk doorzet zal ik dit draadje bijwerken.

Tl;dr: lang verhaal over hoe mijn angst mijn leven beïnvloed, met een lichte hoop op het einde dat het allemaal goed komt.


Brutus. (alias, zie punt 2.)