Hallo allemaal,
Dit is mijn eerste berichtje hier, en ik zal maar meteen met de deur in huis vallen.
Ik ben een jonge vrouw van bijna 23 en ik ben al 10 (bijna 11) jaar niet naar de tandarts geweest. Hoe dit zo is gelopen, is een samenloop van omstandigheden, maar dat is een heel ander verhaal.
Mijn gebit is er ontzettend slecht aan toe. Van een aantal tanden zijn oppervlakte-stukjes afgebroken, een aantal kiezen zijn bijna helemaal weg en mijn voortanden zijn heel erg verkleurd. (En ik ben geen tandarts, maar dit zal vast niet alles zijn)
Al sinds mijn 18e denk ik er elke week aan dat ik een afspraak wil, maar ik durf het niet.
Ik heb nooit angst gehad voor de tandarts, ook nooit een slechte ervaring gehad. Maar omdat mijn gebit nu zo slecht is, is de schaamte niet te beschrijven. Doordat er stukjes van mijn tanden afgebroken zijn durf ik niet goed meer te poetsen, uit angst dat er meer afbreekt. Hierdoor wordt de boel natuurlijk alleen nog maar erger, maar ik raak bij alles wat mijn tanden aanraakt in paniek.
Wat zal de tandarts wel niet denken?
Komt het ooit nog wel goed?
Bestaan er uberhaupt mensen van mijn leeftijd met een dergelijk slecht gebit?
Mijn vader heeft sinds kort een nieuwe tandarts, en hij heeft daar over mij verteld. Ik ben welkom om op gesprek te komen - aanstaande woensdag al..
Ik heb 100000 excuses bedacht om niet te gaan, maar ik weet dat het moet. Mijn gebit belemmert me in mijn dagelijks leven en in mijn sociale contacten.
Ik heb geen idee hoe ik door die afspraak heen ga komen. Kan ik wel in die stoel liggen? Straks schrikt de tandarts?
Kortom, ik voel me schuldig, en ik schaam me. Nu ik weet wanneer ik moet gaan ben ik continu in een soort paniek-toestand en ik wil niet weten hoe veel erger dat nog gaat worden.
Ik hoop hier 'lotgenoten te vinden', in mijn dagelijks leven praat ik met niemand over mijn gebit en de invloed die mijn gebit heeft op mijn dagelijks leven. Elke dag is het steeds moeilijker om tegen mensen te praten -uit angst dat ze iets zien, en soms wil ik mijn bed niet meer uit komen.
Helaas heb ik nog geen idee hoe lang mijn traject gaat duren, dat zou al zo veel rust geven. Kan ik ooit weer gewoon lachen?
Als ik er mensen mee kan helpen wil ik jullie graag op de hoogte houden van mijn traject (Lukt het bij een gewone tandarts, wat moet er allemaal gebeuren..)
Bedankt voor het lezen, en ik hoop dat we iets aan elkaar kunnen hebben hier!
Dit is mijn eerste berichtje hier, en ik zal maar meteen met de deur in huis vallen.
Ik ben een jonge vrouw van bijna 23 en ik ben al 10 (bijna 11) jaar niet naar de tandarts geweest. Hoe dit zo is gelopen, is een samenloop van omstandigheden, maar dat is een heel ander verhaal.
Mijn gebit is er ontzettend slecht aan toe. Van een aantal tanden zijn oppervlakte-stukjes afgebroken, een aantal kiezen zijn bijna helemaal weg en mijn voortanden zijn heel erg verkleurd. (En ik ben geen tandarts, maar dit zal vast niet alles zijn)
Al sinds mijn 18e denk ik er elke week aan dat ik een afspraak wil, maar ik durf het niet.
Ik heb nooit angst gehad voor de tandarts, ook nooit een slechte ervaring gehad. Maar omdat mijn gebit nu zo slecht is, is de schaamte niet te beschrijven. Doordat er stukjes van mijn tanden afgebroken zijn durf ik niet goed meer te poetsen, uit angst dat er meer afbreekt. Hierdoor wordt de boel natuurlijk alleen nog maar erger, maar ik raak bij alles wat mijn tanden aanraakt in paniek.
Wat zal de tandarts wel niet denken?
Komt het ooit nog wel goed?
Bestaan er uberhaupt mensen van mijn leeftijd met een dergelijk slecht gebit?
Mijn vader heeft sinds kort een nieuwe tandarts, en hij heeft daar over mij verteld. Ik ben welkom om op gesprek te komen - aanstaande woensdag al..
Ik heb 100000 excuses bedacht om niet te gaan, maar ik weet dat het moet. Mijn gebit belemmert me in mijn dagelijks leven en in mijn sociale contacten.
Ik heb geen idee hoe ik door die afspraak heen ga komen. Kan ik wel in die stoel liggen? Straks schrikt de tandarts?
Kortom, ik voel me schuldig, en ik schaam me. Nu ik weet wanneer ik moet gaan ben ik continu in een soort paniek-toestand en ik wil niet weten hoe veel erger dat nog gaat worden.
Ik hoop hier 'lotgenoten te vinden', in mijn dagelijks leven praat ik met niemand over mijn gebit en de invloed die mijn gebit heeft op mijn dagelijks leven. Elke dag is het steeds moeilijker om tegen mensen te praten -uit angst dat ze iets zien, en soms wil ik mijn bed niet meer uit komen.
Helaas heb ik nog geen idee hoe lang mijn traject gaat duren, dat zou al zo veel rust geven. Kan ik ooit weer gewoon lachen?
Als ik er mensen mee kan helpen wil ik jullie graag op de hoogte houden van mijn traject (Lukt het bij een gewone tandarts, wat moet er allemaal gebeuren..)
Bedankt voor het lezen, en ik hoop dat we iets aan elkaar kunnen hebben hier!
Re: Extreme angst -Afspraak gemaakt
ben je inmiddels al naar de td geweest ?
hoe slecht is slecht bij jou ? fototje?...
ik ken je angsten ik kreeg vanaf mijn pubertijd en de jaren erna steeds een slechter gebit
en niet poetsen ed wel snoepen chips cola
wat dus nu na jaren heeft geresulteerd in een boven prothese(kunstgebit)
gr k
Re: Extreme angst -Afspraak gemaakt
Het was heel lastig toen ik eenmaal in de stoel lag. De tandarts was eigenlijk alleen aan het kijken en met wat vingers in mijn mond bezig (om beter zicht te krijgen), maar bij het aanraken van bepaalde tanden krijg ik een soort reflex waardoor ik zijn hand terug wil duwen.
Ik voelde me zo dom.
Nouja, hij was heel vriendelijk. Het is een (eigenlijk) gepensioneerde tandarts, die nog 'voor zijn plezier', een aantal klanten heeft. Ik had ook echt het idee dat hij me wilde helpen.
Foto's zijn nog niet gemaakt (Ik was veel te erg in paniek). Mijn volgende afspraak is over 2 weken, dan gaat hij een begin maken met het vele tandsteen weghalen.
Mijn achterste kiezen (die bijna helemaal weg zijn), zijn blijkbaar mijn verstandskiezen, dus die moeten er sowieso uit. De verkleuring op mijn tanden is waarschijnlijk nog weg te halen, en daarna eventueel facings of opnieuw opbouwen met composiet.
Mijn kiezen vond hij er redelijk goed uitzien gezien de duur dat ik niet bij tandarts geweest ben. Hoeveel gaatjes weet ik niet (en het is misschien ook maar goed dat hij dat niet verteld heeft).
De tandarts wilde eerst dus alle tandsteen weghalen (en zorgen dat mijn tandvlees gezond wordt) omdat hij dan een beter beeld heeft van hoe de tanden er uit zien.
Ik zie er nu alweer tegenop, hoewel ik ergens ook heel blij ben dat er iets gaat gebeuren. Misschien kan hij de verkleuring al weghalen, dat zou zo veel schelen.
Heeft iemand anders hier ooit de 'reflex' gehad om zijn hand weg te duwen? Ik voel me zo bezwaard omdat het voor hem ook vast niet leuk is, en ik wil hem niet dwarsliggen in zijn werk. Ik ben niet zozeer bang voor pijn, de aanraking en het idee dat hij kijkt is wat me vooral dwarszit.
De grootste stap heb ik dus denk ik gemaakt: ik heb iemand mijn gebit laten zien. Huilend, bang, dat wel. Maar zoals het nu is kan ik niet meer verder.
Bedankt voor je reactie Kwakman, mag ik vragen hoe oud je bent?
Re: Extreme angst -Afspraak gemaakt
ik ben 30
hou je me op de hoogte
gr k
Re: Extreme angst -Afspraak gemaakt