Wat te doen met angst voor tandarts

Hallo,

Ik heb al vele berichten gelezen op dit forum en die hebben mij dan ook doen besluiten om mijn angst is van me af proberen te schrijven en mezelf misschien te motiveren om toch is naar de tandarts te gaan. Ik ben net zoals vele enorm bang voor de tandarts en ik ben dan ook al tientallen Jaren niet meer geweest. Ik heb geen idee waar het zo ineens vandaan is gekomen, maar op een bepaald punt wilde ik niet meer en is het van uitstel, uiteindelijk permanente afstel geworden en door de Jaren heen steeds banger geworden en in een soort cirkel beland tussen angst en schaamte.

Als er bijvoorbeeld op tv iets is met een tandarts of er word op een verjaardag of op het werk over gesproken, dan probeer ik het te vermijden, zolang ik er maar niet mee geconfronteerd word. De angst en het zweet breekt me uit als ik al denk om is vrijblijvend te bellen naar een tandarts laat staan het idee om daar in de stoel te liggen. Ik hou mezelf al Jaren voor de gek dat zolang ik geen (kies) pijn heb dan hoef ik ook nog niet te gaan en valt het allemaal wel mee. Maar ondertussen heb ik achter in mijn mond een kies die helemaal weg is en twee die voor de helft zijn afgebroken en een kies die al jaren zwart is en zal ik ook wel gaatjes hebben. Mijn voortanden is op het gezicht niks aan te zien en mis ik verder geen voortanden of zijn deze zwart en dat is dan ook weer een reden om niet te gaan omdat het van buitenaf niet te zien is.

Ik ben al Jaren bezig mezelf te verstoppen zodat ik er maar niet over na hoef te denken om naar de tandarts te gaan, Ik kreeg onlangs de opmerking dat ik niet prettig ruik uit mijn mond, de grond zakte onder mijn voeten vandaan. ten eerste omdat het erg genant is dat het eerlijk tegen je gezegd word maar ook de bevestiging dat het echt mis is met mijn mond en tanden. Ik haal de grootste horror verhalen in mijn hoofd, dat ik nu echt moet pijnlijden, misschien is alles wel zo slecht dat het niet meer te reden is en alles eruit getrokken moet worden, bloedbad, operaties, kaakchirurgen en ga zo maar verder. Op dat punt haak ik dan weer af en verstopt het en dan is het weer even weg totdat je er weer mee geconfronteerd word maar dagelijks spookt het wel door mijn hoofd. Mijn sociale leven gaat er nu ook onder te lijden en ik schaam me diep naar de buitenwereld en naar mijn naasten. Ook het vertellen dat ik zo bang ben voor de tandarts of zeggen dat ik al Jaren niet ben geweest maakt me heel erg onzeker en angstig omdat het voor de meeste mensen zo normaal is dat die het ook niet begrijpen. Altijd maar pepermunt of andere middeltjes bij je hebben zodat je de geur uit je mond kan verstoppen.

Ik wil hier gewoon vanaf ik weet alleen nog niet hoe, ik lees veel over de angst tandarts en dat daar ook een stukje begeleiding bij zit voordat je dan ook echt de stoel op gaat. ONder narcose dat wil ik niet. Heeft er iemand ervaring met deze begeleiding en wat heeft jou enorm geholpen of gemotiveerd om uiteindelijk toch die stap te nemen en hoe vrij ben je bij de tandarts om zelf te zeggen dat je iets (nog) niet wilt?