Help - ik leef nu met een Kunstgebit en vind het moeilijk!

Beste mensen van dit forum,

Heb al maanden meegelezen hier, want sinds november ben ik bezig met een Kunstgebit.

Wat mij opvalt (en wat ik jammer, maar begrijpelijk vindt), is dat sommige topics hierover in begin heel fanatiek worden bijgehouden, maar vaak lees je de afloop niet.
Want kennelijk gaat het dan goed met de persoon in kwestie (en dat is heerlijk uiteraard) maar ik zou voor hen, die net als ik nu, tobben met dit probleem zo graag willen dat er steun blijft komen.
Ook als het goed gaat!
Want mensen die hier net aan beginnen hebben die steun zo hard nodig.
En ik zelf trouwens ook.

Daarom start ik hier mijn topic, in de hoop dat ik dit, samen met andere ervaringsdeskundigen/of tobberts zoals ik, kan doorzetten.
Niet alleen in mijn moeilijke tijd, maar ook in de moeilijke tijd die anderen te gaan hebben.
Dus, kort gezegd.. een topic wat niet doodbloedt en waar men steun kan blijven vinden.
Ook over een jaar nog, en twee jaar... etc.

Zal het proberen kort te houden (valt niet mee).

Ik ben 48 jaar en heb al erg lang last van Paradontitis.
Alle behandelingen gedaan, maar het heeft niet geholpen.
Tot ik op een dag naar mijn tandarts ging en zei... "ik denk dat ik toe ben aan een volledig gebit".
Helaas moest mijn tandarts dat beamen, en zo heb ik in november mijn kiezen boven en onder (linkerkant) laten trekken.
Een paar weken later de rechterkiezen, onder en boven.
Toen dat alles geheeld was, was het tijd om de tanden te trekken.

Ik had veel te lange tandwortels, en alles was al ontstoken, dus er is besloten om eerst de onderkant te trekken en daarna de bovenkant.
Dit was kortgezegd een hel, omdat de hele toestand echt ontstoken was, en ik achterstevoren door het bed heb gekropen van ellende.
Maar, met de juiste medicatie kwam dat uiteindelijk wel weer goed.

Ik kreeg begin dit jaar mijn ondergebit en een paar weken later mijn bovengebit.
Dit direct nadat de tanden getrokken waren, gelukkig, dus ik heb niet zonder gebit gelopen.

Daarna krijg je de "drukpuntjes-weken".
Schijnt ook allemaal normaal te zijn.
Ik ben 3 keer terug geweest om drukpuntjes te laten wegslijpen.
En geloof me, dat geeft ook direct verlichting.

Afijn... sinds begin maart heb ik een volledige prothese (kunstgebit boven en onder).
Het is nu 26 april, en ik vroeg me van de week heel serieus af... wanneer ik me voor het laatst gelukkig heb gevoeld "met" prothese.
Ik kan het me niet herinneren, want helaas beheerst dit mijn hele leven.
Elke seconde is het in mijn gedachte.

Als ik praat, lach, geeuw, eet, drink, tandenpoets, nies, hoest......
Er gaat geen moment voorbij dat ik er niet mee wordt geconfronteerd.

Volgens mijn tandarts slinken mijn kaken erg (te) snel.
Ik heb inmiddels een rebase gehad van mijn ondergebit, maar ook na een week, was het al weer te wijd.

Mijn bovengebit voelt als een "Zeeuwse Boterbabbelaar" die ik continue moet aanzuigen, want anders verlies ik hem.

Natuurlijk is er dan Fixodent, Kukident, Correga, en noem alle plakmiddelen maar op.
Ik vind ze vies, en gruwel bij het idee, maar het is niet anders.
Dus ik kleef en plak.

Daarbij de vraag... ben ik dan echt de enige op deze wereld die niet kan leven met een kunstgebit?
Nee, daar geloof ik niet in.

Hoewel, als ik vrienden/kennissen hoor... die hebben allemaal wel iemand in de omgeving bij wie het zo goed ging....
"Raar, dat het bij jou zo moeizaam gaat".
"Na een week kon ik echt alles al eten hoor".
"Wordt het niet eens tijd dat je leert te accepteren dat er veel erger dingen in de wereld zijn dan een kunstgebit"?

Want ja... ik ben nu al sinds november verdrietig, en kennelijk vindt je omgeving dat te lang duren.
(jeee ben je nou nog niet gewend aan dat gebit????)


Kortom... (ik zei al, het is helaas geen kort verhaal), ik wil echt zo graag wennen aan dit.
Want iedereen kan het kennelijk.
Alleen ik niet.

Ik heb voor mijn gevoel twee eetlepels (met afgezaagde steel) in mijn mond.
En daar ben ik al die tijd al mee aan het tobben.

Wie herkent dit... of ... wie kan me geruststellen?
Want ik heb echt de moed niet IN, maar de moed ONDER de schoenen laten zakken.
En ik kan me echt niet voorstellen dat ik de enige ben.

Dus... kom op met jullie verhalen.
En niet alleen de verhalen totdat het goed gaat, maar ook daarna.
Zodat ik, en anderen met mij, wat moed kunnen vinden.