Hallo iedereen,
Excuses voor het lange verhaal, maar ik voel dat ik de details moet vermelden, zodat de ernst blijkt van wat ik heb ondergaan.
Ik ben vorig jaar door mijn tandarts doorverwezen naar een collega tandarts van hetzelfde bedrijf in verband met dat ik het een en ander wilde laten restaureren aan mijn gebit. Ik wilde de verouderde vullingen die ik in mijn onderkiezen had laten vervangen. Die vullingen heb ik omdat ik die kiezen behoorlijk heb versleten door tandenknarsen. En ik wilde wat laten doen aan mijn voortanden. Mijn tandarts zei nog: ik denk dat je rustig genoeg bent nu om dat te laten doen. Ik dacht nog, hoezo rustig genoeg? Maar stond er verder niet bij stil want ik verwachtte geen problemen met wat ik voor ogen had.
Mijn tandarts was zich bewust van dat ik chronische ptss heb, en een enorm moelijke periode had ondergaan. Die dacht ik destijds af te kunnen sluiten, vandaar dat het voor mij tijd werd het een en ander te laten restaureren.
Echter kwam ik dus bij haar collega, en toen bleek er ineens sprake te zijn van het ophogen van mijn kiezen. Ik heb keurig alle praktische uitleg gehad over hoe hij die kiezen ging vormen met de computer en alles. Heb hem nog verteld dat ik zojuist een 'deadmissie' achter de rug had, en ik zag er denk ik ook echt nog wel wat gesloopt en gespannen uit etc. Hij heeft hier verder niet op doorgevraagd, en het verhaal heeft geen belletje doen laten rinkelen bij hem of het wel verstandig was mij (zeker zonder waarschuwing) een gebitsophoging te laten ondergaan. Tijdens de behandeling trok ik ook steeds de doekjes met spullen die bij mijn keel gelegd waren wat weg omdat ik daar nu eenmaal altijd veel spanning/banauwdheid ervoer. Volgens mij had ik er ook nog een opmerking over gemaakt dat het me benauwde, maar die laat ik maar in het midden.
Ik heb geen enkele waarschuwing gehad dat algemeen bekend blijkt dat het regelmatig gebeurt dat patienten moeite hebben met het accepteren van gebitsophogingen, en op de een of andere manier heb ik hier dus zelf ook compleet niet bij stilgestaan. Achteraf heb ik van een andere tandarts gehoord dat het regelmatig fout gaat/problemen geeft, en heb ook dingen voorbij zien komen over dat er tandartsen zijn die hun clienten eerst laten wennen door middel van een spalkje.
Voorts kreeg ik aan het begin van oktober 2019 dus gemiddeld 2 tot 3 mm aan ophoging geplaatst, inclusief de diepe groeven die ik decennia lang niet gewend was, want mijn vulling waren gewoon vlak.
Ik ben direct in complete paniek geschoten. Ik voelde me net jaws, alsof er bakstenen in mijn mond zaten, alsof er constant een plank tussen mijn kiezen zat en ik mijn kaken dus niet gewoon kon sluiten. Vooral het slikken van voedsel was problematisch,. Mijn hele keel ging op slot, en alsof die spieren niet meer goed functioneerden en ik niet meer wist hoe te slikken. Dit riep veel angst op. Ook het kauwen riep veel angst op. Mijn maag is vrij direct ingekrompen van de toestand. Het kauwen en slikken voelden verlamd/vermoeid, en kon vrij direct maar de helft van wat ik normaal at wegkrijgen. Ik at ook vrij direct voornameljk vloeibaar om die redenen. Ik was me ook enorm bewust van mijn tong en wist niet meer hoe die te moeten plaatsen. Was enorm angstig en depressief van alles.
Na 5 dagen kon ik weer terecht en wilde direct alles laten verwijderen, ik had ook alles verteld over mijn reacties op de behandeling. Schorvoetend heeft hij het grootste gedeelte verwijderd en heeft hier kosten voor gerekend. Hij stond erop dat ik het minimale aan groeven liet zitten omdat het anders wel echt zonde zou zijn van zijn werk. Hij deed het met pijn in zijn hart zei hij.
Ik was erin meegegaan, had veel geld uitgegeven eraan, en was geneigd te denken dat het aan mij lag. Volgens hem had hij iets al dit nog nooit meegemaakt en normaal zou hij nooit direct het gros weghalen. Kreeg ook toen niks te horen van hem dat het regelmatig gebeurt dat mensen er niet goed op reageren. Zoals het gebracht werd voelde ik me nogal uitzonderlijk.
Ik denk dat het leed ten eerste helaas al geschied was in die 5 dagen qua trauma-impact/shock en dat het hele keelgebeid zwaar ontregeld is geraakt. Hij had de opbouw voorts tot ongeveer een halve mm teruggeslepen. Wellicht als ik van meet af aan maar een halve mm opbouw had gehad dat ik minder moeite had met het accepteren. In ieder geval ben ik tot half november regelmatig in paniek met spoed teruggegaan naar deze tandartspraktijk. Ik was vaak terechtgekomen bij collega tandartsen omdat hij maar 2 dagen per week daar werkte. Iedereen raadde me aan niet zo angstig te reageren erop want er was bijna niks meer van de opbouw over. Ik ervoer telkens alsof er plekken zaten waar het scheef zat. Als een hele onderkaak opgebouwd wordt is mijn ervaring dat het vaak ook ter plekke moeilijk inschatten is of het nou goed zit of niet. Sommige plekken waren ook niet goed bijgewerkt, maar daarnaast was ik al zo door elkaar gehusseld, dat overal een vergrootglas op stond, en ik echt niet meer wist hoe mij gebit behoorde te staan. Mijn behandelaar zei uitiendelijk dat ik het de tijd moest geven, het weken kon duren voordat het echt natuurlijk ging aanvoelen. Dat zei hij dus voor het eerst, ik denk ergens rond de helft van oktober. Uiteindelijk heb ik dus half November een streep onder alles getrokken, en heb een spoedafspraak gemaakt alles tot in de originele stand terug te brengen. Maar het heeft dus allemaal niet mogen baten. Helaas heeft hij daarbij ondanks mijn nadrukkelijke verzoek (welke ik tijdens eerdere bezoeken ook al had gedaan) alsnog restanten (randjes tot aan klonten) aan de buiten-zijkanten van mijn kiezen laten zitten, dus het is ook niet netjes afgewerkt.
In de loop van oktober ervoer ik op een zeker moment een enorme kramp in mijn maag die omhoog schoot naar mijn slokdarm en daarna in de vorm van kramp naar beneden afvloeide naar mijn darmen. Dat moet het moment zijn geweest van dat mijn maag daadwerkelijk is ingeklapt. Ik kreeg voorts last van mijn keel en snapte niet waarom. Het bleek door zuuraanvallen te komen die maandenlang vrij constant aanhielden. Rond mijn huig en verhemelte raakte het allemaal gezwollen, rood, onstoken, het stond in de fik. Eerst dacht ik dat het allemaal door een griep kwam die ik had opgelopen. Vanaf begin november heb ik met een hartslag van 150 bij de huisarts gezeten en ben ik tot eind December diverse malen in paniek ook bij dingen als de ehbo/huisartsenpost geeindigd. Rond 6 november is mijn hele spijsverteringkanaal geklapt, de volgende dag werd bij de huisarts pas duidelijk dat ik maagklachten moest hebben. Ik dacht die nacht echt dood te gaan, en heb heel November en December klaargestaan om dood te gaan, had de tassen klaarstaan omdat ik voelde in het ziekenhuis opgenomen te moeten worden. Werd me ook bewust van klachten rond mijn slokdarm, 2:45 uur na het eten stapelde het voedsel zich op terug de slokdarm in tot in de keel. Het bleek teruggespuwd te worden door de 12-vingerige darm. Als dit over was, moest ik weer opnieuw eten vanwge hongerpijnen en begon het liedje weer opnieuw. Veel zwaarder verteerbaar voedsel veroorzaakte veel zuuraanvallen. En had ik meen esophagitis ontwikkeld. Als er een randje aan een pil zat, kon dat de slokdarm al irriteren, en voorts stapelden de pillen die ik slikte zich op tot in de keel, dingen als bruine rijst irriteerden ook dermate dat het zch ook opstapelde in mijn slokdarm. Ik ervoer dat eten regelmatig terugvloeide dat ik net door had geslikt, en voorts niet direct alsnog kon wegslikken. Heb die maanden nauwelijks geslapen en de hele dag door rechtop moeten zitten en alle soorten horror doorstaan die ik me maar kan bedenken. Als ik per ongeluk op de rechterkant had gelegen werd ik met een verdraaide keel/slokdarm wakker omdat de maaginhoud dan kennelijk makkelijk naar boven vloeit. Bijtende voedingsmiddelen als azijn hoefde ik niet proberen want dat brandde immens. In December kreeg ik er nog een aft overheen bovenop mijn huig (door alle zuur, stress, en dat mijn systeem kennelijk slecht voedsel opnam, want at kerngezond, zij het dat werkelijk alles in de blender moest. Dat heb ik tot in Januari sowieso moeten volhouden, daarna ben ik langzaam weer vast voedsel gaan eten). Deze aft voelde alsof er een dolk door mijn hersens ging. Heb die hele maand nagenoeg niet geslapen, en compleet strak gestaan van de angst, voorbij wat ik kon handelen.
Deze hele ervaring is een complete nachtmerrie geweest voor me, en reden om ook nu nog met extra PTSS te zitten als ik eraan terugdenk.
Ik kreeg ivm de situatie van de huisarts vanaf begin November een verhoogde dosis valium (20mg) en slaapmiddelen, en maagzuurremmers. Ik gebruikte voorheen al gemiddeld 3mg valium per nacht om te slapen, en gebuikte een slaappil indien nodig. Met oud en nieuw voelde het nieuwjaar alsof ik 2020 in een grafkist zou eindigen, terwijl ik onder een zware dosis anti psychotica probeerde te slapen omdat zware middelen als flurazepam volkomen niks uithaalden. Dit middel deed ook weinig voor me.
20 december ben ik bij de crisisdienst terechtgekomen omdat ik 24/7 in die complete angst/paniek staat verkeerde, die hebben me ondersteund tot nu, ook qua rustgevende medicatie. Januari en Februari waren ook een complete hel, en heb me 24/7 volkomen suicidaal en als een paniek rambo gevoeld, en puur overleefd op de adrenaline. Het is een wonder dat ik dit heb overleefd en heb volgehouden. De crisisdienst, die mij tot op heden onder hun hoede hebben in afwachting tot het moment dat ik ergens anders verder in behandeling kan, is ook heel trots op hoe ik hieruit weet te klimmen. Ik zou het eigenlijk psychotisch noemen waar ik in maandenlang in heb gezeten, verlammende doodsangst, ware het niet dat ik uiteindelijk niet daadwerkelijk psychotisch was. En ben er eigenlijk ook pas nu aan toe in staat te zijn deze vraag hier te stellen en me in het verhaal te verdiepen.
In januari heb ik een echo ondergaan om mijn buikorganen te onderzoeken omdat ik helemaal gek werd niet te weten wat er gaande was. Hierop was gelukkig niks te zien, dat gaf wat rust. Ik wilde eigenlijk ook een maagonderzoek, maar moest hier vanaf zien omdat een slang in mijn keel compleet niet te doen zou zijn.
De klachten zijn vanaf februari heel langzaam tot rust aan het komen. Ook doordat ik allerlei ondersteunende behandelingen onderga die ik uit eigen zak moet betalen, en veel supplementen neem. Het hele ding heeft me klauwen vol met geld gekost. Maar vooralsnog is het nu niet verstandig zelfstandig te wonen. Dan zou ik vooralsnog gewoon in suicidaliteit eindigen telkens door de benauwenis, en heb lange tijd geen seconde alleen durven zijn. Ik woon dus sinds December in bij een vriend, die eigenlijk mijn mantelverzorger te noemen is en wiens leven helemaal in het teken hiervan heeft gestaan. Voor hem is het ook echt zwaar geweest. Pas vanaf mei durf ik weer de straat op voor een wandeling, en is er voorzichtig aan ook weer sprake van af en toe momenten te hebben weer een beetje te kunnen genieten, maar ik ben nog steeds erg gespannen, slaap onvoldoende, heb het benauwd van die keel, inclusief paranoide gevoelens hierover en veel angst dat het nooit overgaat. Ben nog heel depressief en uitgeput van alles. Heb maandenlang van de pijn niet kunnen praten en nog steeds heb ik hier moeite mee. Mijn keel is nog steeds geirriteerd vanachter de huig, aan de recherkant, waar natuurlijk het meeste zuur terecht is gekomen, en dat zal waarschijnlijk langzaam genezen, al moet ik het in de gaten houden dat zich niks kwaadaardigs gaat vormen daar na 8 maanden constante ontsteking/irritatie. Mijn maag is nog steeds van slag door die keel, nog steeds is deze wat verkrampt en voel veel angst daar. Ik slaap nog steeds met mijn bovenlichaam verhoogd. Nog steeds slik ik valium om de boel te reguleren. En ben absoluut nog niet in staat normaal te functioneren.
Ik zou heel graag advies willen inwinnen over wat te doen in verband met wat me overkomen is, ook over wat ik kan doen in verband met vergoeding wat betreft geleden schade, ziekte en dat tot nu toe 8 maanden van mijn leven een complete horrorshow zijn geweest. Hoe mijn systeem op behandelingen reageert kan ik niks aan doen, daar had ik voor gewaarschuwd moeten worden. Dan had ik 3x nagedacht voordat ik hierin meeging, en had zeer waarschijnlijk verkozen niet aan gebtsophogingen te doen.
Ps, afgezien van chronsiche PTSS heb ik verder geen medisch verleden. De klachten zijn dus echt ontstaan door deze behandeling.
Ik zou u heel dankbaar zijn voor advies!
Met vriendelijke groet,
D
Excuses voor het lange verhaal, maar ik voel dat ik de details moet vermelden, zodat de ernst blijkt van wat ik heb ondergaan.
Ik ben vorig jaar door mijn tandarts doorverwezen naar een collega tandarts van hetzelfde bedrijf in verband met dat ik het een en ander wilde laten restaureren aan mijn gebit. Ik wilde de verouderde vullingen die ik in mijn onderkiezen had laten vervangen. Die vullingen heb ik omdat ik die kiezen behoorlijk heb versleten door tandenknarsen. En ik wilde wat laten doen aan mijn voortanden. Mijn tandarts zei nog: ik denk dat je rustig genoeg bent nu om dat te laten doen. Ik dacht nog, hoezo rustig genoeg? Maar stond er verder niet bij stil want ik verwachtte geen problemen met wat ik voor ogen had.
Mijn tandarts was zich bewust van dat ik chronische ptss heb, en een enorm moelijke periode had ondergaan. Die dacht ik destijds af te kunnen sluiten, vandaar dat het voor mij tijd werd het een en ander te laten restaureren.
Echter kwam ik dus bij haar collega, en toen bleek er ineens sprake te zijn van het ophogen van mijn kiezen. Ik heb keurig alle praktische uitleg gehad over hoe hij die kiezen ging vormen met de computer en alles. Heb hem nog verteld dat ik zojuist een 'deadmissie' achter de rug had, en ik zag er denk ik ook echt nog wel wat gesloopt en gespannen uit etc. Hij heeft hier verder niet op doorgevraagd, en het verhaal heeft geen belletje doen laten rinkelen bij hem of het wel verstandig was mij (zeker zonder waarschuwing) een gebitsophoging te laten ondergaan. Tijdens de behandeling trok ik ook steeds de doekjes met spullen die bij mijn keel gelegd waren wat weg omdat ik daar nu eenmaal altijd veel spanning/banauwdheid ervoer. Volgens mij had ik er ook nog een opmerking over gemaakt dat het me benauwde, maar die laat ik maar in het midden.
Ik heb geen enkele waarschuwing gehad dat algemeen bekend blijkt dat het regelmatig gebeurt dat patienten moeite hebben met het accepteren van gebitsophogingen, en op de een of andere manier heb ik hier dus zelf ook compleet niet bij stilgestaan. Achteraf heb ik van een andere tandarts gehoord dat het regelmatig fout gaat/problemen geeft, en heb ook dingen voorbij zien komen over dat er tandartsen zijn die hun clienten eerst laten wennen door middel van een spalkje.
Voorts kreeg ik aan het begin van oktober 2019 dus gemiddeld 2 tot 3 mm aan ophoging geplaatst, inclusief de diepe groeven die ik decennia lang niet gewend was, want mijn vulling waren gewoon vlak.
Ik ben direct in complete paniek geschoten. Ik voelde me net jaws, alsof er bakstenen in mijn mond zaten, alsof er constant een plank tussen mijn kiezen zat en ik mijn kaken dus niet gewoon kon sluiten. Vooral het slikken van voedsel was problematisch,. Mijn hele keel ging op slot, en alsof die spieren niet meer goed functioneerden en ik niet meer wist hoe te slikken. Dit riep veel angst op. Ook het kauwen riep veel angst op. Mijn maag is vrij direct ingekrompen van de toestand. Het kauwen en slikken voelden verlamd/vermoeid, en kon vrij direct maar de helft van wat ik normaal at wegkrijgen. Ik at ook vrij direct voornameljk vloeibaar om die redenen. Ik was me ook enorm bewust van mijn tong en wist niet meer hoe die te moeten plaatsen. Was enorm angstig en depressief van alles.
Na 5 dagen kon ik weer terecht en wilde direct alles laten verwijderen, ik had ook alles verteld over mijn reacties op de behandeling. Schorvoetend heeft hij het grootste gedeelte verwijderd en heeft hier kosten voor gerekend. Hij stond erop dat ik het minimale aan groeven liet zitten omdat het anders wel echt zonde zou zijn van zijn werk. Hij deed het met pijn in zijn hart zei hij.
Ik was erin meegegaan, had veel geld uitgegeven eraan, en was geneigd te denken dat het aan mij lag. Volgens hem had hij iets al dit nog nooit meegemaakt en normaal zou hij nooit direct het gros weghalen. Kreeg ook toen niks te horen van hem dat het regelmatig gebeurt dat mensen er niet goed op reageren. Zoals het gebracht werd voelde ik me nogal uitzonderlijk.
Ik denk dat het leed ten eerste helaas al geschied was in die 5 dagen qua trauma-impact/shock en dat het hele keelgebeid zwaar ontregeld is geraakt. Hij had de opbouw voorts tot ongeveer een halve mm teruggeslepen. Wellicht als ik van meet af aan maar een halve mm opbouw had gehad dat ik minder moeite had met het accepteren. In ieder geval ben ik tot half november regelmatig in paniek met spoed teruggegaan naar deze tandartspraktijk. Ik was vaak terechtgekomen bij collega tandartsen omdat hij maar 2 dagen per week daar werkte. Iedereen raadde me aan niet zo angstig te reageren erop want er was bijna niks meer van de opbouw over. Ik ervoer telkens alsof er plekken zaten waar het scheef zat. Als een hele onderkaak opgebouwd wordt is mijn ervaring dat het vaak ook ter plekke moeilijk inschatten is of het nou goed zit of niet. Sommige plekken waren ook niet goed bijgewerkt, maar daarnaast was ik al zo door elkaar gehusseld, dat overal een vergrootglas op stond, en ik echt niet meer wist hoe mij gebit behoorde te staan. Mijn behandelaar zei uitiendelijk dat ik het de tijd moest geven, het weken kon duren voordat het echt natuurlijk ging aanvoelen. Dat zei hij dus voor het eerst, ik denk ergens rond de helft van oktober. Uiteindelijk heb ik dus half November een streep onder alles getrokken, en heb een spoedafspraak gemaakt alles tot in de originele stand terug te brengen. Maar het heeft dus allemaal niet mogen baten. Helaas heeft hij daarbij ondanks mijn nadrukkelijke verzoek (welke ik tijdens eerdere bezoeken ook al had gedaan) alsnog restanten (randjes tot aan klonten) aan de buiten-zijkanten van mijn kiezen laten zitten, dus het is ook niet netjes afgewerkt.
In de loop van oktober ervoer ik op een zeker moment een enorme kramp in mijn maag die omhoog schoot naar mijn slokdarm en daarna in de vorm van kramp naar beneden afvloeide naar mijn darmen. Dat moet het moment zijn geweest van dat mijn maag daadwerkelijk is ingeklapt. Ik kreeg voorts last van mijn keel en snapte niet waarom. Het bleek door zuuraanvallen te komen die maandenlang vrij constant aanhielden. Rond mijn huig en verhemelte raakte het allemaal gezwollen, rood, onstoken, het stond in de fik. Eerst dacht ik dat het allemaal door een griep kwam die ik had opgelopen. Vanaf begin november heb ik met een hartslag van 150 bij de huisarts gezeten en ben ik tot eind December diverse malen in paniek ook bij dingen als de ehbo/huisartsenpost geeindigd. Rond 6 november is mijn hele spijsverteringkanaal geklapt, de volgende dag werd bij de huisarts pas duidelijk dat ik maagklachten moest hebben. Ik dacht die nacht echt dood te gaan, en heb heel November en December klaargestaan om dood te gaan, had de tassen klaarstaan omdat ik voelde in het ziekenhuis opgenomen te moeten worden. Werd me ook bewust van klachten rond mijn slokdarm, 2:45 uur na het eten stapelde het voedsel zich op terug de slokdarm in tot in de keel. Het bleek teruggespuwd te worden door de 12-vingerige darm. Als dit over was, moest ik weer opnieuw eten vanwge hongerpijnen en begon het liedje weer opnieuw. Veel zwaarder verteerbaar voedsel veroorzaakte veel zuuraanvallen. En had ik meen esophagitis ontwikkeld. Als er een randje aan een pil zat, kon dat de slokdarm al irriteren, en voorts stapelden de pillen die ik slikte zich op tot in de keel, dingen als bruine rijst irriteerden ook dermate dat het zch ook opstapelde in mijn slokdarm. Ik ervoer dat eten regelmatig terugvloeide dat ik net door had geslikt, en voorts niet direct alsnog kon wegslikken. Heb die maanden nauwelijks geslapen en de hele dag door rechtop moeten zitten en alle soorten horror doorstaan die ik me maar kan bedenken. Als ik per ongeluk op de rechterkant had gelegen werd ik met een verdraaide keel/slokdarm wakker omdat de maaginhoud dan kennelijk makkelijk naar boven vloeit. Bijtende voedingsmiddelen als azijn hoefde ik niet proberen want dat brandde immens. In December kreeg ik er nog een aft overheen bovenop mijn huig (door alle zuur, stress, en dat mijn systeem kennelijk slecht voedsel opnam, want at kerngezond, zij het dat werkelijk alles in de blender moest. Dat heb ik tot in Januari sowieso moeten volhouden, daarna ben ik langzaam weer vast voedsel gaan eten). Deze aft voelde alsof er een dolk door mijn hersens ging. Heb die hele maand nagenoeg niet geslapen, en compleet strak gestaan van de angst, voorbij wat ik kon handelen.
Deze hele ervaring is een complete nachtmerrie geweest voor me, en reden om ook nu nog met extra PTSS te zitten als ik eraan terugdenk.
Ik kreeg ivm de situatie van de huisarts vanaf begin November een verhoogde dosis valium (20mg) en slaapmiddelen, en maagzuurremmers. Ik gebruikte voorheen al gemiddeld 3mg valium per nacht om te slapen, en gebuikte een slaappil indien nodig. Met oud en nieuw voelde het nieuwjaar alsof ik 2020 in een grafkist zou eindigen, terwijl ik onder een zware dosis anti psychotica probeerde te slapen omdat zware middelen als flurazepam volkomen niks uithaalden. Dit middel deed ook weinig voor me.
20 december ben ik bij de crisisdienst terechtgekomen omdat ik 24/7 in die complete angst/paniek staat verkeerde, die hebben me ondersteund tot nu, ook qua rustgevende medicatie. Januari en Februari waren ook een complete hel, en heb me 24/7 volkomen suicidaal en als een paniek rambo gevoeld, en puur overleefd op de adrenaline. Het is een wonder dat ik dit heb overleefd en heb volgehouden. De crisisdienst, die mij tot op heden onder hun hoede hebben in afwachting tot het moment dat ik ergens anders verder in behandeling kan, is ook heel trots op hoe ik hieruit weet te klimmen. Ik zou het eigenlijk psychotisch noemen waar ik in maandenlang in heb gezeten, verlammende doodsangst, ware het niet dat ik uiteindelijk niet daadwerkelijk psychotisch was. En ben er eigenlijk ook pas nu aan toe in staat te zijn deze vraag hier te stellen en me in het verhaal te verdiepen.
In januari heb ik een echo ondergaan om mijn buikorganen te onderzoeken omdat ik helemaal gek werd niet te weten wat er gaande was. Hierop was gelukkig niks te zien, dat gaf wat rust. Ik wilde eigenlijk ook een maagonderzoek, maar moest hier vanaf zien omdat een slang in mijn keel compleet niet te doen zou zijn.
De klachten zijn vanaf februari heel langzaam tot rust aan het komen. Ook doordat ik allerlei ondersteunende behandelingen onderga die ik uit eigen zak moet betalen, en veel supplementen neem. Het hele ding heeft me klauwen vol met geld gekost. Maar vooralsnog is het nu niet verstandig zelfstandig te wonen. Dan zou ik vooralsnog gewoon in suicidaliteit eindigen telkens door de benauwenis, en heb lange tijd geen seconde alleen durven zijn. Ik woon dus sinds December in bij een vriend, die eigenlijk mijn mantelverzorger te noemen is en wiens leven helemaal in het teken hiervan heeft gestaan. Voor hem is het ook echt zwaar geweest. Pas vanaf mei durf ik weer de straat op voor een wandeling, en is er voorzichtig aan ook weer sprake van af en toe momenten te hebben weer een beetje te kunnen genieten, maar ik ben nog steeds erg gespannen, slaap onvoldoende, heb het benauwd van die keel, inclusief paranoide gevoelens hierover en veel angst dat het nooit overgaat. Ben nog heel depressief en uitgeput van alles. Heb maandenlang van de pijn niet kunnen praten en nog steeds heb ik hier moeite mee. Mijn keel is nog steeds geirriteerd vanachter de huig, aan de recherkant, waar natuurlijk het meeste zuur terecht is gekomen, en dat zal waarschijnlijk langzaam genezen, al moet ik het in de gaten houden dat zich niks kwaadaardigs gaat vormen daar na 8 maanden constante ontsteking/irritatie. Mijn maag is nog steeds van slag door die keel, nog steeds is deze wat verkrampt en voel veel angst daar. Ik slaap nog steeds met mijn bovenlichaam verhoogd. Nog steeds slik ik valium om de boel te reguleren. En ben absoluut nog niet in staat normaal te functioneren.
Ik zou heel graag advies willen inwinnen over wat te doen in verband met wat me overkomen is, ook over wat ik kan doen in verband met vergoeding wat betreft geleden schade, ziekte en dat tot nu toe 8 maanden van mijn leven een complete horrorshow zijn geweest. Hoe mijn systeem op behandelingen reageert kan ik niks aan doen, daar had ik voor gewaarschuwd moeten worden. Dan had ik 3x nagedacht voordat ik hierin meeging, en had zeer waarschijnlijk verkozen niet aan gebtsophogingen te doen.
Ps, afgezien van chronsiche PTSS heb ik verder geen medisch verleden. De klachten zijn dus echt ontstaan door deze behandeling.
Ik zou u heel dankbaar zijn voor advies!
Met vriendelijke groet,
D
Het is een heel lang verhaal,
Verder vraag ik mij af waarom bij een dergelijk forse verhoging er niet voor gekozen is een aanvraag in het kader van bijzondere tandheelkunde te doen, want het lijkt erop dat dit binnen de grenzen daarvoor valt.
Voor indien klacht: gebruik zoekfunctie, is al vaker over geschreven. neem contact op met de klachtencommissie waar de tandarts bij is aangesloten. De meest gebruikte procedure is eerst de klacht met wens over oplossing neer te leggen bij de tandarts zelf, en van daaruit verder.
<blockquote>Hoe mijn systeem op behandelingen reageert kan ik niks aan doen, daar had ik voor gewaarschuwd moeten worden.</blockquote> deze reactie is/was zeker niet voorspelbaar... dat is een van de problemen in het verhaal. punt is: je kwam zelf met een vraag om dingen te gaan doen... dan mag de andere kant toch aannemen dat je er ook klaar voor bent. En een behandeling zoals je hebt ondergaan vergt veel lange afspraken, dat het niet eenvoudig zou zijn volgt daar al uit. Ik vrees dat dit wel een lastige discussie wordt.
Als antwoord op Het is een heel lang verhaal, door vV
Het is een heel lang verhaal,
Ik blijf erbij dat een behandeling waarbij er significant kans is op op zijn minst te moeten wennen, tot aan dat er kans is op dat de reactie niet goed is, dat ik daar op zijn minst over op de hoogte gesteld had moeten zijn. De tandarts die ik achteraf sprak had het over dat het regelmatig niet zonder slag of stoot gaat. Hij had het letterlijk over dat het regelmatig ook niet goed gaat. Maar dat zou dus niet kloppen? Mijn reactie mag binnen de groep die moeite heeft met een dergelijke ingreep vrij extreem zijn, maar dat vind ik het risico van een behandelaar die zijn clienten op geen enkele manier op de hoogte stelt. Ik had naar alle waarschijnlijkheid geen ophoging ondergaan, en zeker geen forse als iemand me had laten stilstaan bij hoe het voelt. Het is op zijn minst onzorgvuldig, en vind het raar dat het bestaat dat bij een dergelijke ingreep die u ook een forse vehoging noemt, de behandelaar ervan uit kan gaan dat iemand weet waar hij aan begint.
Mijn vraag was daarnaast om vullingen te laten vervangen, niet om op te hogen. Daar was de tandarts die me heeft doorverwezen van op de hoogte, want dat heb ik letterlijk zo gezegd. Dan had ze moeten zeggen: jij denkt aan vullingen, wij denken aan een ophoging, maar daar moet je misschien wel even aan wennen en het kan ook zijn dat je er moeite mee kunt hebben. Hooguit heb ik het over porselein gehad, maar had niet eens stilgestaan bij dat het ophogen van kiezen bestaat, laat staan die van een hele kaak. Het lijkt erop dat zij van mijn vraag iets anders heeft gemaakt in haar hoofd, maar hoe het ook zij: ik ben op geen enkele manier ingelicht.
Ik herinner me trouwens ook dat zij op de hoogte was van de spanningen rond mijn keel, en heeft me in het verleden daar specifiek voor naar een therapie willen doorverwijzen. Dat was misschien een jaar eerder ongeveer. Dus om het te laten bij 'ik denk dat je er rustig genoeg voor bent' vind ik voorbarig, en dat is ook gebleken. Had ze me wel mogen zeggen waar ik rustig genoeg voor was volgens haar met die keelsituatie van me.
Of dat ik van de uiteindelijke behandelaar dan te horen krijg toen ik hem met klem vroeg de boel per direct weer te verlagen dat dit exact de reden was waarom het dus verstandig was geen porselein te hebben gebruikt. Ik weet wel dat hij het voorheen heeft gehad over dat dat materiaal niet meer aan te passen was, maar hij had ook wel even mogen zeggen waarom dat belangrijk was te weten.
Ik ben in ieder geval onwetend de behandeling ingegaan. Ik voel niet dat ik een keuze heb gehad stil te staan bij hoe een ophoging aanvoelt.
Ik heb daarnaast alleen mijn beleving opgeschreven, ik vraag me af wat er niet klopt aan mijn perceptie, of waar ik dingen niet goed zie. Heel erg bedankt als u mij hierover wat zou willen zeggen.
ik vind het verder ook interessant waarom ik niet op de hoogte ben gesteld van dat er iets bestaat als een aanvraag in het kader van bijzondere tandheelkunde. Wel meer is wat raar. Na de ophoging werd ik doorverwezen naar de orthodontist van wederom hetzelfde bedrijf, en die zei op wat rare toon dat ik me wel moest beseffen dat hij verwachtte wel wat bij te moeten slijpen aan mijn vers afgerekende ophoging. Maw, waarom is er niet voor gekozen achteraf op te hogen.
Als antwoord op Het is een heel lang verhaal, door d9999
Het is een heel lang verhaal,
Als antwoord op Het is een heel lang verhaal, door Lieneke
Het is een heel lang verhaal,
23-08-2019 heb ik de intake gehad bij de behandelaar
17-09-2019 zijn mijn oude vullingen weggehaald en was de scan van mijn kiezen gemaakt om ze 'in de originele stand terug te brengen' (mede deze termen hebben me niet zelfstandig doen laten stilstaan bij dat het beklemmend zou gaan voelen. Er was dus ook geen sprake van veel lange afspraken die van te voren zijn gemaakt, alleen wat hij van plan was te doen op praktisch vlak en dat ik naar de ortho zou gaan voorts)
01-10-2019 werden mijn kiezen geplaatst
05-10-2019 zouden mijn voortanden aan de onderkaak opgehoogd worden, toen heb ik alles echter laten verlagen tot 0.5mm aan opbouw
Ps. Ik heb mijn medisch dossier en daaruit blijkt sowieso dat ze op de hoogte waren van mijn psychische toestand. En op 13-06-2019 heeft de mondhygiëniste nog notities gemaakt over dat ik in die periode superveel stress ervoer, en dat ik valium en slaapmiddelen gebruikte.
Heel erg bedankt!
Als antwoord op Het is een heel lang verhaal, door d9999
Het is een heel lang verhaal,
Wat me ook opvalt is dat ze dus nog niet klaar waren. Ik denk dan....dan is het logisch dat het allemaal raar voelde want dan klopt je beet gewoon nog niet.
Ik ben wel benieuwd wat je reactie zou zijn geweest als ze hadden gezegd: joh...eigenlijk is dit en dit het plan maar vanwege je psyche lijkt het ons geen goed plan.
Als antwoord op Het is een heel lang verhaal, door Lieneke
Het is een heel lang verhaal,
Het hele woord bedenktijd/dat ik iets had om over na te denken heb ik nergens in het proces langs horen komen. En voorts is het dus verlaagd met inderdaad de opmerking dat 'mevrouw de opbouw psychisch niet aan kan'.
Gaandeweg nu ik deze vraag hier stel wordt me duidelijk dat ik het een raar verhaal vind dat ze mij niet met enige voorzichtgheid hebben aangepakt. De situatie rond de keelspanningen was dermate bekend dat ze me er iets van een jaar eerder speciaal voor op therapie wilde sturen. Helaas staat dat niet in het dossier. Dat is jammer voor me, ook in het kader van dat die behandelaar dan alerter had kunnen zijn geweest. Aan de andere kant vraag ik me af of het had uitgemaakt, want het dossier van dit bedrijf waar ik sins 2018 onder behandeling ben staat vol met aantekeningen van de halfjaarlijkse bezoeken aan de mondhygienst, de telkens melding maakte van mijn psychische toestand, inclusief de rustgevende medicatie ik daarvoor slikte. In combatie met een versleten gebit zou iemand toch op zijn hoede moeten zijn met dit soort ingrepen lijkt me. Ik ben blij dat ik de vraag hier stel want de puzzelstukjes vallen langzaam op hun plek, waarvoor mij dank!
Ik kan mezelf achteraf voor mijn hoofd rammen dat ik hier niet zelfstandig bij heb stilgestaan. Maar dat had ik dus echt niet. Was me echt wel dermate bewust van de benauwdheid/spanningen rond de keel dat ik gegarandeerd nee had gezegd als ik ook maar enigszins wist waar ik aan begon. In het dossier staat ook een opmerking van een mondhychigienste, gedateerd 20-12-2018: 'K: plan eerst psyche in orde dan alles opbouwen zodat klemmen en knarsen ook rustiger wordt'. Ik zou dus iets in die trant hebben gezegd. Ik liep kennelijk met het idee rond dat het rust zou geven in dat gebied en dat kan me alleen maar zo verteld zijn. Ik was me in ieder geval niet bewust van dat dit een sensatie zou geven van beklemming/verhoging van mijn hele beet. Uit de reactie die ik achteraf had blijkt ook wel hoe bewust ik me van die keelspanningen moet zijn geweest want zo'n reactie komt wat mij betreft ook weer niet uit de lucht vallen.
Ook wel interessant inderdaad. Logischer zou zijn geweest volgens jou om eerst een beugel te hebben gekregen, ook in het kader van dat het uberhaupt niet natuurlijk kon aanvoelen op deze manier? Notitie 01-10: 'OK, posterior volledig opgebouwd. Met mallen onder cofferdam. Occlusie is nog niet correct, geen we corrigeren in de orthofase. Mocht het toch wel last geven, gaan we alsnog inslijpen. Maar toch liever op deze manier.' Waarom voor deze manier is gekozen is me onbekend, mijn vullingen waren oud, maar dat had nog wel kunnen wachten.
Werd trouwens ook panisch omdat de voorkant een week later nog opgebouwd moest worden, kon hele kaak 'rollen'. Het heeft een week geduurd dat ik met die opbouw liep, niet 4 dagen, hersens werken nog niet goed.
Heel erg bedankt voor je reacties!
Als antwoord op Het is een heel lang verhaal, door d9999
Het is een heel lang verhaal,
Maar met name het feit dat behandelaars genegeerd zouden hebben dat je er niet klaar voor was is een lastige om aan te tonen, waar er zoveel tijd tussen intake en start behandeling gezeten heeft.
Als antwoord op Het is een heel lang verhaal, door vV
Het is een heel lang verhaal,
Gezonde psyche of niet, het gaat aan mijn logica voorbij dat er in het geheel niet gesproken hoeft te worden over moeten wennen/eventueel niet goed reageren op een behandeling die de stand van de beet blijkbaar aanzienlijk verandert, maar dat daargelaten. Ik heb alleen de upside van het verhaal te horen gekregen, dus vandaar dat ik uitzag naar de behandeling, ipv dat ik wat had om over na te denken. Al hadden ze me een jaar gegeven, ik kan moeilijk terugkomen op dingen waar ik niet van bewust gemaakt ben.
Het zou wel verdrietig zijn als het een lastige zou worden om aan te tonen omdat het vrij duidelijk had kunnen zijn dat juist ik iemand zou zijn om wat voorzichtiger mee te zijn. Dat is verre van gebeurd. Hoeveel kan er in 2 maanden ook veranderen in een langdurig heftig psychisch proces? Iets dat mijns inziens ook voldoende uit het dossier blijkt dat ik daar echt wel over gesproken heb, daarnaast was het ook echt wel aan me te zien. Dan mocht het iets beter met me gaan, en wilde ik aan een nieuwe start werken om eruit te klimmen; Ik vind het onverantwoord en krom dat ik van de doorverwijzer/behandelaar die dit soort ingrepen bij me uitvoert niet hoef te verwachten voldoende psychologisch onderlegd te zijn te snappen dat je me dan niet zonder iets van onderzoek/navraag over mijn toestand, begeleiding, voorbereiding, of voorlichting iets als dit moet laten ondergaan. En dat dus in combinatie met dat bekend was dat de spanningen bij mij zich ook nog eens centreerden rond de keel.
Uit de reactie die ik heb gehad achteraf blijkt ook wel hoe gespannen ik er nog bij moet hebben gelopen en bevestigt wat mij betreft dat er vrij weinig voor nodig moet zijn geweest qua voorlichting vooraf om me subiet van gedachten te hebben doen laten veranderen. De tandarts die me 2 maanden na de laatste notitie hierover doorverwees was die dag ook gehaast. Had de enige vulling die ze moest zetten nogal slordig gezet. Dat was nog bijgeslepen door de uiteindeijke behandelaar en dat staat in het dossier. Het was alleen een 'ik denk dat je er klaar voor bent'. Ben eigenlijk verbaasd dat dat zo voor me ingevuld is, zonder navraag of deze observatie klopt, en zonder nadere uitleg waarvoor ik rustig genoeg moest zijn.
Wil je erg bedanken dat je me er voor waarschuwt dat het lastig kan worden om aan te tonen, dan weet ik waar ik aan toe ben en dat ik hier aandacht aan moet geven.
Als antwoord op Het is een heel lang verhaal, door d9999
Het is een heel lang verhaal,
Als antwoord op Het is een heel lang verhaal, door Lieneke
Het is een heel lang verhaal,
en noem mij maar dom, was een blind spot die ik niet compleet zelfstandig zag aankomen.
Als antwoord op Het is een heel lang verhaal, door d9999
Het is een heel lang verhaal,
Als antwoord op Het is een heel lang verhaal, door d9999
Het is een heel lang verhaal,
Wil je voortaan alsjeblieft witregels en hoofdletters gebruiken? Het wordt nogal onleesbaar voor mij.
Als ik je zo lees dan lijkt het wel alsof je vooral tegen jezelf praat zodat je het allemaal weer op een rijtje kan zetten voor jezelf...je overtuigt jezelf keer op keer.
Wat is nu je volgende stap?
Als antwoord op Het is een heel lang verhaal, door Lieneke
Het is een heel lang verhaal,
Achteraf heb ik van een
Als dit klopt (weet ik niet), dan vind ik wel dat de tandarts je had moeten melden dat ophoging van elementen een risico geeft op niet kunnen accepteren van de nw situatie. Dan is het feit dat dat blijkbaar niet gebeurd is ook wel iets wat je hem of haar zou kunnen verwijten. Echter: ik vraag mij wel af hóé regelmatig het voorkomt. Er zijn immers legio mensen die het wel lukt om om te gaan met beugels met opbeetblokjes, een veranderde stand door een beugel, een nieuwe gebitssituatie na een operatie, een kunstgebit, enz... Misschien toch een heel klein beetje vergelijkbaar met een ophoging.
Ik heb wel met je te doen, want ik heb ook ooit niet kunnen wennen aan een heel kleine (maar achteraf onnodige) verandering aan mijn gebit. Na de verandering kon ik een bepaalde dwanghandeling niet meer "naar tevredenheid" uitvoeren, en dat heeft me daadwerkelijk zeker een half jaar lang 1-3 uur slaap per nacht gekost. Dat is minder erg dan angst, maar je gaat je natuurlijk niet beter van voelen van een chronisch slaaptekort. Het is inmiddels 15 jaar geleden, en nog steeds speelt die dwang af en toe op, maar ik kan dat inmiddels wel binnen een aantal minuten ombuigen naar iets anders. In ieder geval kost het me al lang geen nachtrust meer, en kan ik weer normaal functioneren. En nee, dat ik nauwelijks aan de nw situatie kon wennen had ook ik totaal niet zien aankomen.
Ik heb dat destijds wel achteraf met mijn tandarts besproken, en die snapte er volgens mij helemaal niks van. Ik had ook het idee dat ie nog nooit zoiets had gehoord. Maar hij nam het wel van me aan gelukkig, en heeft er later ook wel rekening mee gehouden. Maar zijn reactie maakt wel dat ik me afvraag of het heel vaak voorkomt dat een patient een nw situatie in zijn mond echt heel moeilijk accepteert en daar niet binnen een aantal weken aan went. Mijn huidige tandarts snapt dit overigens wel, of in ieder geval ongeveer, volgens mij omdat hij er zelf ook niet tegen kan als iets "niet goed" voelt.
<blockquote> Na 5 dagen kon ik weer terecht en wilde direct alles laten verwijderen, ik had ook alles verteld over mijn reacties op de behandeling. </blockquote>
Hebben jullie het toen niet direct gehad over een alternatief: psychologische hulp bij het wennen aan, of doorstaan van de nw situatie? Tijdelijk medicijnen eventueel. Want dat vind ik eigenlijk meer voor de hand liggen, maar mogelijk was het voor jou echt geen optie, dat kan ik natuurlijk niet beoordelen. En ik lees dat je later alsnog psychologische hulp hebt gekregen of in hebt moeten schakelen.
Ik wens je heel veel succes en wijsheid toe. En vraag je ook af of het je waard is om juridische stappen te ondernemen. Mogelijk heb je een schadevergoeding heel hard nodig omdat je naast de kosten voor de oorspronkelijke behandeling nog meer kosten hebt moeten maken, of om alsnog een alternatieve behandeling van je gebit te ondergaan, maar overweeg iig of het voor jou niet beter is om datgene wat gebeurd is achter je te laten.
Als antwoord op Achteraf heb ik van een door Chris888
Achteraf heb ik van een
Wat naar ook van je gebit, kan me dat wel goed voorstellen! Dat je na 15 jaar je daar nog bewust van bent ook, wow. Ik heb hier van geleerd: geen grove veranderingen meer aan mijn kaak, vind die kiezen wel best zo. En misschien neem ik maar genoegen met hoe mijn tanden eruit zien. En wie weet als ik echt rustiger ben en me veilig voel in mijn lichaam hoe ik er dan over denk
Opbeetblokjes en dingen kun je eruit halen als je het even niet ziet schitteren, is geen dwangplank vast in je mond. Beugels verandert de stand langzaam. Heb ik vroeger gehad, en was geen probleem.. Dit is in 1x klap een ontzettende verandering. Anderzijds, er zijn ook groepen mensen bij wie het een minder groot probleem is inderdaad, die vreten gewoon een bak patat weg ermee, niks aan de hand.
Ik denk ook dat de ene tandarts de andere niet is en denk dat veel met een bepaalde invoelendheid/empathie/besef/verfijndheid te maken heeft ben ik bang. Hoeveel hebben mensen zelf meegemaakt in het leven wordt dan de vraag, vooral: hoevel is daarvan binnengekomen. Dit was ook een jong mannetje, en die tandarts van me heeft denk ik ook een relatief onbezorgd leventje gehad. Dat zijn voor mij bijna steriele robotten. Daar verwacht ik weinig benul en dus zicht op de dingen van. En dat leer je dan achteraf heh, nadat de interactie heeft plaatsgevonden, dat zulke dingen ertoe doen met gebitstoestanden. Dus bij hen zal waarschijnlijk een hele kaakoperatie accepteren geen enkel probleem zijn, dus die staan daar niet bij stil. Dan komt de vraag of het niet ergens moet schorten in de tandartsopleidingen, dat het een standaardprocedure moet zijn om rekening te houden met dat de ene mens de andere niet is ondanks dat de grootste gemene deler hooguit een paar weken nodig heeft voordat het went. Lijkt me verstandig om uitzonderingen ook in te calculeren ipv te vergeten. Dat ik niet bij die grootste gemene deler hoorde ondanks dat ik een tandje relaxter ging dan voorheen..daarvan denk ik dan dat mijn tandarts dat had kunnen, moeten kunnen zien aankomen. Maar kennelijk was er weinig benul bij zowel haar als hem.
Ik vind het trouwens ook wel een leuke inderdaad, waarom was er destijds toen ik doorgeflipt met die verhoging terugkwam en het gros liet wegslijpen niet meer begeleiding geweest van hun kant, zodat ik misschien die laatste 0.5mm ook beter zou trekken. Ik liep er echt heel slecht bij, afgevallen, uitgeput en strak. Ik was echt een wrak hahaha, sjah.. Heb ook het dossier van de orthodontist, wat foto's van half oktober van hoe ik eruit zag hahahaha....ik zag er niet uit.
En ik voel dat ik hier werk van moet maken. Want wat hier is gebeurd is volkomen symbolisch voor hoe ik er uberhaupt bij ben gaan lopen. En heel per ongeluk is dit de final blow geweest die tevens mijn genezing is, maar was wel middels een middeleeuwse foltering dan haha
Want ik loop dus wel met besef/zenuwuiteinden/empathie rond, alleen tussen mensen met globaal geen of minder besef. Letterlijk tussen mensen die inderdaad na zo een ophoging gewoon meteen een bak patat vreten de teevee aanknallen en geen probleem, en van mij hetzelfde verwachten. 'Ik moet niet zo moeilijk doen, me nie zo aanstellen, en waar ben ik toch zo bang voor etc'. Hoe ik mijn leven lang ben versimpeld, verkleind, gebagatelliseerd, ontkend, etc etc tot dat level dat minder/weinig voelt. En of ik mezelf wilde 'verlagen' tot die ridiculing. Dan wordt het een hele kunst om erachter te komen wie je bent, dat wat je voelt klopt ipv aanstellerij. Om voorts in je kracht te gaan kunnen staan, maar daar ben ik goed mee bezig, en ik zie die dingen/dynamieken kristalhelder. Overzie ook de toestand van waar mensen met hun bewustzijn zitten, hoe ze dingen zien, en waarom ik dus die platte/steriele feedback van ze krijg over mij. En dat ik die shit dus niet meer slik.
Is geen wonder dat die keel zich wat benauwd en afgeknepen heeft gevoeld daartussen. Mijn hele trauma zat/zit dus gewoon echt bij die keel, ben levenslang letterlijk gekeeld en onderdrukt. Levenslang heb ik moeten dealen met van alles opgedrongen/binnengedrongen te krijgen, te moeten slikken hierdoor, en daarvan moeten leren. En bij de finish werd dat dus een grove verbouwing die men er ff in zet bij me, bij die keel haha, wederom zonder te voelen of na te denken. En van mij verwacht dat ik besef over dat ik gevoeliger ben dan hen, en niet gek ben wel uit de lucht tover, zoals dat dus wel vaker is gegaan hahaha. Dat besef komt dus inderdaad door achteraf de gevolgen te hebben ondervonden van dit soort dynamieken. Ik voel dat ik mezelf een groot plezier ga doen mijn stem letterlijk te laten horen, en dat de andere kant maar ff wat bewuster mag worden ipv dat ik de pineut ben, en veel plezier ermee. En als ik hiervan hersteld ben, dan begint mijn leven. Dan sta ik in mijn kracht en is heel leuk wat ik voel opkomen, heb geen herkenning, liefde, bevestiging, veiligheid, support, gezelligheid, aanspraak van buiten meer nodig. Ik praat zelf wel en kan goed alleen zijn. En wie me kan/wil horen is welkom en de rest bekijkt het maar. ik word door die horror/hel/void niet meer afgeleefd, die gaat niks meer bepalen, en ga zelf leven. Ben er nog waar anderen echt allang dood waren, van flats af waren gegaan, of hadden bezweken. Is awesome power, in mijn athenticiteit en bewust, en heel veel joy, heb de rockbottom van doodsangsten wel gezien nou. Dus is heel symbolisch. En ik kan ze bijna bedanken nu ik het blijk te hebben overleefd, want het heeft me door de shit heengetrokken. Langs de hel van complete kaalslag van buiten, geen veiligheid/support/steun/herkenning/bedding/liefde/verbinding/aanwezigheid in een ander van buiten kunnen vinden, dingen waarvan ik me afvraag of ik dat had weten te verwerken zonder zulke grove klappen. Had anders op zijn minst decennia gekost. Dit was de fasttrack hahaha. En ik wandel zo de verlichting in, compleet geheeld. Dus ja, ik ben een uitzondering ja haha want zo vaak zie ik dat soort mensen nu ook weer niet :) Wakker worden is leuk, maar het is ook het zien te accepteren van de absolute gitzwarte hel van buiten waar helemaal niets te halen valt. Ik zie iedereen in die droom rondkarren alsof het allemala klopt hier, niks wakker en bewust. Maar ik heb het gedaan.
Bedankt voor je antwoord en het ga je goed ook, ook met je tanden!