Prothese

Hallo,

Ik (38 jaar) heb afgelopen dinsdag een prothese gekregen boven en onder. Mijn gebit was niet in de beste staat, maar opzich zag het er nog redelijk uit. Nu ben ik vorig jaar december flauwgevallen met als gevolg losse tanden. De tandarts heeft het gespalkt, maar er bleek afgelopen februari geen redden meer aan. Alles moest eruit. Ik zag er wel tegenop, maar ik dacht positief blijven, komt allemaal goed. De eerste dag hebben ze mijn kiezen getrokken en de tweede dag mijn tanden, en toen kreeg ik gelijk de prothese. Toen ik de spiegel in mijn handen kreeg, kreeg ik een soort emotionele klap. Dit ben ik niet, wat een grote tanden, ik vind ze niet mooi.. Uitspraken die ik gedaan heb ondanks de goede zorgen van de tandarts. Zelf vonden ze het mooi en zeiden ze dat het een questie van wennen en acceptatie is..

Dag later moest ik terug komen, de tandarts hield het gebit eruit. Ik voelde mijn lege mond en kreeg weer allemaal emotionele gevoelens. De onderprothese deed erg pijn bij het in en uit doen. Het voelde als een soort zenuwpijn. Toch drukte bij hem er gewoon weer in. Thuis bij het schoonmaken sprongen de tranen in mijn ogen. Maar luisteren naar de tandarts.. Die avond kon ik niet slapen van de pijn, paracetamol hielp niets meer. Ik heb het ondergebit eruit gehaald. De volgende dag kreeg ik hem er niet meer in. Afspraak gemaakt bij tandarts, mijn eigen was er niet. Had niet het gevoel dat deze vrouw hier zoveel verstand van had. Ik had veel drukplekken aan de onderkant, ze hebben het gebit iets geslepen. Alles schoonmaakt en zelf kon ze het gebit er ook niet inkrijgen. Wat adviezen waar mee te spoelen. De wondjes iets beter laten worden en dan er weer proberen in te doen. Vandaag krijg ik het ondergebit nog steeds niet in, ik zie dat aan de uiteindes van de kaak aan beide kanten scherpe stukjes bot zitten. Dus vanmiddag mag ik weer gezellig naar de tandarts.

Ik heb ongelooflijk veel moeite met het accepteren van de prothese, in het begin praatte ik alsof ik dronken was, ik heb het gevoel dat ik een groot plak kauwgum in mijn mond had die er uit moest, en mijn gezicht is voller geworden. Zijaanzicht is ook zo anders. Als ik praat heb ik een dunne bovenlip. Het lijkt zo raar als ik praat in de spiegel, het ziet er niet uit. Mijn mond beweegt zich zo vreemd... Maar gelukkig 2 pluspunten, als ik nu lach dan zie ik niet alleen maar meer 'grote tanden'. Maar een lach die in iedergeval mooier was dan voorheen met een spalk.
Ook mijn uitspraak gaat met sprongen vooruit.

Zijn er meer mensen die zich hier zo over gevoeld hebben?
En die zich herkennen in mijn verhaal?
Gaat het beter worden?
Ik probeer echt om mijn negatieve houding (waar ik mij echt bewust van ben) om te zetten naar het positieve, maar ik vind het zo moeilijk. Ik voel me gewoon echt verdrietig dat het zover gekomen is, en dat ik vanaf nu af aan een prothese in mijn mond ga hebben...