Ik heb sinds een jaar een kunstgebit waarbij mensen mij wel eens vragen waarom ik niet voor mijn gebit heb gezorgd.
Het is mij niet gelukt. Ik heb 4 jaar geleden een zeer zware hersenschudding gehad waarbij neurologische problemen ontstonden.
Doe er dan nog eens CPTSS bij op en ik was degene die altijd aan het kaakklemmen en knarsen was 's nachts en ik was ziek door de CPTSS en de neurologie.
Ik wou wel naar de tandarts maar het zou geen enkel nut hebben gehad. Ik trok simpelweg geen enkele ingreep aan mijn gebit door mijn gezondheid en de verkramping van mijn lijf en m.n. hoofd hielp ook niet mee.
Toen ik wat door de ergste klachten (3 jaar!) heen was ben ik aan de hand van een vriendin meegenomen naar de tandarts. Ik durfde het nu aan omdat ik wat fysieke kracht had. Ik had zo gehoopt mijn voortanden nog te kunnen behouden.
De ravage in mijn mond was volbracht na 3 jaar ziekte. We staarden naar een behoorlijk rampzalige overzichtsfoto waarbij werd geconcludeerd, na een second opinion, dat alles laten trekken de beste optie zou zijn.
Ik kon mijzelf hier geen schuld van geven dat ik in deze situatie ben beland door het ziek zijn. Dus ik dacht: "Hop ! Dan doe ik het maar en ik zal binnen 2 maanden wel gewend zijn aan een kunstgebit." Voor een gezond iemand is het al een pittig proces. Maar ik, met 3 jaar ziekte die ik had, dan zo'n zware ingreep ondergaan. Ik was helemaal niet goed voorbereid op de zwaarte ervan.
Achteraf gezien was het wellicht beter geweest wanneer de voortanden wel behouden zouden zijn geweest maar dat is kostentechnisch gezien weer niet haalbaar qua prothese.
Ik heb een uitstekende tandarts. Daar ligt het allemaal niet aan. Het trekken van mijn tanden en kiezen stelde helemaal niets voor. Dit gebeurde snel en nauwkeurig. Het drama begon na de tijd.
Ik was er totaal niet op voorbereid hoe heftig en snel de kaken zouden slinken. M.n. de eerste 4 a 5 maanden zijn verschrikkelijk ! Ik vind dat daar ook weinig eerlijk over wordt verteld door andere kunstgebitdragers. "Het valt allemaal wel mee. Het went snel."
Wanneer ik doorvroeg en mijn problemen aangaf kwamen de echte verhalen wel te voorschijn. Het is ronduit een taboe om hier vrij over te spreken. De ligging van mijn tong veranderde. Mijn mond zonder gebit voelt als 1 groot gat. Alsof mijn lippen zonder kunstgebit alleen maar een anus is. Ik mis dan stevigheid in mijn gezicht.
Het is nu een jaar na de tijd. De definitieve prothese is bijna klaar maar ooooooh, wat vind ik het erg een kunstgebit. Ik mis een gevoel van zenuwen bij mijn neus. Ik mis de fijngevoeligheid van mijn tanden. Ik kokhals op het gebit en moet eten met plastic in mijn mond. Als ik het gebit uit mijn mond doe dan is het een zucht van verlichting. Ik had de hoop dat ik er weer op uit zou gaan om mensen te zien. Maar eten met het gebit lukte niet. 1 keer belandde de bovenprothese in de wasbak bij een lunchroom toen ik het niet meer trok. Een vriend die moest eerst lachen (wel logisch natuurlijk) totdat hij zag dat ik echt groen en geel zag van doffe ellende.
En nogmaals.... mijn tandarts verwijt ik niets. Maar met mijn psychiatrische achtergrond, de neurologische problemen en dan een kunstgebit hebben, dat is ronduit verschrikkelijk. Ik probeer dat gekke ding als zo goed en vaak mogelijk te dragen.
Maar ik ben een heel belangrijk iets van mijzelf voorgoed kwijt geraakt. En het ergste is dat ik er zelf geen enkele schuld aan heb....... ik heb gedaan wat ik kon doen.
Het is mij niet gelukt. Ik heb 4 jaar geleden een zeer zware hersenschudding gehad waarbij neurologische problemen ontstonden.
Doe er dan nog eens CPTSS bij op en ik was degene die altijd aan het kaakklemmen en knarsen was 's nachts en ik was ziek door de CPTSS en de neurologie.
Ik wou wel naar de tandarts maar het zou geen enkel nut hebben gehad. Ik trok simpelweg geen enkele ingreep aan mijn gebit door mijn gezondheid en de verkramping van mijn lijf en m.n. hoofd hielp ook niet mee.
Toen ik wat door de ergste klachten (3 jaar!) heen was ben ik aan de hand van een vriendin meegenomen naar de tandarts. Ik durfde het nu aan omdat ik wat fysieke kracht had. Ik had zo gehoopt mijn voortanden nog te kunnen behouden.
De ravage in mijn mond was volbracht na 3 jaar ziekte. We staarden naar een behoorlijk rampzalige overzichtsfoto waarbij werd geconcludeerd, na een second opinion, dat alles laten trekken de beste optie zou zijn.
Ik kon mijzelf hier geen schuld van geven dat ik in deze situatie ben beland door het ziek zijn. Dus ik dacht: "Hop ! Dan doe ik het maar en ik zal binnen 2 maanden wel gewend zijn aan een kunstgebit." Voor een gezond iemand is het al een pittig proces. Maar ik, met 3 jaar ziekte die ik had, dan zo'n zware ingreep ondergaan. Ik was helemaal niet goed voorbereid op de zwaarte ervan.
Achteraf gezien was het wellicht beter geweest wanneer de voortanden wel behouden zouden zijn geweest maar dat is kostentechnisch gezien weer niet haalbaar qua prothese.
Ik heb een uitstekende tandarts. Daar ligt het allemaal niet aan. Het trekken van mijn tanden en kiezen stelde helemaal niets voor. Dit gebeurde snel en nauwkeurig. Het drama begon na de tijd.
Ik was er totaal niet op voorbereid hoe heftig en snel de kaken zouden slinken. M.n. de eerste 4 a 5 maanden zijn verschrikkelijk ! Ik vind dat daar ook weinig eerlijk over wordt verteld door andere kunstgebitdragers. "Het valt allemaal wel mee. Het went snel."
Wanneer ik doorvroeg en mijn problemen aangaf kwamen de echte verhalen wel te voorschijn. Het is ronduit een taboe om hier vrij over te spreken. De ligging van mijn tong veranderde. Mijn mond zonder gebit voelt als 1 groot gat. Alsof mijn lippen zonder kunstgebit alleen maar een anus is. Ik mis dan stevigheid in mijn gezicht.
Het is nu een jaar na de tijd. De definitieve prothese is bijna klaar maar ooooooh, wat vind ik het erg een kunstgebit. Ik mis een gevoel van zenuwen bij mijn neus. Ik mis de fijngevoeligheid van mijn tanden. Ik kokhals op het gebit en moet eten met plastic in mijn mond. Als ik het gebit uit mijn mond doe dan is het een zucht van verlichting. Ik had de hoop dat ik er weer op uit zou gaan om mensen te zien. Maar eten met het gebit lukte niet. 1 keer belandde de bovenprothese in de wasbak bij een lunchroom toen ik het niet meer trok. Een vriend die moest eerst lachen (wel logisch natuurlijk) totdat hij zag dat ik echt groen en geel zag van doffe ellende.
En nogmaals.... mijn tandarts verwijt ik niets. Maar met mijn psychiatrische achtergrond, de neurologische problemen en dan een kunstgebit hebben, dat is ronduit verschrikkelijk. Ik probeer dat gekke ding als zo goed en vaak mogelijk te dragen.
Maar ik ben een heel belangrijk iets van mijzelf voorgoed kwijt geraakt. En het ergste is dat ik er zelf geen enkele schuld aan heb....... ik heb gedaan wat ik kon doen.
Ik ben zooo blij met uw…