De tandarts beheerst mijn leven

Al mijn hele leven heb ik problemen met het bezoek aan de tandarts en hoe ouder ik word hoe erger het wordt. Niet vanwege die leeftijd, maar door af en toe wél te gaan. Ik word er gek van. Het is zo irreëel. Ik ben een nuchter, realistisch mens, maar zodra er iets met tanden, tandartsen of mondhygienisten in de buurt komt, is alle realisme volkomen weg. Dit ontaardt in heftige nachtmerries, allerlei horrorgedachten en paniek. Telkens weer.

Het is niet zo dat ik nooit bij de tandarts kom, af en toe wel. Als er wat aan de hand is ga ik wel en door de confrontatie ga ik daarna vervolgens niet meer. Kies afgebroken? Tandarts bellen en laten trekken. Dapper gevoel en meteen nog maar wat laten doen en dan weer jaren niet naar de tandarts. En dan gebeurt er weer iets en dan weer hetzelfde liedje. Begin dit jaar gebeurde er weer iets. Pijn was zo erg (scheur in kies), dat ik heel graag naar de tandarts wilde. Nieuwe tandarts gebeld doordat ik verhuisd ben. Zijn conclusie: als er nu niet ingegrepen wordt, dan ben je over een paar jaar alles kwijt. Die boodschap kwam hard aan en ik ging en ik bleef gaan. Allerlei reparaties volgden en het verlies van twee kiezen en een tand. Ook uitgebreide behandelingen van de mondhygienste hoorden erbij (alles bij elkaar 15 behandelingen ongeveer). Ik heb het doorstaan. Vraag niet hoe, maar alles is nu heel en gezond. Ergens ben ik wel trots op mezelf en tegelijkertijd is het idee dat zij het nu in de gaten houden, als ik maar langs kom, ook wel fijn. Maar ja, dat is de realist die spreekt. En de realist weet ook dit: het blijven langskomen is het probleem.

Want: Het beheerst mijn leven, ik kan al maanden nergens anders meer aan denken en de angst wordt steeds groter. Vanmiddag was ik er weer en ontaardde het in een volledige paniekaanval en waarom? Hij was nog niet eens begonnen. Ik vertrouw de tandarts die ik nu heb echt wel, hij is een prettig mens. Hij heeft me nooit pijn gedaan en behandelt me als een gewoon medemens, niet als een of andere lastpost. En hij lijkt het ook geen probleem te vinden als de paniek volledig toeslaat, meestal om helemaal niks. Hij stopt, wacht tot ik kalmeer, probeert me af te leiden met gebabbel over van alles en nog wat.

Ik vind het zorgwekkend dat ik 15 keer naar ze toe ga en dat de angst niet minder wordt, eigenlijk alleen maar erger. Ik ben heel vastberaden om te zorgen dat ik wel blijf gaan, maar ik vraag me tegelijkertijd af hoe lang ik dit volhoud. Mijn hele leven staat in het teken van de volgende afspraak. En wat dat is, niets bijzonders, de mondhygiëniste gaat even een schoonmaakbeurtje doen. Ze is hartstikke lief en het geeft ook niet dat ze me pijn doet, maar waarom kan ik nu nergens anders aan denken dan daaraan? Dit duurt nu al sinds februari en gaat bijna 24 uur per dag door. Elke aanraking van mijn tanden met mijn tong of met eten en drinken draait om de tandarts en wat ze allemaal doen. Ik fiets graag een stuk om om niet langs de praktijk te hoeven en als ik mijn tandarts op straat zie lopen, dan ga ik snel de andere kant op. En de nachtmerries gaan maar door. Eten doe ik niet graag meer, dat staat ook in verband met tanden. Ik was al nooit een dikkerdje, maar er blijft weinig van me over als het zo doorgaat. Tja, er is meer in het leven dan tanden en de stress daaromheen. Heeft iemand goede raad? Niet zeggen gewoon gaan, want dat weet ik zelf ook wel dat dat moet.

groetjes Lisa