vergeet nickname boze patient; is iets uit een ver verleden!
Na jarenlange (extreme) angst voor de tandarts is dan nu toch het besef gekomen dat ik ikzelf ets moet doen aan mijn angst voordat het echt verkeerd gaat. Ik heb mijn angst nooit durven bespreken met mijn tandarts en ben in een negatieve angstspiraal terecht gekomen die van kwaad tot erger ging en in de toekomst echt een probleem kan worden. Ik wil graag van mijn angst af en heb besloten dat ik een nieuwe start wil maken bij een nieuwe tandarts die vanaf dag één op de hoogte zou moeten zijn van mijn 'probleem'. Ik heb afgelopen donderdag de moed verzameld om te bellen en kan maandag al terecht voor een eerste kennismaking/ afspraak. Aangezien ik het wel moeilijk/ eng vindt heb ik mijn verhaal voor de tandarts op papier gezet om te voorkomen dat ik iets vergeet, ook neem ik iemand mee om te voorkomen dat ik terugkrabbel. Hieronder staat het verhaal dat ik hem wil geven. Omdat het voor mij een hele stap is, en ik het wel erg moeilijk vindt wil ik iedereen graag vragen wat hij/ zij van deze brief vindt en ook de tandartsen op dit forum: hoe zou u reageren als een nieuwe patient u dit verhaal gaf. Alvast verschrikkelijk dank voor jullie hulp, het zal mij zeker helpen. Speciale dank voor forumdeelneemster Minique: mede door jouw mailtjes ruim 1,5 jaar terug ben ik zover gekomen!
Maandag ochtend is het zover, dan is het moment dat ik zelf de gang van zaken van de laaste jaren kan veranderen. Het zal niet gemakkelijk zijn, maar ik ga het wel doen!
Na jarenlange (extreme) angst voor de tandarts is dan nu toch het besef gekomen dat ik ikzelf ets moet doen aan mijn angst voordat het echt verkeerd gaat. Ik heb mijn angst nooit durven bespreken met mijn tandarts en ben in een negatieve angstspiraal terecht gekomen die van kwaad tot erger ging en in de toekomst echt een probleem kan worden. Ik wil graag van mijn angst af en heb besloten dat ik een nieuwe start wil maken bij een nieuwe tandarts die vanaf dag één op de hoogte zou moeten zijn van mijn 'probleem'. Ik heb afgelopen donderdag de moed verzameld om te bellen en kan maandag al terecht voor een eerste kennismaking/ afspraak. Aangezien ik het wel moeilijk/ eng vindt heb ik mijn verhaal voor de tandarts op papier gezet om te voorkomen dat ik iets vergeet, ook neem ik iemand mee om te voorkomen dat ik terugkrabbel. Hieronder staat het verhaal dat ik hem wil geven. Omdat het voor mij een hele stap is, en ik het wel erg moeilijk vindt wil ik iedereen graag vragen wat hij/ zij van deze brief vindt en ook de tandartsen op dit forum: hoe zou u reageren als een nieuwe patient u dit verhaal gaf. Alvast verschrikkelijk dank voor jullie hulp, het zal mij zeker helpen. Speciale dank voor forumdeelneemster Minique: mede door jouw mailtjes ruim 1,5 jaar terug ben ik zover gekomen!
Beste Tandarts,
Voordat u mijn tandarts en ik uw patiënt wordt zijn er een aantal dingen die ik aan kwijt wil. De reden dat ik dit op papier zet is dat ik zo volledig mogelijk wil zijn en niet wil dat ik dingen vergeet of niet goed vertel in de waan (stress) van het moment Ik wil graag dat u één ding weet wat mijn vorige tandarts(en) niet heeft(hebben) geweten: ik ben verschrikkelijk angstig voor de tandarts!
Waarom ben ik, na onze verhuizing, niet eerder naar een nieuwe tandarts gegaan:
Wij zijn in 2004 verhuisd en kort daarna is mijn vriendin overgestapt naar uw praktijk. Ik ben echter vooralsnog bij de oude tandarts gebleven; een overstap naar een nieuwe tandarts in onze nieuwe woonplaats bracht een aantal zaken met zich mee die (te) veel angst opriepen. De eerste is dat de nieuwe tandarts iets zou vinden dat de oude niet gezien heeft (andere apparatuur, kritischer ingesteld of wat dan ook) waardoor ik iets zou moeten ondergaan waar ik er tegenop zag. Het tweede is dat de nieuwe tandarts misschien niet kon leven met het werk dat (de) vorige tandarts(en) hadden geleverd en een aantal dingen opnieuw zouden moeten/ willen doen. De vorige tandarts was erg gemakkelijk en ging naar mijn idee niet snel tot een (vervelende) behandeling over. Daarnaast hoefde ik maar één keer per jaar te komen. Resultaat was dat ik bleef waar ik was en één keer per jaar met lood in de schoenen naar de tandarts ging in de hoop dat alles snel afgelopen was en alles weer in orde zou zijn. Met als resultaat dat de drempel telkens hoger werd. Ik houdt mezelf misschien wel een beetje voor de gek.
Waarom heb ik dan nu een afspraak gemaakt met een nieuwe tandarts:
Ondanks dat mijn angst mij er tot nu toe niet van weerhouden heeft om naar een controle te gaan of een (eenvoudige) procedure te ondergaan maak ik mij wel zorgen of ik dit in de toekomst nog vol kan houden; naar mate dit langer voortsleept des te groter mijn angst wordt. Ik heb mij altijd al afgevraagd of ik de moed zou hebben om verstandskiezen te laten trekken als dit nodig mocht blijken te zijn, maar deze angst breidt zich langzaam ook uit naar (mogelijke) gaatjes en in de toekomst misschien zelfs wel controles; puur omdat je nooit weet wat daar uit voort kan komen. Als dit door gaat, loopt het niet goed af. Ik heb mijn angst nooit besproken (durven bespreken) met andere tandartsen en ben eigenlijk in een negatieve spiraal terecht gekomen van toenemende angst. Pas toen ik mijn vriendin bekende wat de reden was dat ik nog bij onze oude tandarts kwam, kwam het besef dat ik in moest grijpen en heb mij voorgenomen het lot in eigen handen te nemen. Ik erken mijn angst, wil er graag iets aan doen en wil graag met een schone lei beginnen bij een nieuwe tandarts in mijn eigen woonplaats die vanaf het begin op de hoogte is van de problemen die spelen. Daarom is een relatief zorgeloze periode (tot de volgende controle in februari 2007) ingeruild voor een vrijwillige afspraak.
Waar ben ik bang voor:
Met name onzekerheid, begonnen (denk ik) rond de periode dat verstandskiezen aan de orde kwamen. Ik heb (denk ik) te veel vervelende verhalen gehoord en werd steeds banger dat ik aan de beurt zou komen. Dit is (tot nu toe) nooit het geval geweest waardoor ik nu meer dan tien jaar naar de tandarts ga met de angst: ‘gaat hij iets over verstandskiezen zeggen’. Helaas heef dit zich uitgebreidt naar alles wat met de tandarts te maken heeft. De laatste keer dat er een gaatje werd geconstateerd was regelrechte stress en erger, de tandarts maakte geen vervolgafspraak maar ging gelijk daadkrachtig te werk. Als gevolg van de stress en adrenaline was de verdoving niet voldoende waardoor het nog erger werd en de drempel voor de volgende keer nog een beetje hoger werd. Nogmaals, het is de onzekerheid (en onwetendheid) die parten speelt: wat wordt er geconstateerd, welke behandeling er misschien moet, wat ik kan verwachten, etc.
In de loop naar deze afspraak heb ik regelmatig aan mezelf getwijfeld, of ik niet voor mezelf kon beslissen dat ik met ingang van nu ophield met ‘aanstellen’ en gewoon naar een tandarts in de nieuwe woonplaats moest gaan zonder mijn verhaal te vertellen. Dit heb ik niet gedaan uit het besef dat als ik in wil grijpen, ik dit nu moet doen en ik er anders later spijt van ga krijgen dat ik niet heb doorgezet. Daarom heb ik ook iemand meegenomen om zeker te weten dat ik de boodschap ook overbreng en niet op het laatste moment terugkrabbel
Wat kunt u doenâ€
§ Puur het feit dat u hiervan op de hoogte bent helpt al, verlaagt voor mij een heleboel drempels en maakt het gemakkelijker zaken te bespreken; het feit dat mijn vorige tandarts(en) niet op de hoogte waren van mijn angst zorgde ervoor dat ik ook dingen niet durfde te bespreken die ik wel graag wilde bespreken. Ik besef natuurlijk dat dit ook mijn fout is.
§ Houdt er alstublieft rekening mee dat ik angstig ben, dat maakt het voor mij soms iets lastig
§ Geef in elk geval iets van controle, het is fijn als ik aan kan geven dat iets te snel gaat en even rustig wil worden
§ Vraag soms hoe ik me ergens bij voel, ik zal niet altijd het lef hebben om het zelf aan de orde te brengen
§ Laat geen eindjes open: zeg me duidelijk waar het op staat, of en waarom een bepaalde behandeling nodig is, hoe dat in zijn werk gaat en wat ik kan verwachten. De opmerking van mijn vorige tandarts: ‘we zullen wellicht ook ooit nog eens naar de verstandskiezen moeten kijken’ levert zoveel onzekerheden en spanningen op dat de drempel voor een volgend bezoek wel erg hoog wordt: zeg dan liever dat er iets moet gebeuren of zeg dat dat het (nog) niet aan de orde is.
Ik ben niet trots op mijn angst en ben er ook zeker niet blij mee. Aan de andere kant schaam ik me er ook niet voor, erken ik het en ben meer dan bereid om er alles aan te doen om hier vanaf te komen. Ik hoop dat u mij hierbij kan helpen.
Maandag ochtend is het zover, dan is het moment dat ik zelf de gang van zaken van de laaste jaren kan veranderen. Het zal niet gemakkelijk zijn, maar ik ga het wel doen!
Is toch een prima brief, nix mis mee. Ik zou de brief overigens pas lezen als je in de praktijk was. Ik lees alleen de patientenkaart van te voren. En zelfs die heel oppervlakkig, alleen highlights.
Heeft met volgorde van indrukken te maken. Dan hoef ik ook niet te liegen dat ik al iets weet ofzo en maakt de eerste indruk over en weer wat oprechter.
verder succes maandag
nb, ik houd is zonder dt, heefT uitgebreid zonder dt, ME parten speelt
en de zinnen zijn erg spreektaal en daardoor wat aan de lange kant.
(als je commentaar vraagt krijg je het natuurlijk ook op de uitvoering)
:smt006
aan de lange kant uitvallen. Dat probleem heb ik zelf ook vaak ;-)
Heel veel sterkte maandag, laat ons weten hoe het afliep, OK?
Om even aan muggezifterij te doen:
Je mist een woord in de eerste zin
Voordat u mijn tandarts en ik uw patiënt wordt zijn er een aantal dingen die ik aan U kwijt wil
Veel sterkte maandag
Kortom... doe wat je gevoel je ingeeft dat je moet doen. Als jij denkt dat je er goed aan doet om die brief te geven dan moet je dat doen. Soms werkt papier veel beter dan 100 woorden die je zegt. (ik ga ratelen... ook een leuke eigenschap...) Wat maakt het uit dat het spreektaal is, wat maken de lange zinnen uit, het is een brief die voortkomt uit jouw gevoel en ik vind het heel dapper van je dat je dit geschreven hebt en ook nog hier op het forum neergezet hebt! :smt023
Dichtslaan is voor heel veel mensen een nare gewoonte..
Ikzelf ga alles afzwakken.. zo van: ja ik ben bang..al valt het wel mee blabla.door schaamte en door mijn drang mensen te pleasen. Dus het anderen naar de zin te maken en mezelf weg te cijferen. Ook ratel ik dan maar een eind over koetjes en kalfjes.
Dus als jij weet dat je straks minder goed uit je woorden komt en je wilt (zoals je schrijft) dat je nieuwe tandarts goed op de hoogte is, dan zou ik hem gewoon meenemen,
Wat je eventueel ook kunt doen is, niet de brief geven, maar hem voorlezen.
Misschien is het wel verstandig om nog te vertellen dat je gaat stressen van open eindjes. Waarschijnlijk ontstaan die als medici je alvast willen voorbereiden op iets, om te voorkomen dat er op een gegeven moment iets naars uit de lucht komt vallen. Maar ik geloof 1) dat iemand niet altijd in de gaten heeft dat ie een open eindje achterlaat en 2) dat iemand niet altijd in de gaten heeft hoe zoiets in iemands hoofd kan blijven rondspoken. Ik denk dus dat ondanks dat je het vertelt, het in de toekomst toch wel eens kan gebeuren dat je met zo'n open eindje blijft zitten.
Maar zoals Moon zegt: je moet doen wat je gevoel en je verstand je ingeven en het is een prima brief. Succes!
Alle complimenten voor de brief! Misschien steekt het volgende je een hart onder de riem. Ik heb zelf een soortgelijke brief meegenomen naar een arts. Met mijn ervaringen erin, mijn emoties, wat ik graag wil en wat hij voor mij zou kunnen doen. Ik voelde me al zoveel zekerder dat ik de brief bij mij had. Het is back up voor als ik dicht sla. Aangekomen bij de arts in kwestie (vele, vele slapeloze nachten daarvoor, huilen, trillen, je herkent het vast wel) kreeg ik er in beginsel echt geen woord uit. Terwijl zelfs mijn partner er nog bij zat voor morele ondersteuning. De arts bleef heel rustig, zag mijn trillende lip en zei "volgens mij is dit voor u al een hele stap, of niet?" Ik kon nog net een "ja" uitbrengen en heb vervolgens de brief op tafel gelegd. Het zien van dat papier met mijn verhaal gaf weer wat moed, partner die over mijn rug wreef, en toen eruit gegooid "ik ben door hele slechte ervaringen niet zo handig met artsen, dus ik heb het allemaal maar opgeschreven dan kunt u het lezen." De arts pakte direct de brief op en gaf complimenten voor de voorbereiding. Maar hij gaf aan dat hij ondanks mijn duidelijke angst en de brief toch graag wilde proberen om in een gesprek mijn klachten en angsten te ontdekken. Met meteen daarbij de opmerking "en als dat niet lukt, geen nood, dan lees ik uw verhaal in uw brief en komen we er zo uit. Hoe dan ook, ik ga heel erg mijn best doen om u te helpen." Vervolgens is hij heel rustig vragen gaan stellen, over wat mijn klachten waren, hoe ik zo bang was geworden, welke stappen ik had ondernomen om uiteindelijk bij hem terecht te komen, hoe hij mij kon helpen....Het begon met wat meer oppervlakkige vragen en groef steeds een stukje dieper. De brief hebben we uiteindelijk niet nodig gehad. Ik daarentegen heb de brief wel heel erg nodig gehad: om mijn eigen verhaal te structureren en om de stap te kunnen nemen. Spelfouten, etc. het maakt echt allemaal niet uit: het is jouw verhaal en jouw gevoel, daar moet je het mee doen en ik weet zeker dat je het daarmee gaat redden. Tandartsen zijn ook mensen, en je geeft heel duidelijk aan hoe hij jou kan helpen. In mijn ervaring vinden ze dat al hartstikke fijn, dan hoeven ze niet vanaf nul te beginnen met zoeken. Daarnaast geeft jouw brief aan hoe gemotiveerd je bent om je te laten behandelen. Ga eens in de schoenen van je tandarts staan: iemand die zo open en eerlijk de emoties op tafel legt, om hulp vraagt en ook nog een handleiding geeft hoe jij die persoon daarmee kunt helpen? Dat is toch fantastisch? Dan moet je echt wel een hart van steen hebben om daar niets mee te willen of te kunnen. En die zijn echt zeldzaam hoor, deze dagen. Jeetje, het is een heel verhaal geworden, maar ik hoop dat het je wat moed geeft. Ga ervoor morgen en laat ons weten hoe het is gegaan. Voor wat het waard is: ik ben ervan overtuigd dat het goed gaat. Het feit alleen al dat je de stap neem :smt023 Nu is het een kwestie van volhouden, doorgaan en vasthouden. De behandeling die ik hard nodig had, is destijds voor mij gelukt. En ja, ik ben vaste klant bij deze arts. Ik heb nog steeds hulpstructuren nodig en hij engelengeduld, maar we redden het met elkaar en daar ben ik onuitsprekelijk trots op en dankbaar voor. Dat wens ik jou van ganser harte toe. Zet um op en hou ons op de hoogte!
Traveller
allereerst bedankt voor je eerste reactie (dat over die verkeerde pen en zo), die klap in mijn gezicht had ik wel even nodig en samen met de reactie van Femm over 'afzwakken' van het verhaal besefte ik wat ik deed. Ik zwakte mijn eigen verhaal af om het minder erg te maken zodat ik die brief niet op tafel hoef te leggen, wat ik namelijk wel erg moeilijk blijf vinden. Het is wel een hele stap om je hele verhaal zo open en bloot bij een vreemde neer te leggen. Internet is wat dat betreft nog anoniem. Het is zelfs zo eng om de stap morgen te nemen, dat ik helemaal niet bezig men met wat voor tandartsbehandelingen uit deze afspraak voort zou kunnen komen, dat zie ik later wel.
Ik besef wel dat ik één kans heb om alles anders te gaan doen, dat ik de eerste stappen heb genomen en nu gewoon door moet zetten. Als ik nu terugkrabbel en dingen ga 'vergeten' te vertellen, zal ik mezelf dat niet snel vergeten. Als ik het wil doen, dan is nu het moment! Gesteund door alle reacties (en zeker die van Traveller): morgenochtend 08:50 uur raap ik al mijn moed bij elkaar, overhandig ik de brief en hoop ik dat de tandarts het goed oppakt.
Iedereen bedankt! Ik laat weten hoe het is afgelopen
Leg niet teveel druk op jezelf.. Dit is niet de ENIGE kans.. Je kunt er altijd op terug komen als je niet verder komt dan dat je bang bent..of als je niet de brief durft te overhandigen. Elke dag is er een nieuwe kans om iets aan jezelf te veranderen of om iets aan te passen aan iets wat je eerder hebt gedaan
Luister maar eens naar het lied LEF van karin Bloemen.
Elke dag een nieuwe kans..maar weinig kansen zijn er maar 1 keer. Al lijkt het soms alsof er maar 1 moment is.
enenenenenenenenen????????
Traveller
Kan je niet wachten? :wink:
Ik naar de afspraak toe, bang als een klein kind en met knikkende knieen. Het was goed dat ik iemand had meegenomen want ik was zo verschrikkelijk nerveus dat ik niet weet wat ik gedaan zou hebben als ik alleen was geweest!
Toen ik de behandelkamer in moest zij de assistente dat ik wel vast plaats mocht nemen op de stoel en dat de tandarts er zo aan zou komen: PANIEK :o ; dat wilde ik dus juist niet, ik wilde eerst de brief geven en bespreken en dit ging mij dus echt veel te snel.
Vervolgens komt de tandarts en met alle moed die ik op kon brengen overhandig ik hem de brief en zeg dat ik het fijn zou vinden als hij die eerst wilde lezen. Vraagt hij of ‘dat nu moet of dat dat ook later mag’ NOG MEER PANIEK :o : dit gaat echt niet de goede kant op! Op het moment dat hij tijdens het lezen mopelt: ‘ja angst…..dat hebben ze allemaal’ dacht ik echt dat de grond onder mijn voeten verdween en dat ik het op een lopen zou zetten. Vanaf dat moment ging het gelukkig een stukje beter: hij vertelde dat veel van de patienten dezelfde angst hadden en wat hij gaf duidelijk aan wat hij zou doen om wat van de angst weg te nemen. Hoe de tandarts reageerde en hoe hij het oppakte maakt me eigenijk niet eens zo heel veel uit ook al heb ik er wel een beetje gemengde gevoelens bij; ik heb de stap gezet en ongeacht of de tandarts meelevend of koel is, ik ga er volgende keer een stukje sterker naar toe. Een stukje sterker in plaats van een stukje angstiger!
Verschrikkelijke tegenvaller is wel dat die volgende keer aankomende donderdag al is! :smt100 Alle angst die ik had om over te stappen wordt nu dus waarheid. Zowel een nieuw gaatje als een vulling die vervangen moet worden. En als dat nog niet erg genoeg is, één aan elke kant waardoor het niet in één keer kan (ben ik er maar vanaf), maar ik twee keer de gang naar de tandarts ga moeten maken en ik ben nog lang niet vergeten dat de verdoving de vorige keer niet werkte. De assitente probeerde me nog een beetje gerust te stellen en zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken en dat je er niets van merkt door de verdoving. (zij had de brief niet gelezen en wist dat van de niet werkende verdoving niet).
Ik ben nu alleen wel heel erg bang dat als donderdag vreselijk tegenvalt, het herstel van korte duur is geweest en ik zo weer terugval. Ik heb in elk geval weinig tijd om me er druk over te maken wat ik ergens ook wel fijn vind. Ik neem nu telkens één stapje per keer omdat te ver vooruitkijken allerlei onzekerheden en angsten oplevert; als ik wist toen ik de brief schreef dat het resultaat twee behandelafspraken op zou leveren, had ik de brief misschien nooit durven schrijven terwijl ik nu donderdag gewoon ga ook al is het met gemengde gevoelens :smt087 .
Ik blijf het moeilijk vinden, en voor elke angst die ik overwin, lijkt er op dit moment een nieuwe voor terug te komen. Toch denk ik wel dat nu ik zover gekomen ben, de rest ook wel moet gaan lukken. De stap van vandaag heb ik genomen en die neemt niemand mij meer af!!
En de donderdag komt langzaam dichterbij......... :cry:
Je hebt toch maar de brief gegeven, je hebt de tandarts laten kijken en je gaat donderdag weer terug. Bij mij wilde een paar weken geleden de verdoving zonder reden ook niet werken toen de tandarts een gaatje maakte. Heel angstsaanjagend.. je wil niets voelen en dan verdoofd de tandarts en dan voel je het alsnog. Soms gebeurd dat gewoon. En ik zou willen dat ik een wonder kon laten geschieden en je beloven dat je niets voelt donderdag, maar helaas kan ik dat niet!
Ik stuur je alleen een beetje kracht voor donderdag. En hoop dat het allemaal goed zal komen!!!
Voor nu... geniet van het feit dat je gegaan bent, van het feit dat je voor jezelf hebt gekozen, dat je de brief hebt gegeven. Kortom dat jij er alles aan gedaan hebt om het voor jou makkelijker te maken!!!
En eigenlijk ook super dat je donderdg al terecht kunt.
dan heb je minder tijd om je druk te maken EN ligt alles
nog vers in het geheugen, ook bij jouw tandarts...
Ik zag de eerste keer dat ik weer ging ook TOTAAL niet zitten,
ook al was daarvoor onder narcose alles in orde gemaakt.
Nu ga ik bijna letterlijk fluitend naar de TA.
Veel succes en sterkte donderdag en hou ons op de hoogte!
:smt006 Traveller
Je kunt het twee keer moeten teruggaan ook als iets positiefs zien. Tenminste zoals ik er tegenaan kijk.. Je hebt nu straks 3 keer in kortere tijd met deze meneer te maken gehad zodat je wat meer vertrouwen in hem kan krijgen voordat er weer een half jaar overheen kan gaan..
ik wens je alle kracht toe die je nodig hebt.. En als je je verhaal kwijt wilt, je topic gaat niet weg..
:D
m.a.w. sta stil bij deze overwinnig op jezelf en op je angst en vier je lef
Heb de tekst van LEF opgezocht, echt geweldig!! Deze regel ga ik onthouden voor donderdag!!
Ik moet zeggen dat ik het gevoel heb dat ik in een achtbaan van gevoelens zit. Aan de ene kant ben ik verschrikkelijk angstig voor morgen, zeker met de complete paniek van de vorige keer en de verdoving die toen niet werkte. Aan de andere kant is er een soort van berusting: ik weet dat ik zover ben gekomen, ik weet dat ik morgen wel ga, ik weet dat ik bang zal zijn en ik weet dat het misschien pijn doet maar ik weet ook dat ik trots op mezelf kan zijn als ik het gedaan heb. Bovendien: als ik het nu niet goed doe, is alles voor niets geweest en ben ik weer terug waar ik begonnen ben en dat zou ik al helemaal niet willen. Ik hoop dat ik morgen een beetje kan ontspannen en rustig kan blijven en dat ik in elk geval niet in paniek raak.
De tandarts heeft gezegd dat ik na de behandelingen pas na een jaar weer hoef te komen voor controle. Misschien verklaren jullie me allemaal voor gek, maar ik wil de tandarts vragen of ik gewoon halfjaarlijks voor controle mag komen. Een heel jaar onzekerheid, een heel jaar om me van alles in mijn hoofd te halen en een heel jaar om gaatjes of wat dan ook te ontwikkelen. Dan wordt voor mij de drempel veel te hoog om te gaan en ga ik nog liever eens per half jaar en hoor de helft van de tijd wel dat alles in orde is.
Zoveel gebeurtenissen in zo weinig tijd, ik heb af en toe het gevoel alsof mijn lef een beetje op begint te raken. Ik ga in elk geval proberen mijn laatste beetje moed bij elkaar te rapen om morgen door te komen. Dat ik een week later nog een keer moet, daar denk ik nog maar even niet aan!
ik dat je TA dat wel zal snappen, zeker na het lezen van jouw brief.
Heeeeeeeel veeeeeeel succes morgen!!!!
ik wens je ontzettend veel succes morgen, hoelaat moet je er zijn? als ik morgen middag die die stoel lig zal ik zeker aan jou denken, en laten we proberen elkaar er zo doorheen te trekken. heeel veeeel sterkte morgen :wink:
nou ik leef nog, dus hoop dat t jou ook goed is vergaan.
1e stap naar onze overwinning
Ik dacht vanochtend eerst dat er ik er helemaal klaar voor was maar had volgens mij iets te vroeg gejuichd. Naarmate de dag vorderde (moest einde van de middag) begon ik er steeds meer tegenop te zien met als hoogtepunt het moment dat ik de praktijk binnen stapte. De tandarts was nog met iemand anders bezig maar had de deur open staan waardoor ik alles, maar dan ook echt alles kon horen! Geloof me, dat is niet de voorbereiding die je wilt hebben.
De tandarts deed het echt heel erg goed, toen ik binnen kwam vroeg hij meteen of ik angstig was en of ik er tegenop zag. Echt precies zoals ik de brief had gevraagd: 'vraag soms hoe ik me ergens bij voel, ik zal niet altijd het lef hebben om het zelf aan de orde te brengen' Hij legde rustig uit wat er ging gebeuren en gaf aan dat als ik even wilde pauzeren of pijn voelde, ik mijn linkerhand op moest steken.
En toen kwam natuurlijk het moment van de waarheid. En dat ging echt supergoed :lol: . Hij wist dat vorige keer de verdoving niet goed had gewerkt en gebruikte wat extra verdoving waardoor ik er eigenlijk weinig van voelde. Ik voelde op een gegeven moment wel wat en dacht heel even dat de paniek weer toe ging slaan; maar nee, ik kon rustig blijven. Ik heb gewoon mijn ogen dicht gedaan, mijn gedachten geprobeerd uit te schakelen, geconcentreerd op mijn ademhaling en het verder maar gewoon over me heen laten komen. :D
Hij vertelde dat foto's eigenlijk niet nodig waren, maar dat als het mij een gerust gevoel gaf, hij het helemaal geen probleem vond om deze de volgende keer te nemen. Een afspraak over een half jaar in plaats van een jaar, helemaal geen probleem! Hij gaf zelfs aan dat hij het wel kon begrijpen.
Het is best allemaal heel erg snel gegaan, soms zo snel dat het angstaanjagend was. Maar nu achteraf ben ik zo blij dat ik heb doorgezet. Het zal in de toekomst op momenten nog best moeilijk zijn en ik ben er ook nog echt niet helemaal overheen. Maar echt: volgende week moet ik nog een keer, en voor de eerste keer van mijn leven ga ik er met een relatief gerust gevoel naar toe! :smt040
Iedereen superbedankt, ik weet niet of het zonder deze steun ook zo was afgelopen!
Gaaf van je tandarts hoe hij je heeft behandeld. Blijven gaan he, en als de paniek toeslaat meld je je hier! :smt109
Geef jezelf iets leuks cadeau voor deze geweldige overwinning!
Traveller
Nog 1 keer(tje) en dan zit t er weer op voor een half jaar. Ik vind je dapper!!! Goed gedaan hoor!!!!
fijn om te horen dat het jou goed vergaan is vandaag en dat je er nu met een beter gevoel naartoe kan leven. :smt038
het komt allemaal goed dat blijkt wel weer
groetjes saskia
ben zo blij :smt041 ben zo blij :smt041 ben zo blij :smt041
Ga inderdaad wat leuks voor jezelf kopen of doen!
Groetjes, Elvia (ex-angst patiënt)
jij ook heel veel succes weer aanstande donderdag. laat je weer ff weten hoe het je vergaan is. ik zal ook weer aan jou denken
groetjes saskia
Morgen staat dag twee op het programma en van de euforie van afgelopen donderdag is eerlijk gezegd niet zo heel veel meer over. Wel ga ik er geruster heen dan vorige keer, heb wel het idee dat het nu de betere kant op gaat.
En echt, ik heb vanaf het begin open kaart gespeeld met de nieuwe tandarts, ook omdat ik dat zelf wilde en om te voorkomen dat het weer fout zou gaan. Dus ik vind eigenlijk ook dat ik hem morgen moet vertellen dat hij het vorige keer goed heeft gedaan en dat het een heel stuk beter met me gaat. Ontzettend stom misschien, maar ik heb er wel moeite mee hem dat te vertellen. Het is zoveel gemakkelijker om er gewoon heen te gaan, te gaan liggen en na de tijd weer weg te gaan!
Maar goed, we zetten de ingeslagen weg vol goede (al is het niet al te veel) moed voort.
Ik laat morgen weten hoe het is gegaan.
Als je dat een goed gevoel geeft moet je dat gewoon doen. Ten eerste is het voor jou prettig om aan te kunnen geven hoe jij een behandeling ervaart en aan de andere kant is het voor een tandarts natuurlijk ook heel prettig om te horen dat hij het goed doet! Het i een mooi compliment als een patiënt zegt dat ie de manier waarop de ta met zijn patienten omgaat een goede manier is :D
Ik vind het zoooo knap dat je aangeeft hoe je je voelt. Ik heb er 5 jaar over gedaan om op een normale manier met mijn tandarts te kunnen praten zonder in ratelen over te gaan. Ik ga altijd ratelen en kan vooral heel goed doen alsof het allemaal appeltje eitje is. :roll: Maar eerlijk vertellen hoe je je voelt is iets heel kwetsbaars en dat vind ik heel dapper. Dus gewoon doen morgen.
Hoe laat moet je er zijn?
Dat doe ik dus ook niet meer, afspraken maen voor een dergelijk tijdstip maar ik heb er wel van geleerd; de hele dag zorgen maken is niets voor mij. Nieuwe afspraken worden dan ook voortaan in de ochtend gemaakt (is beter voor me)
Trouwens, dat ik het (probeer te) vertel (len) betekent niet dat het vlekkeloos verloopt. Ik ratel dan wel niet maar het is meer een opeenvolging van korte mededelingen met veel ademhalen tussendoor. Echter weer communiceren via een briefje: goed voor de eerste keer, maar ik zal nu toch echt moeten leren om dingen te bespreken met mijn tandarts.
Het is allemaal niet echt gemakkelijk en ik voel mij af en toe bijna schuldig; er zijn zoveel mensen die het veel lastiger hebben dan ik. Aan de andere kant: 10 jaar geleden bestond internet nog maar nauwelijks en mensen die minimaal 10 jaar niet naar de tandarts zijn geweest hebben dus niet eens de mogelijkheid gehad om tijdig in te grijpen zoals ik nu heb gedaan.
Hoop echt dat meer mensen, mede namens dit forum, tijdig ingrijpen en hun veel leed bespaard zal blijven. Voor diegenen die wel in die verveldend situatie zitten: zet 'em op!
Zal in elk geval morgen om 16.30 aan je denken!!!
Heeeeeeel veeeeeel succes!
Probeer je vast te houden aan hoe goed het de vorige keer ging, hoe moeilijk dat ook is.
Als je nog zo aan het begin van dit proces zit, is het denk ik moelijk om dingen echt te bespreken met je tandarts. Je moet ook nog niet teveel van jezelf verlangen. Met het slijten van de angst, komt ook dat wel.
Ik zal heel hard voor je duimen dat het minstens net zo goed gaat als toen.
Ik hoop dat je nog wat rust kunt vinden vannacht en morgen overdag!
:smt006 Monique
ook ik wil je morgen weer even sterkte wensen, idd 16.30 is zeker een verschrikkelijke tijd. ik zelf moet om half 2 en vind dat al zenuwslopend dus ik kan begrijpen wat je bedoelt.
maar des al niet te min ik denk morgen zekerste weten aan je en we komen er weer doorheen morgen deal??
groetjes en succes saskia
tis mij vandaag heel erg meegevallen dus voor jou komt dat ook goed.
ik weet het zeker
groetjes saskia
Heel veel succes strakjes! En jahoor: gewoon je tandarts vertellen dat ie het heel goed heeft gedaan. Dat is voor hem ook fijn om te horen, hij doet immers ook hartstikke zijn best!
Zet um op!
Traveller
Toen ik binnen kwam vroeg hij meteen hoe het ging en of ik nog steeds zo angstig was. Eigenlijk schrok ik een klein beetje :smt087 (of was het schaamte?) want er was een nieuwe assistente die er vorige keer niet was en ik had het gevoel dat ik opnieuw over de angst om er voor uit te komen heen moest. Maar toen ik haar enigzins verschrikt aankeek zij dat dat niet zoveel uit maakte: ik was niet de eerste en zal ook de laatste niet zijn.
Als antwoord op zijn vraag vertelde ik dat het een heel stuk beter ging dan een paar weken geleden. Vraag me niet waar ik het vandaan haalde want het kwam zomaar in me op: ik heb mijn angst vergeleken met een aardbeving. Zolang het regelmatig een beetje trilt is er niet al te veel aan de hand, maar als het kans krijg om spanning op te bouwen is het des te erger als er iets gebeurt :smt017
De behandeling ging eigenlijk best wel goed maar ook weer niet zo goed als vorige week. Was vorige week een gewone kies in de bovenkaak, dit keer was het een verstandskies in de onderkaak. Ik denk dat hij bewust deze volgorde heeft aangehouden omdat het anders wel erg snel ging.
Eén van de dingen waar ik normaal niet zoveel angst heb is de verdoving, maar twee prikken achterin de onderkaak (volgens mij tot op het bot) vallen wel een beetje tegen. Ook erg vervelend is dat de tand bij het vullen volkomen droog moet blijven en dat er dus voor een verstandskies watten achter in je mond gedaan moeten worden. Hij zij nog: niet proberen te slikken, niet in paniek raken (moet je mij vertellen) en rustig door je neus ademhalen. :-? Wat is dat eng zeg: als je keelholte zo ongeveer dichtgestopt wordt met watten! :o
Maar goed, we hebben het weer even gehad. De volgende keer is over 6 maanden (mocht ook 12 maar ik wilde liever 6) en dan wordt het weer spannend. Ik heb nu dan wel (een deel van) mijn angst aangepakt en vervolgens ook samen met de tandarts doorgepakt, ik heb nog geen idee hoe ik er over zes maanden over denk en of ik dit kunstje over zes maanden nog een keer zo kan. Heb in elk geval alle reden om de moed er in te houden.